Jak radzić sobie ze stratąPrzykład

Analitycy z instytutu badawczego zajmującego się tematyką żałoby przygotowali pomocną czterostopniową ścieżkę procesu zdrowienia.

1) Szok.

Naszą pierwszą reakcją jest zaprzeczanie i niedowierzanie: „Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje... To nie może być prawda!”. Nasze zmysły są znieczulone, dzięki zaprojektowanej przez Boga „narkozie”, która łagodzi pierwszy cios i daje nam czas na uruchomienie mechanizmów radzenia sobie z rzeczywistością.

2) Bunt.

Czujemy gniew i rozgoryczenie wobec Boga. Obwiniamy siebie, lekarzy, pacjenta i kwestionujemy miłość, i wierność Boga. a nawet próbujemy się z Nim targować. „Jeśli tylko dokonasz cudu i oddasz mi go z powrotem, wtedy ja...”.

3) Dezorganizacja.

Wszystko się rozpada. Zmienia się styl życia, który znaliśmy i lubiliśmy. Ulatniają się nasze plany i marzenia. Czujemy się pozbawieni nadziei, bezsilni, zagubieni w dziwnym, pustym wszechświecie. Mogą pojawić się wtórne straty: niepewność finansowa, izolacja społeczna, depresja, utrata koncentracji itp. Mamy poczucie, że życie nigdy już nie będzie takie samo. Próbujemy jakoś przetrwać kolejne godziny i dni, żyjąc w strachu przed przyszłością.

4) Reorganizacja.

Uporczywy żal ustępuje falom smutku o różnej częstotliwości i intensywności. Zaczynamy akceptować stratę i przystosowywać się. Odzyskujemy energię, dzięki której zaczynamy przystosowywać się do wyzwań i warunków naszego nowego stylu życia. Powoli wychodzimy na światło dzienne i przejmujemy kontrolę nad swoim życiem.

Proces ten potrwa wiele miesięcy, a pełne zdrowienie – nawet lata. Bóg jednak obiecuje, że ono nadejdzie! Nadejdzie czas leczenia, budowania, śmiechu, tańca i zbiorów (zob. Kaznodziei 3:3-4,6).