Przypowieści JezusaPrzykład

BOGACZ I ŁAZARZ
Tą przypowieścią Jezus poucza nas w dwóch kwestiach: korzystania z bogactwa i zaufania Pismu.

W pierwszej części (wersety 19-26) obserwujemy jak krańcowo odmienia się położenie dwóch mężczyzn, którzy przechodzą z życia doczesnego do wieczności. Łazarz, który marzył, by zjeść choćby to, co spadło ze stołu, niesiony jest przez aniołów, by przebywać z Abrahamem. Bogacz, który nie zawracał sobie głowy żebrakiem, teraz cierpi wieczne męki. Ta przypowieść nie ma na celu ukazania nam tego jak wygląda życie po śmierci, lecz jak ważne jest byśmy używali swoich zasobów, niezależnie od ich wielkości, do okazywania miłości i dbałości o innych ludzi, a nie do tego, by pobłażać swoim pożądliwościom. Zamożność, a nawet ogromne bogactwo nie są czymś złym. Musimy natomiast uważać, jak go używamy. Czy dla dobra Królestwa, czy pobłażania ciału?

Kiedy bogacz pojmuje swój błąd, pragnie ostrzec swoich braci, by mogli uniknąć jego losu, jednak Abraham przypomina mu, że ostrzeżenia zawarte w Pismach są na wyciągnięcie ich ręki. Mężczyzna sądzi, że jakiś nadnaturalny znak odmieniłby jego braci, jednak Abraham się nie zgadza. Powinniśmy omijać pułapkę, w którą wpadł bogacz – wypatrywania cudów przy jednoczesnym ignorowaniu słowa Bożego, które znajduje się tuż przed naszymi oczami. Jezus dokonywał cudu za cudem podczas swojej misji na Ziemi, lecz nie wszyscy uwierzyli i poszli za Nim. Powinniśmy być wdzięczni za to, że dostaliśmy tak wiele ostrzeżeń (i nie tylko) w Piśmie, zamiast ciągle domagać się więcej od naszego Stwórcy.