Gdy wiara zawodzi: 10 dni szukania Boga w cieniu wątpliwościPrzykład

A co, jeśli się mylę?

Niektórzy uznają to pytanie za atak na wiarę. A jeśli to największa okazja do okazania wiary? Może potrzebujemy wyzwań, by zbadać i odnowić swoje opinie i poglądy. Może naciski, jakie odczuwamy jako naśladowcy Jezusa, są doskonałym podłożem dla łaski wobec osób mających wątpliwości w kwestii wiary i przygotowują miejsce do wzrostu żywszej, kulturowo zaangażowanej wiary. 

Historycznie rzecz biorąc, Boży lud doszedł do głosu na wygnaniu. Tak została napisana Biblia. Tak zaczynają się rewolucje. Tożsamość rodzi się w agonii wykluczenia. Gdy ujawnia się tożsamość, wtedy unikalność, odmienność i piękno jej kontrnarracji powoduje, że niewierzący świat się wycofuje.

Jeśli to prawda, to nie musimy wpadać w panikę, gdy świat rzuca nam wątpliwościami w twarz. Nie ma się czego lękać. Nie ma się czego bać, gdy napotykamy jakiekolwiek wątpliwości, z jakichkolwiek źródeł. Czy to presja kultury, tragicznych życiowych okoliczności, huśtawki emocjonalnej, rosnącego bólu w sferze duchowej albo ukrytego wewnętrznego niepokoju, gdy na naszą drogę wkracza zwątpienie, trzeba umieć docenić jego potencjał, aby zrobić krok naprzód w sposób, o którym dotąd nie słyszałeś.

Zwątpienie to nie koniec. To zawieszenie w trakcie historii. To nieoczekiwana tajemnica, nierozwiązane, uporczywe pytanie. Zwątpienie to taki stan: siedzisz na krawędzi krzesła, w otwartych ustach widać prażoną kukurydzę, wpiłeś się paznokciami w ramię sąsiada i nie możesz oderwać oczu od ekranu, chociaż strasznie byś chciał.

Wątpliwości zmuszają cię do przewartościowania historii twojego życia. Jakie są twoje wartości? W co tak naprawdę wierzysz? W jakim kierunku chcesz iść? Niczym woda między dwoma brzegami wątpliwości stwarzają przestrzeń dla rozbieżnych rezultatów. Możesz płynąć ku Bogu albo od Niego odpływać. Możesz zmierzać do wiary lub niewiary. Wybór należy do ciebie. Wątpliwości są w swej istocie neutralne, liczy się to, co z nimi zrobisz.