دوستان عیسی

یوحنا ۱۴:۱۵-۱۵ ــ «دوستان من شمایید اگر آنچه به شما حکم می‌کنم، انجام دهید. دیگر شما را بنده نمی‌خوانم، زیرا بنده از کارهای اربابش آگاهی ندارد. بلکه شما را دوست خود می‌خوانم، زیرا هرآنچه از پدر شنیده‌ام، شما را از آن آگاه ساخته‌ام.»

شما را دوست خود می‌خوانم: عیسی معیار و کیفیت محبت خود برای آنها را محبتی توصیف می‌کند که «بنده» را «دوست» می‌خواند. در آن دوران، انتظار از رابطه بین شاگرد و خاخام (استاد) دوستی و رفاقت نبود. با این وجود عیسی که استاد بود، شاگردان و خادمان خود را دوستان می‌خواند.

با در نظر گرفتن شرایط دنیای باستان، بنده (غلام) می‌توانست ابزاری مفید و قابل‌اعتماد باشد، ولی هرگز نمی‌شد که شریک فرض شود. ممکن بود که برده (بنده) و دوست کمک و سودی مشابه داشته باشند، اما دوست می‌توانست به نحوی در کار شراکت داشته باشد که از برده بر نمی‌آمد.

شما را بنده نمی‌خوانم، زیرا بنده از کارهای اربابش آگاهی ندارد: آنها دوستان بودند، چون مطیع بودند (اگرچه نه کاملاً)، دوستی با عیسی نمی‌تواند جدا از اطاعت از فرامین او باشد.

به قول چارلز اسپرجن: «دقت کنید که باید اطاعتی فعال باشد. ‘دوستان من شمایید اگر آنچه به شما حکم می‌کنم، انجام دهید.‘ برخی بر این باورند که تنها کافی است از آنچه منع داشته دوری کنند. دوری از شرارت بخش بزرگی از پارسایی است، ولی برای دوستی کفایت نمی‌کند.»

شما را دوست خود می‌خوانم، زیرا هرآنچه از پدر شنیده‌ام، شما را از آن آگاه ساخته‌ام: آنها دوست بودند، چون عیسی رازی را از آنها مخفی نداشت، بلکه به‌وضوح آنچه از خدای پدر دریافت کرد را نشان داد.

مِریل سی. تِنِی، می‌گوید: «دوست، معتمدی است که در هدفِ آنکه بالادست اوست شریک می‌شود و داوطلبانه آن را مال خود می‌کند.»

طبق تفسیر کلام ماندگار نوشتهٔ دیوید گازیک.