Zacznij od nowaPrzykład

Zbawca Samarytanin

Oto fakt ważny dla ratowania życia: osoba tonąca to twój największy wróg. Tak długo jak ma siłę miotać się w wodzie, nawet do niej nie podpływaj. Jest w panice, natychmiast cię pochwyci i spowoduje, że utoniecie obydwoje. Odczekaj, aż straci całą energię, dopiero wtedy pozwoli ci się uratować. Tak samo ma się sprawa z każdym, kto bezpośrednio potrzebuje Zbawcy.

Przeczytaj jeszcze raz Ewangelię Łukasza 10:25-37. To pytanie: „co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?”. Czy Jezus odpowiedział, że wystarczy być „dobrym bliźnim”, żeby być zbawionym? Być Matką Teresą? Nie, spełnianie Prawa nas nie usprawiedliwi (zobacz List do Rzymian 3:20). Sednem nauczania Jezusa było ciągłe kierowanie słuchaczy ku nieuchronnej konkluzji, że ich jedyną nadzieją zbawienia jest Zbawca.

„Wy bądźcie doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec w niebie” (Mateusza 5:48).

„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby nawet umarł — żyć będzie” (Jana 11:25).

„Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie” (Jana 14:6).

W Ewangelii Łukasza 10: 27 jest mowa o tym, by kochać Boga i kochać ludzi. Jak to jest, naprawdę kochać bliźniego? Nieprawdopodobnie bezinteresownie, ofiarnie i wbrew naszej kulturze oraz zdrowemu rozsądkowi.

„Idź i postępuj podobnie” (Łukasza 10:37) oznacza nieomal robienie tego stale, bez przerwy. To taka miłość do bliźniego, jakiej wymagałby Bóg, gdyby nas miało usprawiedliwiać Prawo. Kto wykazuje miłosierdzie? „Religijni ludzie” jak kapłan i lewita?
Religia cię nie zbawi! Osoba, po której się tego najmniej spodziewasz, Samarytanin, okazuje się Zbawcą.

Czy miałeś już takie doświadczenie desperacji, wylądowania w rowie? Czy we łzach wykrzyczałeś samarytańskiemu Zbawcy podobne słowa, wiedząc, że jest twoją ostatnią nadzieją?

„Synu Dawida, Jezusie! Zlituj się nade mną!” — niewidomy Bartymeusz (Marka 10:47).

„Boże! Ty jesteś moim Bogiem, szukam Cię całym sobą, Ciebie zapragnęła moja dusza, za Tobą zatęskniło moje ciało, jak spieczona, spragniona i bezwodna ziemia” (Psalm 63:1-2).

Może znasz kogoś, kto wciąż nie chce przyjąć Chrystusa, bo wydaje się nieprawdopodobne, by Chrystus mógł zaspokoić jego światowe, chwilowe potrzeby? Ktoś z rodziny albo przyjaciel, do którego już od tak dawna nie możesz trafić. Dlaczego by się teraz o niego lub o nią nie pomodlić?

To jak osoba idąca po ciemku przez podmokłą dolinę z zapałką w dłoni. Choćby nie wiem, jak się starała, jest za wilgotno, by zapałka się zapaliła. Gdy się jednak pomodlisz, zacznie wiać wiatr Ducha Świętego, osuszając tę wilgoć. I nagle pojawia się zmiana! Zaczynają płonąć serca kobiet i mężczyzn z okolicy, i ten płomień przenosi się dalej — na innych, aż cała dolina rozgorzeje Bogiem! Taka jest potęga modlitwy.