To, co ma znaczeniePrzykład

WIELKIE WYZWANIE, JESZCZE WIĘKSZA NAGRODA

Rzeczy, które nas rozpraszają, są dookoła nas i nigdy nie znikną. To oznacza, że nigdy nie jest ani za wcześnie, ani za późno, by nauczyć się wciąż odmawiać im od nowa.

Zauważ, jak w dzisiejszych fragmentach do rozważania autor Listu do Hebrajczyków wzywa nas, jako naśladowców Chrystusa, byśmy pozbyli się ze swojego życia dwóch rzeczy: (1) grzechu i (2) wszelkich przeszkód w wyścigu. Nie zawsze, gdy ulegamy rozproszeniu doczesnością, jest to jawny grzech, ale sprawy tego świata mogą przeszkodzić nam w dobrym biegu w wyścigu wiary.

Jak zatem konkretnie możemy zareagować, kiedy to, co nas rozprasza, zaczyna nad nami panować, zamiast nam służyć?

Po pierwsze, możemy uważnie badać samych siebie. Powinniśmy często, siedząc w ciszy, sam na sam z samymi sobą rozważać, w jakim kierunku zmierza nasze życie i co odciąga nas od bycia najlepszą wersją siebie.

Po drugie, możemy ubrać w słowa, jakiego rodzaju rozproszenia powstrzymują nas od wykonywania najlepszej pracy w Królestwie Boga, od bycia z naszymi najbliższymi i od spełniania naszego największego powołania. Jak wspomniałem wczoraj, te rzeczy nie muszą być szkodliwe na pierwszy rzut oka – ale jeśli wtargną w obszary, których nie powinny zajmować, mogą się takie stać.

Po trzecie, możemy być sumienni i zdecydowani w usuwaniu tych przeszkód. To może być trudne i chwilami wymagać zmagania się z własną naturą. Ale musisz nauczyć się walczyć.

Ważnym jest wreszcie także to, by nie zapominać, ile są warte najważniejsze postawione przed nami powinności. Najważniejsze dzieło nigdy nie będzie najłatwiejsze – tak naprawę prawdopodobnie będzie jedną z najtrudniejszych rzeczy, z którymi będziesz się mierzyć. Będąc świadomym rodzicem, kochającym małżonkiem, odważnym świadkiem, wiernym pracownikiem, inspirującym twórcą, dobrym przełożonym, albo bezinteresownym członkiem wspólnoty nie wybieramy ścieżki najmniejszego oporu. Ale w dalszej perspektywie to właśnie na tej drodze czeka nas największe szczęście i radość.

W Liście do Hebrajczyków 12:1-2 czytamy: „Odrzućmy wszelkie przeszkody oraz krępujący nas grzech i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu. Utkwijmy wzrok w Jezusie, w Tym, który wzbudza i doskonali wiarę”.

W jaki sposób Jezus stanowi dla nas wzór zabiegania o to, co ma znaczenie?

W jaki sposób to On jest metą tego wyścigu?