Adwentowa adoracjaPrzykład

Mam nadzieję, że dostanę nowy rower.
Mam nadzieję, że moja drużyna wygra ten mecz.
Mam nadzieję, że inni mnie lubią.
Mam nadzieję, że ona mnie lubi.
Mam nadzieję, że dostanę się do tej szkoły.
Mam nadzieję, że dostanę moją wymarzoną pracę.
Mam nadzieję, że ktoś będzie chciał wziąć ze mną ślub.
Mam nadzieję, że dostanę awans.
Mam nadzieję, że kiedyś będę mieć dzieci.
Mam nadzieję, że jestem dobrym człowiekiem.
Mam nadzieję, że zwalczę w sobie ten nawyk.
Mam nadzieję, że nikt nie będzie oceniał tego, jaki bałagan mam w domu. 

Mam nadzieję, że przestanę się tak czuć.
Mam nadzieję, że to wszystko nie pójdzie na marne.
Mam nadzieję, że nie będę rozczarowany swoim życiem.
Mam nadzieję...
Mam nadzieję...
Mam nadzieję... 

Nasze życie podąża za naszymi nadziejami. 

Przypowieści Salomona 13:12:
„Przewlekłe oczekiwanie sprawia sercu ból, pragnienie spełnione jest drzewem życia”. 

Przez całe nasze życie poruszamy się pomiędzy rozczarowaniem a poczuciem spełnienia, prawda? 

Jako dzieci uczymy się, że kiedy mamy na coś nadzieję, rezultatem mogą być te dwa stany duchowe. Robimy wszystko, co w naszej mocy, żeby uniknąć rozczarowania i zapewnić spełnienie. 

Pomyśl o tym: żył kiedyś pewien naród pozbawiony nadziei, do którego Bóg przemówił przez proroka Izajasza. 

Izajasza 9:5:
„Oto narodziło się Dziecko! Syn został nam dany! Władza spocznie na Jego ramieniu! Nazwą Go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju!”. 

Brzmi cudownie, ale dodaj 700 lat oczekiwania.

Łukasza 2:12:
„(...) Znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i ułożone w żłobie”. 

Od czasu proroctwa Izajasza do narodzin Jezusa minęło około 700 lat, nie wspominając o tym, że czasy Abrahama i czasy Jezusa dzieli około 2000 lat. 

Bóg daje obietnicę, ale nie podaje terminów. Brzmi znajomo? 

Większość naszego niepokoju bierze się z tego, że nie potrafimy być cierpliwi. Mylimy „jeszcze nie” z „nigdy” (stąd rozczarowanie!). 

1 Piotra 1:13b:
„(...) całą swą nadzieję ulokujcie w łasce, której czas nastał dla was wraz z objawieniem się Jezusa Chrystusa”. 

Mieć nadzieję w Bogu, to być cierpliwym wobec Boga. To wiara w to, że jeszcze nie znamy wszystkich faktów. To wiara w to, że historia nie została jeszcze do końca napisana. To wiara w to, że wciąż pozostaje coś do odkrycia. To wiara w to, że, pomimo długiego czekania, narodzi się niemowlę, które jest „Bogiem prawdziwym, z Boga prawdziwego, Światłością ze Światłości”. 

Nadzieja spogląda w stronę Chrystusa – wcielone spełnienie pragnień. 

Objawienie 22:2b:
„(...) po obu brzegach rzeki rosło drzewo życia. Wydawało ono dwanaście owoców. Rodziło owoc każdego miesiąca, a jego liście miały moc uzdrawiania narodów”. 

Nasze życie podąża za naszymi nadziejami. Droga jest długa, ale dokądś prowadzi. 

Według wizji Jana w Księdze Objawienia, droga ta prowadzi do drzewa życia. Jak w przypowieści powyżej, nasze pragnienie zostanie spełnione. Ta nadzieja nie przyniesie nam rozczarowania. 

W te święta spójrz w przyszłość, którą obiecał ci Bóg, popatrz na to dziecko, które nareszcie przyszło na świat. Co widzisz? Tylko dziecko w kołysce? Czy drewniany żłobek skrywający wcielone Życie, wskazujący ostateczne drzewo życia? 

Oto nadzieja. 

Mam nadzieję, że to dostrzeżesz. 

...

Modlitwa: 

Chryste, bądź moją nadzieją. Pomóż mi Cię dostrzec. Pomóż mi patrzeć. 

Ćwiczenie:
Stwórz mapę swojego życia zaczynając od najstarszej nadziei. Krótko opisz to uczucie, ale nie rozpamiętuj. Kiedy skończysz, na końcu napisz: Mam nadzieję, że moje pragnienie zostanie spełnione w Chrystusie.
Dziękuj Bogu za sposoby, w jakie już teraz dotrzymuje tej obietnicy.