Życie po zmianie: przyjęcie tożsamościPrzykład

Unikanie pułapki porównania

Czy kiedykolwiek myślałaś o takich rzeczach jak: „Gdybym była taka szczupła, to miałbym męża” lub „Gdybym była tak mądra jak ona, dostałabym awans” lub „Dlaczego moje dzieci nie zachowują się tak jak jej?” Jeśli kiedykolwiek czułaś się przygnębiona, ponieważ nie byłaś taka jak ktoś inny, prawdopodobnie zostałaś złapana w pułapkę porównania.

W okresie dorastania chłopcy zawsze porównywali mnie do mojej siostry. Powiedzieliby, że wszystko w porządku, ale moja siostra była „tą ślicznotką”. Gdy to słyszałam, nogi się pode mną uginały. Tak rozpaczliwie pragnęłam być akceptowana, ale zamiast tego ciągle cierpiałam z powodu odrzucenia. Wiedziałam, że nawet jeśli zjem mniej, rozjaśnię włosy i dobiorę idealne stroje, nigdy nie będę taka sama jak ona i nigdy nie będę tak atrakcyjna.

Później w życiu, kiedy stałam patrząc na Góry Skaliste, byłam przytłoczona tym, jak były oszałamiająco piękne i majestatyczne. W tym momencie Bóg szepnął mi do serca, że ​​stworzył te góry i mnie. Mówiąc delikatnie do mnie powiedział: „Jesteś jeszcze piękniejsza niż te góry”. Trudno mi było pogodzić się z myślą, że ten sam Stwórca, który stworzył ten inspirujący krajobraz, połączył mnie również w łonie mojej matki i dał mi te same cechy, które krytykowałam. Wtedy zdecydowałam, że jeśli On mówi, że jestem piękna, to musiałam w to uwierzyć.

Wiele z nas przekonało same siebie, że nie jesteśmy wystarczająco dobre. Bez względu na to, jakie chcemy być – szczupłe, zdrowe, silne, mądre, zabawne – nigdy nie jesteśmy wystarczające. W rzeczywistości porównujemy tylko to, co widzimy na zewnątrz, a czasami to, co wygląda na spokojne życie, jest w rzeczywistości bolesne. Możemy porównywać się do kobiety w rozmiarze 36, nie wiedząc, że stoją za tym zaburzenia odżywiania. Możemy myśleć, że kobieta w pracy ma to wszystko poukładane, ale jej małżeństwo się rozpada. Mogłybyśmy żałować, że nie mamy czyjejś rodziny idealnej do zdjęć i nie zdawać sobie sprawy, że cierpi ona na depresję. Prawda jest taka, że ​​nikt z nas nie jest doskonały.

Musimy przestać się porównywać. Gdyby Bóg chciał, abyśmy byli tacy sami, stworzyłby jedną idealną formę dla całej ludzkości. Zamiast tego uczynił nas wyjątkowymi. To bardzo ważne, abyśmy to dobrze zrozumiały, ponieważ nasz pogląd na siebie kształtuje sposób, w jaki wchodzimy w interakcje z innymi ludźmi. Wpływa na podejmowane przez nas decyzje. Kieruje naszym życiem. Kiedy porównujemy się z innymi, tracimy dany nam przez Boga pokój, radość i zaufanie. Jednakże, gdy czynimy nasze myśli posłuszne Chrystusowi i dostosowujemy nasze umysły do ​​tego, co Bóg mówi o nas w Biblii odnajdujemy Jego drogę dla naszego życia. A życie, którego On dla nas chce, jest życiem w obfitości.

Krok działania:

Jeśli nigdy nie oświadczyłaś, że jesteś niezwykle i cudownie stworzona, zacznij teraz. Jeśli zapomniałaś żyć na co dzień w tej prawdzie, zacznij od nowa. Weź w niewolę każdą negatywną myśl typu „Nie jestem wystarczająco dobra”, „Szkoda, że ​​nie wyglądam jak ona” lub „Szkoda, że ​​Bóg mi tego nie dał” i ucisz ją. Jesteś wyjątkowo pięknym stworzeniem, arcydziełem zaprojektowanym przez Boga, a On nie popełnia błędów. Zostałaś stworzona na Jego obraz. Jesteś cenna. Zdecyduj, aby w to uwierzyć.