Naomi

İsa doğmadan bin sene önce, Naomi adlı bir kadın Beytlehem köyünde yaşıyordu. Kocası Elimelek idi. İki oğlu vardı. Adları Mahlon ve Kilyon idi.

Memlekette kıtlık vardı. Elimelek başka bir memlekete gitmeye karar verdi. Naomi’yle oğullarıyla birlikte Moav denilen bir memlekete gittiler. Moav’da on sene yaşadılar.

Elimelek oğulları evlenmeden önce öldü. Mahlon ve Kilyon Moavlı kızlarla evlendiler. Kızanları olmadan hem Mahlon hem de Kilyon öldü.

Naomi İsrail’de yemek var olduğunu duydu. Kendi memleketine dönmeye karar verdi. Gelinlerine analarının evlerine dönsünler söyledi. Ama ikisinden birisi razı gelmedi. Adı Rut’tu. Naomi’yla beraber Beytlehem’e gitmekte ısrar etti.

Naomi Beytlehem’e vardı mı bütün köy şaşıp kaldı. Kadınlar birbirlerine, “Naomi bu mu?” diye sordular. Naomi onlara, “Beni, Naomi değil, Mara diye çağırın” dedi. Naomi tatlı, Mara acı anlamına gelir. “Allah bana çok acı verdi. Giderken her şeyim vardı, ama Rab beni eli boş döndürdü. Rab beni sıkıntıya soktu ve başıma felaket getirdi” dedi.

Naomi sıkıntılarından ötürü Allah’ı suçladı. Allah’ın ona verdiği iyi şeyleri saymadı. Allah ona kıtlık zamanında yemek vermişti. Yolculuğun tehlikesinden onu korumuştu. Evine sağlam dönmüştü. Gelini onu seviyordu, ona yardımcı oluyordu. By iyi şeylerin yerine sadece kendi acısına bakıyordu.

İçimizdeki acılığın büyümesine izin verirsek Allah’ın yaptığı iyi şeyleri görmekte zorluk çekeceğiz. O’nun iyiliğine kör olabiliriz. Herkes sıkıntı görüyor. Herkes acı duyuyor. Ama içimizde acılık varken lazım Rab’be bakıp O’nun yaptığı iyi şeyleri aramayı seçelim. Naomi gibi olmayalım. Acılığımızın bizi körleştirmesine izin vermeyelim. Hep Allah’ın yaptığı iyi şeyleri arayalım.