Zakosztowanie przyjaźni z BogiemPrzykład

Duchowa pustynia

Od teraz aż po pójście do nieba będziesz napotykał trudne okoliczności życia, poddające próbie powody, dla których wierzysz w Boga. Zdarzy ci się zawieść, czasem inni zawiodą ciebie. Nie powiodą się plany. Zamkną się drzwi, bez cienia nadziei na ich ponowne otwarcie. Okoliczności ułożą się dla ciebie niepomyślnie, pewne osoby nigdy się nie zmienią. Może przeżywasz czas oczekiwania, albo czas porażki. Jeśli trwa to wystarczająco długo, to możesz czuć rozczarowanie, albo wypalenie w wierze.

To właśnie czas duchowej pustyni.

Dla Izraelitów z Księgi Wyjścia, pustynia Synaj nie była wędrówką malowniczym szlakiem, wśród soczystej zieleni, z zachodami słońca nadającymi się do publikacji na Instagramie. Było to przerażające pustkowie, bez widoków na przetrwanie. Niegościnny ląd, z zagrażającymi życiu temperaturami i bezkresną głuszą. Trudno było tam wykrzesać choćby myśl o marzeniu, a tym bardziej znaleźć jakiś cel.

Nie inaczej jest z duchową pustynią. Gdy na niej jesteś, to jakbyś podróżował po bezkresie zniechęcenia. W trakcie takiej podróży mało kto, o ile ktokolwiek, w pełni rozumie, co się dzieje. Doznaje się raczej bólu, niż widzi się postęp, odczuwa się rozterkę, zamiast mieć wizję.

Mówi się, że ból czyni cię silniejszym, ale to bezsensowny frazes dla kogoś pozbawionego sił w trakcie wędrówki. Możesz należeć do ludzi obdarzonych pewnością siebie, ale w czasie duchowej pustyni może cię dopaść przytłaczająca niepewność. Co gorsza, nie będzie wiadomo, kiedy to się skończy.

Kochany wędrowcze, co powiesz, jeśli ostatecznym celem pustyni nie jest to, żeby ci było lepiej, albo żebyś gdzieś doszedł? Choć rzeczywiście uświęcenie może być produktem ubocznym przechodzenia przez duchową pustynię, to jednak ból podróży nie jest jedynie okrutnym środkiem prowadzącym do tego celu. Celem pustyni jest raczej poznanie Bożej Obecności — a nagrodą jest bliska, autentyczna i żarliwa przyjaźń z Bogiem.

W Księdze Wyjścia czytamy: „PAN natomiast rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak człowiek ze swoim przyjacielem” (33:11). Jakie znaczenie miałoby dla ciebie poczucie, że Bóg jest twoim Przyjacielem?