3-dniowy plan czytania: Żywa miłość działaPrzykład

Zawsze uważałem, że jeepy są najfajniejszymi samochodami, jakie kiedykolwiek wyprodukowano. Są wytrzymałe i dają radość z jazdy, szczególnie te bez dachu. Miałem kiedyś czerwonego jeepa, dzięki któremu odebrałem ważną życiową lekcję.

Kilka lat temu jechałem do domu z kościoła. Nagle, ni stąd, ni zowąd, z bocznej ulicy wyjechał inny samochód i uderzył w bok mojego jeepa od strony kierowcy. Zanim zdałem sobie sprawę z tego, co się dzieje, przekoziołkowałem i wyleciałem prosto przez odkryty dach! Zawsze wiedziałem, że powinienem mieć zapięte pasy, ale tego dnia o tym zapomniałem. To był ogromny błąd.

Wylądowałem w pozycji siedzącej na asfalcie, na wprost mojego rozbitego samochodu. Wszędzie znajdowały się porozrzucane kawałki mojego jeepa — na ulicy, na trawniku, a nawet na pobliskim płocie. Wyglądało to okropnie. Zacząłem sprawdzać, czy wszystko ze mną dobrze.

Ręce i nogi — w porządku.

Palce rąk i nóg — są.

Powoli wstałem i uświadomiłem sobie, że całkiem dobrze się czuję. Podszedłem do samochodu, który we mnie przed chwilą uderzył. Siedziała tam oszołomiona kobieta, trzymająca kurczowo kierownicę, z wytrzeszczonymi, skierowanymi przed siebie oczami. Miała zbielałe palce. 

Nachyliłem się nad jej oknem i zagadnąłem: “Dzień dobry, jestem Bob. Jak pani na imię?”.

Kierująca miała co najmniej dziewięćdziesiąt lat, była nieduża, wątła i przestraszona. Po dłuższej chwili wyjąkała: “Ja... jestem Lynn”.

Zapytałem: “Pani Lynn, wszystko z panią w porządku?”.

Odpowiedziała: “Tak... tak mi się wydaje”. Nagle jej oczy wypełniły się łzami.

“Tak mi przykro... Czy pan wie, że wyleciał pan przez dach?!”.

“Pani Lynn”, odpowiedziałem, starając się dopasować do jej poważnego tonu, ale z uśmiechem w głosie. “Nie chcę kłamać. To rzeczywiście zaskakujące, ale wszystko ze mną w porządku. Proszę się mną w ogóle nie przejmować. Wszystko jest super!”

Pani Lynn nadal czuła się okropnie, a ja, oczywiście, z miejsca jej przebaczyłem. To była naprawdę niesamowita jazda.

Po kilku dniach zadzwonił telefon. Dzwoniła Pani Lynn, płaczliwym głosem powiedziała: “Chciałam pana przeprosić, panie Bob”.

“Pani Lynn”, odrzekłem, “naprawdę, proszę się nie przejmować. Nie mam pani absolutnie nic za złe. Czuję się świetnie. Nie mam nawet sińca. Nie ma potrzeby już dzwonić”.

Najśmieszniejsze jest to, że nie przestała dzwonić. Dzwoniła codziennie przez kilka kolejnych dni. Za każdym razem przepraszała, a ja przypominałem, że wszystko jest w porządku. Z jakiejś przyczyny nie wierzyła mi, kiedy mówiłem, że jej wybaczyłem.

Jezus dużo mówił o przebaczaniu. Czy wiesz, ile razy Jezus chce, żebyśmy przebaczyli komuś, kto uczynił nam coś złego? Pomyśl o największej liczbie, jaką znasz i dodaj do niej kilka zer, wtedy może zbliżysz się do liczby koniecznych przebaczeń. Jezus chce, byśmy zawsze przebaczali innym.

Ale może wiesz, jak to jest czuć się jak pani Lynn i to ty czujesz się okropnie z powodu popełnienia jakiegoś strasznego błędu. Może nie wierzysz, gdy ktoś mówi ci, że twoja wina została odpuszczona. Czasem musimy zobaczyć, że nam przebaczono, a nie tylko usłyszeć same słowa.

Obmyśliłem zatem plan. Kiedy pani Lynn zadzwoniła piątego dnia z rzędu, by mi powiedzieć, jak jej przykro, zadzwoniłem do kwiaciarni i zamówiłem wielki bukiet kwiatów. Do bukietu dołączyłem karteczkę z napisem: “Droga Pani Lynn, z przyjemnością wspominam nasze spotkanie. Nie musi już Pani dzwonić! Serdeczności, Bob”.

Miłość i przebaczenie wykonują największą część roboty, kiedy są wprowadzane w czyn, a nie tylko wypowiadane. Dlatego to takie ważne, że Jezus przyszedł na ziemię. Bóg nie poprzestał na mówieniu do nas o tym, że nam przebaczył, lecz posłał do nas Jezusa, by nam to pokazać.

Widziałem Panią Lynn jeszcze kilka razy po wypadku. Trochę to trwało, ale jestem przekonany, że uwierzyła, że jej przebaczyłem. Myślę, że Bóg ma nadzieję, że wszyscy będziemy czuli się tak samo.