Duchowa dyscyplina i ewangelizacja Przykład

DZIEŃ 6: SPOWIEDŹ

Nie jest przyjemnie przyznać się do tego, że się mylimy, zwłaszcza gdy głęboko zraniliśmy kogoś innego. W wydaniu Today in the Word z 1993 roku znajdujemy następującą historię: 

W toalecie swojego londyńskiego klubu brytyjski wydawca gazet i polityk, William Beaverbrook, spotkał Edwarda Heatha, wówczas młodego posła do parlamentu, o którym Beaverbrook kilka dni wcześniej wydrukował obraźliwy artykuł wstępny. „Mój drogi chłopcze” — powiedział wydawca, zakłopotany spotkaniem — „Przemyślałem to i myliłem się. Tu i teraz chciałbym przeprosić”. „Bardzo dobrze” – burknął Heath – „ale następnym razem wolałbym, żebyś obraził mnie w toalecie, a przeprosił w swojej gazecie”. 

Jedyny sposób, w jaki możemy pojednać się z Bogiem i z innymi, jest trudną drogą. W przypadku ludzi możemy czasem nie otrzymać przebaczenia, kiedy się spowiadamy. U Boga nigdy tak nie jest. 1 List Jana 1: 9 mówi nam: „Jeśli przyznajemy się do naszych grzechów, On jest wierny i sprawiedliwy — przebaczy nam grzechy i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. Bóg zawsze przebacza.

Dyscyplina spowiedzi zaczyna się od pokornego serca, które chce otrzymać przebaczenie. W Psalmie 32:3 Dawid powiedział: „Kiedy milczałem, słabły moje kości, z powodu bólu, który mi wciąż towarzyszył”. Uznajemy, że brakuje nam tego, kim Bóg nas stworzył. Czasami nasz grzech wydaje się głębszy i brzydszy; innym razem jest subtelny i cichy. Oba obrażają Boga. Oba powinny rzucić nas na kolana. Po prostu musimy starać się pojednać z Bogiem.

A.W. Tozer w Knowledge of the Holy (książka nie jest wydana w Polsce, przyp. tłum.) mówi tak: 

Dopóki nie zobaczymy siebie tak, jak widzi nas Bóg, dopóty prawdopodobnie nie będziemy się zbytnio niepokoić otaczającymi nas warunkami, o ile nie wymkną się tak daleko spod naszej kontroli, że zagrożą naszemu wygodnemu sposobowi życia. Nauczyliśmy się żyć z bezbożnością i zaczęliśmy postrzegać ją jako rzecz naturalną i oczekiwaną.

Cudowne jest to, że kiedy wyznajemy grzechy Bogu, On zawsze przebacza. Zawsze. Zaledwie kilka wersetów dalej w Psalmie 32 Dawid zaczyna działać: „Wówczas wyznałem Ci mój grzech, przestałem skrywać moją winę. Stwierdziłem: wyznam, na przekór sobie, me nieprawości PANU — wtedy Ty odpuściłeś winę mego grzechu” (w. 5). Po spowiedzi wzdychamy z ulgą, wiedząc, że nam przebaczono. Bóg odrzuca nasz grzech tak daleko, jak wschód od zachodu. Przebaczone na zawsze. 

Co to za Bóg, który nigdy nie chowa urazy i nigdy nie wspomina o naszych nieprawościach? To Bóg, którego chcemy, żeby wszyscy poznali. To Ojciec syna marnotrawnego. Po doświadczeniu wolności przebaczenia w pełni, udzielamy dodatkowej łaski i miłosierdzia innym. Prawdziwa spowiedź, która prowadzi do całkowitego przebaczenia, ma wpływ na wszystko, co robimy i na każdą naszą relację. Owoce dobroci, życzliwości i łagodności spadają swobodnie z naszych drzew.

Wreszcie, dyscyplina spowiedzi upoważnia nas do pokazywania i dzielenia się przesłaniem Ewangelii z tymi, którzy jeszcze nie znają Jezusa. Metanarracja jest przepełniona historiami o Bożym miłosierdziu i życzliwości wobec tych, którzy zgrzeszyli przeciwko Bogu. Pragniemy, aby wszyscy wiedzieli, że są naprawdę kochani w Chrystusie i przebaczono im ich winy. Mówimy o miłości, która na zawsze przezwycięża winę i wstyd.

Pytania do refleksji: 

• Czy spowiedź jest dla ciebie niepokojąca czy kojąca? Dlaczego?
• W jaki sposób w przeszłości Bóg spotkał cię w czasie spowiedzi?
• W jaki sposób możesz użyć spowiedzi, żeby zbliżyć się do serca Boga?
• Jak postrzegasz rolę spowiedzi w osobistej ewangelizacji?