Rozmowy z BogiemPrzykład

Wielokrotnie Pan przemawia przez rodzinę, przyjaciół, pastorów, a nawet autorów, których nigdy nie spotkamy. Tak jak Słowo Pana dotarło do Dawida przez Natana, do Estery przez jej wuja Mordochaja i do Tymoteusza przez Pawła, zachęta i przykład innych mogą wywrzeć na nas silny wpływ.

Mogłabym dzielić się mnóstwem wiedzy zdobytej u stóp mentorów — i rzeczywiście, moje dzienniki są pełne tego rodzaju mądrości — ale tutaj ograniczę się do jednej opowieści na ten temat.

Parę lat temu miałam zaszczyt kilkakrotnie spotkać się z mentorką, której spostrzeżenia okazały się niezwykle praktyczne. Kiedy zapytałam ją o moją skłonność do obejmowania przywództwa, a następnie chęć wycofania się, wyjaśniła, że ​​to, co zaczyna się w pełni wiary, może przerodzić się w zwątpienie. Duch unosi się i szybuje, a skulona dusza bełkocze: "Co sobie myślałaś? Dlaczego podjęłaś takie ryzyko? Na miłość boską, wracaj!".

Aby to zilustrować, ustawiła krzesło na środku pokoju i stanęła na nim, reprezentując przyjęcie nowej możliwości przywództwa. Mówiła, że ​​kiedy Pan proponuje mi "awans", powinnam zebrać wystarczająco dużo odwagi, aby stanąć w wierze i spojrzeć na to z nowej perspektywy. Następnie, jeśli Pan tak poprowadzi, powinnam rozkazać mojej duszy, aby stanęła obok mego pełnego wiary ducha, zamiast pozwalać jej domagać się pośpiesznego odwrotu.

Nadal działam zgodnie z tą radą. Czasami dosłownie szłam do pustego pokoju, który reprezentował wyzwanie związane z przywództwem, stawiałam krzesło na środku i stawałam na nim. Z tego położenia ogarniałam pokój i rozmyślałam nad pozycją autorytetu, do którego powołał mnie Pan. Stojąc wciąż na krześle, modliłam się za innych i za siebie. Następnie głośno rozkazywałam mojej duszy stanąć na nowej pozycji i zachować spokój. Mówiłam tak Panu, i nie moim wątpliwościom. Ta rada stała się konkretną mądrością w moim życiu, głosem Pana wyrażonym przez zaufaną mentorkę.