Jak (nie) zbawiać świata: prawda o ukazywaniu Bożej miłości ludziom w najbliższym otoczeniuPrzykład

Jak (nie) zbawiać świata: działaj solo

Na początku mojej służby, ponad cztery lata spędziłam na jeżdżeniu po różnych kościołach i wydarzeniach w kraju. Przebywałam jako gość w domach różnych ludzi, nigdy nie chciałam nadużywać czyjejś gościnności. Na początku spotkałam Seana i Shelley. Zostałam zaproszona na przemowę z okazji nadchodzącego pięciotygodniowego wydarzenia w kościele i miałam pozostawać w pokoju gościnnym ich domu. Traktowali mnie jak członka rodziny. Im bardziej byli gościnni, tym bardziej uważałam ich za szalonych. Nie potrzebowałam ich pomocy ani litości — sama sobie świetnie potrafiłam poradzić. Przyjechałam tam tylko do pracy. Starałam się ich trzymać na dystans.

Gdy podjęłam decyzję o wyruszeniu w trasę, nigdy nie czułam się mniej wspierana i bardziej samotna, ale miałam duszę wojownika. Wciąż sobie udowadniałam, że sama mogę więcej niż większość ludzi. Dopuszczenie ludzi do siebie tylko by mnie spowolniło, zresztą za miesiąc i tak miałam opuścić dom Seana i Shelley.

Wiele lat zajęło mi uświadomienie sobie tego, czego całe życie nie wiedziałam, że działanie w pojedynkę dotyczy mnie. Oto jak (nie) zbawiać świata.Tymczasem prawdziwe jest tylko stwierdzenie, że w pojedynkę nigdy nie wypełnimy w całości Bożego celu dla swojego życia, ani nie staniemy się tym, co dla nas zaplanował Bóg. Wspólnota może być trudną rzeczą. Wielu z nas było we wspólnotach, w których doznaliśmy głębokiego zranienia i nie chcemy już ufać niewłaściwym ludziom; więc postanawiamy, że jeśli musimy, to przeżyjemy sami. 

Stwórca wszechświata zaprojektował nas do bycia we wspólnocie — z Bogiem i innymi ludźmi. Wspólnota to nie opcja. To istota naszego życia, o ile mamy osiągnąć pełnię swoich możliwości. Wspólnota uzdalnia nas nie tylko do wykonywanie zadań, do których powołał nas Bóg, ale do stania się ludem, jakim nas stworzył. Wróg o tym wie: chce byśmy wierzyli w kłamstwo, że nie potrzebujemy wspólnoty.

Sean i Shelley pokazali mi, jak może działać prawdziwa, skupiona na Jezusie wspólnota. Zdałam sobie sprawę z tego, że mogę żyć w pojedynkę, ale nie mogę być posłuszna Bogu maksymalnie do swoich możliwości, bez dopuszczenia prawdziwych przyjaźni. Ta para nauczyła mnie, że mogę być częścią takiej wspólnoty, o jaką się modlę. 

Jeśli Bóg stawia kogoś na twojej drodze, to tego nie ignoruj. Gdy to uczynisz, ominą cię różne życiodajne więzi, które możesz budować i które cię wzmocnią. Daj opór pokusie ograniczania tego, co Bóg chce zdziałać w nas i przez nas oraz przez swój lud.

Dla wielu z nas, pierwszy krok będzie polegał na przyjmowania i pytaniu. Postanów, że twój cel jest wart aktywności, a więc jeśli wspólnota to wzmacnia, to warto podjąć ryzyko i wykonać krok naprzód. Jeśli zdecydujemy wszystko w życiu robić sami, to nigdy to nie będzie szczyt naszych możliwości. Kościół to Boży plan na dotarcie do świata, który Go rozpaczliwie potrzebuje. Im będziemy bardziej zjednoczeni, tym większy będzie nasz wpływ. Bóg wzywa nas, swój Kościół, by z Nim współpracować w Jego misji zbawiania świata. 

Odpowiedz

Dlaczego czasem tak trudno wejść we wspólnotę? 

Jak bardziej związać się z autentyczną wspólnotą oddanych naśladowców Jezusa? Jak możesz stać się częścią budowania takiej wspólnoty?

Do kogo miałbyś odwagę wyjść i z nim tworzyć więź? 

Czy chcesz wiedzieć więcej o tym, jak walczyć o bliskie ci osoby i jak pogłębić swoją wiarę?
Pobierz darmowy rozdział How (Not) to Save the World i dowiedz się więcej o książce, klikając tu: www.hosannawong.com/savetheworld.