Blijvende hoopSample

Samen volharden

Lees: 2 Korinthe 1:3–11
SOAP: 2 Korinthe 1:9–11(HSV)

"Ja, wij hadden voor ons eigen besef het doodvonnis zelf al ontvangen, opdat wij niet op onszelf zouden vertrouwen, maar op God, Die de doden opwekt. Hij heeft ons uit zo'n groot doodsgevaar verlost, en Hij verlost ons nog. Op Hem hebben wij de hoop gevestigd dat Hij ons ook verder verlossen zal, terwijl u ons ook mede te hulp komt door het gebed, opdat door velen dankzegging voor ons gedaan wordt voor de genadegave die door velen tot ons is gekomen."

Overdenking

Paulus en zijn metgezellen waren er zeker van dat het zware lijden wat ze moesten doorstaan hun dood zou betekenen. Naderhand leerde Paulus verstaan dat het doel van hun lijden daar in lag, dat zij zouden leren op God te vertrouwen om hen te redden, in plaats van op hun eigen kracht te vertrouwen. Paulus zag in dat Gods verlossing uit zijn omstandigheden niet eenmalig was, wat betekende dat het lijden ook niet eenmalig was. Hij wist dat hij meer zou lijden, maar hij was er ook volledig van overtuigd dat God hem opnieuw zou verlossen.

Dit gedeelte toont ons een gezamenlijke reactie op lijden. Het is de bedoeling dat we het samen dragen. Paulus deelt zijn lijden hier, zodat andere gelovigen hem door hun gebed zouden kunnen bijstaan. Hij wist wat de kracht van het gebed was en dat zijn broeders en zusters zijn lijden met hun gebeden konden verzachten.

God is De Schepper van onze ziel. Hij weet precies wat we nodig hebben om getroost te worden. Omdat we van God troost in ons lijden ontvangen, kunnen wij op onze beurt anderen troosten. We vinden troost bij Christus, omdat we weten dat Hij op dezelfde manier als wij heeft geleden. We bieden troost aan anderen door hen ervan te overtuigen dat de God die onszelf heeft getroost, ook hen zal troosten. Wanneer we de pijn van de ander erkennen, kunnen we de blijvende, ware hoop in Christus met hen delen.

Zoals lijden iets gezamenlijks is voor het lichaam van Christus, zo is ook de blijdschap gezamenlijk. Toen de andere christenen met Paulus baden, konden ze zich ook verheugen en God danken voor de gebedsverhoring.

Ons lijden dwingt ons van God afhankelijk te zijn, in plaats van onszelf. Het zou ons ook meer naar die gemeenschap met het lichaam van Christus moeten brengen, wanneer we voor onszelf en voor de ander bidden. In het lichaam van Christus wordt onze volharding versterkt. We hoeven ons lijden niet alleen te dragen en we mogen ook anderen helpen in hun moeite en zorg. Volharding kunnen we het beste samen opbouwen, als lichaam van Christus. Laten we niet bang zijn om hulp te vragen, elkaar te troosten en samen te volharden.