WyprawaPrzykład

Zadając cztery pierwsze pytania Bóg rozświetla śmiertelnikowi drogę, żeby mógł odnaleźć siebie w stosunku do Niego: Gdzie jesteś? Kto ci to powiedział? Czego szukasz? Dlaczego się boisz? Kontrastujące z nimi jak dzień z nocą pytanie „o ile bardziej” zawsze będzie odrywało wzrok poszukiwacza prawdy od ciemnych głębin skupienia na sobie, kierując jego spojrzenie na słońce wyłaniające się zza horyzontu i rozświetlające całe niebo.

„Skoro więc wy, chociaż źli jesteście, umiecie dobre dary dawać swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da…” Ewangelia Łukasza 11:13a

Chrystus udziela odpowiedzi zadając pytanie retoryczne: „O ile bardziej?”.

O wiele bardziej.

To składające się z trzech słów pytanie oraz odpowiedź są zawsze niewyczerpanym źródłem nadziei.

Porównanie sformułowań użytych we fragmentach Ewangelii Łukasza i Mateusza przytaczających tę część nauczania Chrystusa jest fascynujące. Przeczytaj Ewangelię Mateusza 7:7-11. Co o tym myślisz?

W całych Dziejach Apostolskich Łukasz wymienia Ducha Świętego ponad pięćdziesiąt pięć razy. Co wyróżnia wzmiankę o Nim w Dziejach Apostolskich 10:45?

Po tym wszystkim, co Łukasz zobaczył, usłyszał i przeżył, nie należy się dziwić, że pod Bożym natchnieniem pisze: „o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Ewangelia Łukasza 11:13). Każdą częścią swojej istoty wiedział, że nie ma na świecie drugiego takiego daru jak Duch Święty. Wyobraź sobie lekarza, który zbudował swoją karierę na usystematyzowanej znajomości metod naukowych, stojącego i oglądającego, jak Duch Święty wymyka się wyjaśnieniom oraz prawom natury. Łukasz nie był łatwowiernym głupcem. Był biegły w badaniu rezultatów pozwalających na określanie przyczyn. Był świadkiem niezliczonych przejawów Ducha w słowach, uzdrowieniach i uczynkach. Bóg powołał go, żeby stworzył trwały rejestr cudownych zdarzeń spowodowanych działaniem tego właśnie Ducha.

Pamiętaj: Bóg jest dawcą. Ukazują to porywające słowa Listu do Rzymian 8:32: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakżeby – wraz z Nim – nie miał nas obdarzyć wszelkim innym dobrem?”. Moglibyśmy opowiadać o doczesnych darach otrzymywanych od Boga aż do zachrypnięcia, ale one wszystkie razem wzięte bledną w porównaniu do najwyższego daru Chrystusa – Jego Ducha. W tym jednym prezencie ukryta jest nieskończoność innych, na których rozpakowanie nie starczy nam życia: Jego pocieszenie, radość, powołanie, umocnienie, wskazówki, miłość. Te dary nigdy się nie wyczerpią.