Serce, które uwielbiaPrzykład

Uwielbiaj w poczuciu wolności 

Możliwe, że gest podnoszenia rąk podczas uwielbienia jest ci obcy. To nie jest w twoim stylu. Nie jesteś do tego przyzwyczajony i nie wydaje ci się to naturalne. Nie chcesz czuć presji, żeby podnosić swoje ręce, bo nie leży to w twojej naturze. Wszystko to jest zrozumiałe, ale jest tu jeszcze coś więcej. W głębi serca wiesz, że są takie momenty, w których czujesz potrzebę wzniesienia rąk do Boga. 

Są momenty, kiedy chcesz to zrobić, ponieważ jest to naturalny sposób wyrażania radości i uwielbienia, które czujesz w swoim sercu. Czujesz je głęboko w swoim sercu i chciałbyś dać wyraz uczuciu radości i potrzebie oddawania czci. Chciałbyś wyrazić to swoim głosem i poprzez gest swoich rąk. Twoje ręce chcą wznieść się do nieba, albo chcesz klaskać, powstać, paść na kolana, czy tańczyć. Chcesz wyrazić całym sobą — sercem, głosem i ciałem — to, co czujesz i dać wyraz swojemu uwielbieniu i radości. 

Wyobraź sobie mecz futbolu amerykańskiego. Walka o mistrzostwo. Rozgrywka jest wyrównana i trzyma wszystkich w napięciu. Drużyny remisują. Ostatnie sekundy uciekają. Twoja drużyna wykonuje desperacki rzut na pole punktowe, zdobywa punkt i wygrywa. Cały stadion wybucha emocjami. Ręce wystrzeliwują do góry. Ludzie krzyczą, klaszczą i ryczą z radości. To nie są jedynie grzeczne oklaski. Nikt nie siedzi z rękami w kieszeniach — jasne, że nie! Chcemy wyrazić uczucia płynące z naszego serca, to całkowicie normalne i jak najbardziej na miejscu. Takimi stworzył nas Bóg. Kiedy uczestniczę w uwielbieniu, są takie momenty, w których czuję, że po prostu muszę wznieść swoje ręce do Boga, tak samo jak wznoszę dla Niego swój głos. Mam poczucie, że to właściwe i dobre. Jest tak jak Bóg to zamierzył. Nie czuj presji. Czuj się swobodnie. W pełni wyraź swoim głosem cześć i radość, które odczuwasz w swoim sercu.