Życie po zmianie: samotna matkaPrzykład

Rzeczywistość

Z wszystkich samotnych matek, jakie znam, żadna - łącznie ze mną - nie przewidywała, że taką się stanie. Jeśli marzyłyśmy o własnej rodzinie, to na pewno nie miałyśmy na myśli realizacji tego samej. Nieważne jak dochodzimy do samotnego macierzyństwa, zawsze jest trudno. 

Moja podróż samotnej matki zaczęła się, gdy po prawie 10 latach małżeństwa mąż mnie zostawił i wyjechał z miasta. Z dwójką małych dzieci i trzecim w drodze, czułam przerażenie i bezsilność w zderzeniu z rzeczywistością, w której miałam samodzielnie wychowywać dzieci. W pierwszym roku przeżywałam dzień po dniu pogrążona we mgle rozpaczy, działając tylko w oparciu o instynkt przetrwania. Zdołałam zadbać, by moje dzieci były nakarmione i odziane, a nocami płakałam aż nie zmorzył mnie sen.

Wszystko było walką — emocjonalnie, fizycznie, finansowo i duchowo. Miałam tyle pytań i złości w sobie. Dlaczego pozostawiono mnie z tym samą? Czy Bóg mnie w ogóle widzi? No i najbardziej martwiłam się tym, co będzie ze mną i dzieciakami. Czy przetrwamy?

Jeśli odczuwasz to samo i masz podobne pytania, to chcę żebyś wiedziała, że jest nadzieja dla ciebie i twojej rodziny - bo jest nadzieja w Jezusie. Bóg cię widzi i bardzo troszczy się o ciebie i twoje dzieci. Tak jak realnie odczuwasz samotność, frustrację i zmęczenie, tak samo realny jest Bóg, który cię stworzył. On cię na tę podróż wyposażył.

Jezu, wołam do ciebie o pomoc i nadzieję. Choć odczuwam samotność, to dziękuję Ci, że zawsze jesteś ze mną i dla mnie. Pozwól mi dostrzec, jak w mojej sytuacji dla mnie działasz i pozwól uwierzyć, że Twoje plany dla mnie są dobre. Chcę ci bardziej ufać. Powiększ moją wiarę! Amen.