Rozpaczać z nadzieją Przykład

Rozpacz wyjaśniona

Mówiąc prosto, rozpacz to żałoba, którą przeżywamy, doświadczając straty. To niechciana bolesność, intensywne udręczenie i niezwykły smutek, w którym trwamy, gdy nasze pragnienia obracają się w pył. 

Jako że rozpacz jest doświadczeniem ludzkim, nikt nie jest na nią odporny. Nie ma względu na osoby i może uderzyć w każdym momencie. Nikt z nas nie chce jej przeżywać, a jednak w pewnym momencie naszego życia wszyscy musimy jej doświadczyć. Tak jest, gdy umiera osoba nam bliska, gdy nie urzeczywistnia się nasze marzenie oraz gdy przechodzimy z jednego etapu życia do drugiego. Rozpacz odczuwamy też, gdy patrzymy wstecz na coś, co mogło się wydarzyć. 

Doświadczenia, których nigdy nie mieliśmy
Ludzie, których nie udało nam się kochać
Marzenia, których nie udało nam się spełnić

Nikt nie chce przechodzić rozpaczy, ale wszyscy muszą. To znaczy, jeśli chcemy czuć się lepiej i zacząć na nowo doświadczać życia. Jeśli nie, to jednego dnia utkniemy na całe swoje życie, mając nadzieję i modląc się, by to, co straciliśmy, jakoś się odwróciło. 

Najkrótszy werset w całej Biblii znajduje się w Ewangelii Jana 11:35 i brzmi: „Jezus zapłakał”. Pojawia się po tym, jak Jezusowi oznajmiono, że zmarł Jego drogi przyjaciel, Łazarz. Czy rozpaczał po stracie przyjaciela? Czy odczuwał empatię w stosunku do Marty i Marii, sióstr Łazarza? Nigdy nie zrozumiemy całości kontekstu, ale możemy mieć pewność, że nasz Pan współodczuwał i doświadczał smutku, kiedy chodził po ziemi. Ten werset, składający się z dwóch słów, wydaje się pozwalać nam na rozpaczanie. Jakby nie było, nasz Pan i Zbawiciel tak czynił, a przecież znał zakończenie tej historii. 

Przez cztery kolejne dni tego planu dowiemy się, jak zdrowo przejść przez żałobę po różnego rodzaju stratach, której doświadczamy na świecie. W miarę przechodzenia przez nią zaczniemy widzieć zdrowienie następujące od środka.