Rzymian 8
8
Prawo Ducha źródłem mocy do zwycięstwa nad starą naturą
1 # Rz 8,34; 1 J 2,5‐6 Bo tym, którzy trwają w Chrystusie Jezusie#Por. 1 J 2,5‐6., nie grozi potępienie!#W większości greckich rękopisów w zdaniu tym nie występuje żaden czasownik. Jego sens zawiera się więc w określeniu: „W CHRYSTUSIE”. Oznacza ono, że dla tych, którzy TRWAJĄ W CHRYSTUSIE, nie ma zagrożenia potępieniem. Taką interpretację wspiera inna grupa manuskryptów, w których występują określenia: „czyli nie postępują według starej natury, ale według Ducha” lub „czyli nie postępują według starej natury”. Dlatego umacniajmy się w Nim, aby nie ulegać już więcej starej naturze, ale postępować drogą Ducha Chrystusowego! 2#Rz 7,23‐24; 2 Kor 3,6; Ga 2,19; Ga 5,1Nie zapominajmy, że Prawo Ducha, prowadzące do Życia w Chrystusie Jezusie, uwolniło nas spod mocy starego Prawa#Apostoł odnosi się tu zarówno do Prawa Mojżeszowego, jak i do Prawa Sumienia, których rolę omówił wcześniej. wskazującego na to, co prowadzi do grzechu i Śmierci. 3#Dz 13,38‐39; Dz 15,10‐112 Kor 5,21; Ga 3,13; Flp 2,6‐8W Chrystusie Bóg dokonał tego, co było nieosiągalne dla tamtego Prawa, któremu brakowało mocy zdolnej uzdrowić chorą naturę człowieka#Zarówno Prawo Mojżeszowe, jak i Prawo Sumienia uświadamiały ludziom Bożą świętość, ale nie dawały środków do przezwyciężenia grzesznej natury człowieka.. Dlatego Bóg w osobie Syna przyszedł na świat w ludzkiej naturze#Jezus, przebywając na Ziemi, był w pełni człowiekiem i w pełni Bogiem. To największa tajemnica Bożego planu zbawienia, a jednocześnie prawda trudna do pojęcia dla ludzi. W tym miejscu Paweł podkreśla wagę pełnego człowieczeństwa Chrystusa i tego, że chociaż został w ludzkim ciele poddany presji grzesznej natury, nie uległ jej, lecz jako jedyny człowiek zdołał ją pokonać., aby jako człowiek rozprawić się z grzechem. 4#Rz 3,31; Rz 9,30‐31; Rz 10,4; Ga 5,16‐25W Nim bowiem sprawiedliwość, o której mówi Boże Prawo#Apostoł cały czas odnosi się zarówno do Prawa Mojżeszowego, jak i do Prawa Sumienia., może objąć i nas, to znaczy tych, którzy postępujemy drogą wytyczoną przez Bożego Ducha, a nie przez cielesną naturę#Gr. sarks.. 5#Ga 5,22Ci bowiem, którzy kierują się popędami grzesznej natury, skupiają się na jej pożądliwościach#Czyli skupiają się na grzechu (przez pożądliwe pragnienia, które są przyrodzoną cechą starej natury człowieka).; ci zaś, którzy idą za wskazaniami Ducha Uświęcenia, koncentrują się na zamysłach tego Ducha. 6#Rz 6,21‐23; Ga 6,8W konsekwencji staje się oczywiste, że każdy sposób myślenia mający swe źródło w starej naturze prowadzi do wiecznej Śmierci, natomiast myślenie według Bożego Ducha prowadzi do Życia w pokoju z Bogiem. 7#Mt 12,34; J 8,43; J 12,39; Jk 4,4Powtórzę to raz jeszcze: każdy sposób myślenia rodzący się ze skłonnej do grzechu ludzkiej natury jest Bogu całkowicie obcy i wrogi. Natura ta bowiem nie chce być poddana Bogu ani Jego Prawu! Co więcej, z racji swego charakteru nawet nie jest do tego zdolna! 8#Hbr 11,6Ci więc, którzy postępują w życiu według zasad przyrodzonej, ludzkiej natury, nie mają szans na podobanie się Bogu#Dotyczy to każdego człowieka niezależnie od tego, czy kiedyś składał jakiekolwiek deklaracje wobec Chrystusa, czy nie.. 9#J 3,5‐6; 1 Kor 3,16.23; Ga 4,6; Ga 5,22; Ef 1,13; 1 J 2,15‐16Ale wy, jak przypuszczam, już nie staracie się żyć według takich wzorców, lecz postępujecie według wskazań Ducha, o ile oczywiście Duch Boży w was mieszka. Kto bowiem nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy!#Por. Ef 1,13.. 10#J 14,20; J 15,5‐6; 2 Kor 13,5; Ga 2,20; Flp 1,21; Kol 1,26‐27Lecz jeśli Chrystus – przez swego Ducha – jest w was, to chociaż wasze obecne ciała#Gr. soma. podlegają śmierci z powodu dziedzictwa grzechu, to jednak wasz duch ma przystęp do odwiecznego Życia dzięki sprawiedliwości Chrystusa. 11#Rz 1,4; Rz 6,4‐5.8‐11; 1 Kor 6,14; 1 Kor 15,45To zaś oznacza, że jeśli tylko Boży Duch, którego mocą Jezus powstał z martwych, jest w was, to również wasze śmiertelne ciała#Gr. somata. – mocą tego ożywiającego Ducha – zostaną podniesione do odwiecznego i nieskończonego Życia.
12 # Rz 6,7.18 A zatem, bracia i siostry, zrozumcie, że skoro stara natura#Gr. sarks. nie ma już nad nami władzy ani jakiejkolwiek mocy, to nie musicie już dłużej postępować według starych wzorców i przyzwyczajeń#Żaden człowiek prawdziwie ufający Chrystusowi nie musi już więcej grzeszyć. Nie ma takiej mocy, która byłaby w stanie go do tego zmusić. Każdy chrześcijanin nadal jednak musi wybierać: czy pod wpływem słabości, pokusy lub zwodzenia zgrzeszy, czy nie. Oczywiście decyzja o zachowaniu wierności Chrystusowi może być okupiona wysokim kosztem, ale każdy uczeń Jezusa zawsze ma wolność do jej podjęcia. Nowe narodzenie jest zatem początkiem drogi zbawienia, za które Jezus zapłacił swą krwią na krzyżu. Jedyną odpowiedzialnością człowieka jest przyjęcie tego odkupienia i wytrwanie w Chrystusie.. 13#Rdz 6,3; Ga 6,8; Ef 4,22‐24; Kol 3,5Powiem więcej: jeśli będziecie jej ulegać i dalej kierować się jej pożądaniami, to czeka was wieczna Śmierć, to znaczy potępienie; lecz jeśli mocą Bożego Ducha będziecie zwyciężać swoją cielesność#Gr. somatos., to otrzymacie udział w odwiecznym i nieskończonym Życiu! 14#J 1,12; Dz 5,32; Ga 3,26; Ga 5,18; Ap 21,7Ponieważ jedynie ci, którzy okazują posłuszeństwo Duchowi Bożemu#Por. Dz 5,32., są prawdziwymi dziedzicami#Gr. hyios. Słowo to, w przeciwieństwie do teknon („małe dziecko”), określa dojrzałego potomka zdolnego do dziedziczenia. Inni tłumaczą: „synami”. Boga! 15#J 15,15; Rz 5,5; Ga 4,5‐6; 2 Tm 1,7; 1 J 4,18Nie dostaliśmy bowiem jakiegoś zwodniczego ducha, który prowadziłby nas do zniewolenia grzechem#Apostoł odnosi się do tego, co napisał w rozdziale 7., co zawsze skutkuje strachem przed Bogiem, lecz otrzymaliśmy Jego Ducha, to znaczy Ducha Uświęcenia, w którym Najwyższy przysposabia nas na swych pełnoprawnych dziedziców#Dosł. „usynawia nas” lub „czyni nas synami”. Jest to opis procesu adopcyjnego, który Bóg przeprowadza podczas uświęcania każdego, kto rodzi się duchowo.. W Nim to z radością wołamy: „Abba#Odpowiednikiem aramejskiego słowa Abba jest „Ojciec”. Jednak słowo aramejskie jest znacznie mocniej nasycone czułością niż jego polski odpowiednik. Jest ono bliższe słowu „Tata” czy „Tatuś”. W kochających się rodzinach żydowskich tym słowem dzieci zwracają się do swych ojców. Słowo to niesie zarówno serdeczność, czułość i zaufanie, jak i szacunek, który dziecko okazuje swemu kochanemu ojcu. Dlatego w NPD słowo Abba! jest tłumaczone równolegle jako „Kochany Ojcze!”., Kochany Ojcze!”#Dokładnie tego samego zwrotu: „Abba, Kochany Ojcze!”, użył Jezus w Mk 14,36.. 16#2 Kor 1,22; Ga 3,16.26‐29; Ef 1,13I to właśnie ten Duch poświadcza naszemu duchowi, że trwając w Chrystusie, jesteśmy dziećmi#Gr. teknon. Rzeczownik opisujący małe dziecko, które należy do rodziny, ale nie jest jeszcze pełnoprawnym dziedzicem. Gdy staje się ono dojrzałe i zdolne do dziedziczenia, otrzymuje określenie hyios. Boga#Po przywróceniu więzi pomiędzy Bogiem a daną osobą (czyli po uznaniu człowieka za sprawiedliwego) rozpoczyna się proces przysposobienia tej osoby (adoptowania) do Bożej rodziny. Potwierdza to Jan w 1 J 3,2. Po uwielbieniu wierzący staną się nie tylko pełnoprawnymi dziedzicami Boga, ale też otrzymają jeszcze inny status. Trzeba pamiętać, że Jedynym Prawowitym Synem Boga jest Jezus Chrystus, gdyż tylko On narodził się za przyczyną Ducha Bożego oraz przeszedł przez życie bez żadnego grzechu.. 17#Łk 22,28‐30; Ga 3,29; Ga 4,7; Flp 3,10‐11; 1 P 4,13; Ap 21,7A jeżeli dziećmi, to i tymi, którzy są na drodze do otrzymania dziedzictwa. Współdziedzicami Chrystusa staniemy się bowiem wówczas, kiedy – w Nim – przetrwamy spotykające nas cierpienia#Cierpieniem mogą być zarówno zewnętrzne prześladowania, jak i wewnętrzna walka ze słabościami starej, grzesznej natury (por. 2 Tm 3,12; 1 P 4,13; Ap 2,3)., abyśmy w przyszłości zostali – również z Nim – otoczeni chwałą.
Cel procesu uświęcania
18 # Rz 5,2‐5; 2 Kor 4,17; Kol 3,4; 1 P 1,6‐7 A cierpień, jakich obecnie doświadczamy, w niczym nie da się porównać z chwałą i uwielbieniem, którymi zostaniemy kiedyś okryci. 19#Kol 3,3‐4; 2 P 3,131 J 3,2Tego właśnie czasu wyczekuje również całe stworzenie z tęsknotą wyglądające dnia ogłoszenia tego, kto rzeczywiście jest Bożym dziedzicem. 20#Rdz 3,17‐19; Rdz 5,29; Rdz 6,20; Koh 1,2; Oz 4,3I chociaż stworzenie nie z własnej woli zostało poddane marności swojej egzystencji, lecz począwszy od grzechu Adama – zgodnie z suwerenną decyzją Stwórcy#Por. Rdz 3,17. – doświadcza jej znikomości, to jednak z nadzieją czeka 21#Dz 3,212 P 3,12‐13; 1 J 3,2; Ap 21,1na ostateczne uwolnienie#Uwolnienie od zepsucia spowodowanego grzechem nastąpi dopiero po Sądzie Ostatecznym, gdy Chrystus powoła do istnienia Nowy Świat (por. Ap 21,5), a więc wówczas, gdy dopełni się proces zbawienia poprzez uwielbienie tych, którzy wytrwali w Chrystusie. z tego zepsucia, aby i ono mogło również uczestniczyć w wolności i chwale, które zostały przygotowane dla Bożych dzieci#Gr. teknon.. 22#Jr 12,4Wiemy przecież doskonale, że całe stworzenie, tak samo jak my, jest obarczone ciężarami życia i ciągle wzdycha, znosząc bóle rodzenia. 23#Rz 3,24; Rz 7,24; 2 Kor 1,22; 2 Kor 5,2‐5; Ga 5,5; Flp 3,20‐21Zresztą nie tylko natura wyczekuje tego wyzwolenia! Także i my, to znaczy ci, w których dojrzewa już pierwszy owoc#Dosł. „pierwocina Ducha”. Gdy ludzie po opamiętaniu się wkraczają na drogę życia w Bożym Duchu Uświęcenia, tzn. gdy zaczynają kierować się Słowem Bożym, które w głębi ich ducha wyjaśnia im Duch Świętego Boga, wówczas pojawiają się w ich życiu pierwsze zawiązki owocu tego Ducha. Zasadniczym owocem Ducha jest postawa Bożej miłości (opisana szerzej w Ga 5,22‐23 i w 1 Kor 13,4‐7). Ducha Uświęcającego, również wzdychamy, oczekując wewnętrznie na dokończenie prowadzonego przez Boga procesu uczynienia z nas dziedziców#Gr. hyiothesia od hyios. W dawnych czasach patriarcha rodu, pan domu miał dzieci również z kobietami, które nie były jego prawowitymi żonami (mogły to być np. niewolnice), czasami formalnie usynawiał niektóre z takich dzieci, czyniąc je swoimi legalnymi dziedzicami. W takiej właśnie sytuacji są ludzie, którzy się opamiętali i zwrócili ku Bogu. Prawowitym Synem Boga na Ziemi, który jako jedyny nigdy nie musiał być usynowiony, jest Jezus Chrystus. Wcielenie kryje w sobie niezwykłą prawdę: sam Bóg (w osobie Chrystusa) zstąpił na Ziemię., co zrealizuje się w chwili odkupienia naszych ciał#Gr. somata (l.mn. od soma). Fizyczne ciała ludzkie zostaną kiedyś zastąpione nowymi, zmartwychwstałymi ciałami, które otrzymają oni w chwili, gdy zostanie dokończony proces ich zbawienia.. 24#Rz 5,22 Kor 5,7To właśnie jest treścią nadziei, w której trwamy, podążając drogą zbawienia. A gdybyśmy twierdzili, że tu i teraz zostaliśmy już całkowicie i ostatecznie zbawieni, to przecież żadnego sensu nie miałoby dalsze mówienie o trwaniu w nadziei i wyczekiwaniu na zbawienie. Jakże bowiem mielibyśmy spodziewać się czegoś, co rzekomo już mamy? 25#2 Kor 5,7; Hbr 11,1Tak więc, jeśli mówimy o trwaniu w nadziei na coś, czego jeszcze nie otrzymaliśmy, oznacza to, że ciągle jeszcze tego oczekujemy. 26#J 14,16; Rz 5,5; Rz 8,15; Ga 4,6; Jk 4,3.5A Duch Boży został nam dany po to, aby wspierać nas na tej drodze i umacniać w chwilach słabości. Kiedy bowiem w naszej wędrówce drogą zbawienia tracimy siły i grzęźniemy w sytuacjach, w których brakuje nam świadomości tego, o co lub jak dalej się modlić, to pamiętajmy, że Duch Boży nieustannie wspiera naszego ducha w jego nieogarnionych i niewysłowionych błaganiach. 27#Ps 139,1; Prz 24,12; Jr 11,20; 1 Kor 4,5Najwyższy zaś, będąc znakomitym znawcą ludzkich serc, doskonale rozumie zamysły naszego ducha, który – pod wpływem Bożego Ducha, a więc zgodnie z Jego wolą – umiejętnie#Gr. entynchano. Słowo to jest złożeniem en‐ („w”) oraz tynchano („trafić w cel”). zabiega, o co trzeba#Dosł. „za świętymi”. W pierwszych wspólnotach termin „święty/święta” oznaczał osobę, która całą swoją ufność i nadzieję złożyła w Chrystusie. Oznaczało to, że taka osoba jest całkowicie oddzielona (takie jest etymologiczne znaczenie słowa „święty”) od grzechu i innych światowych zależności na rzecz służenia Bogu w Chrystusie.. 28#Ef 1,11; Ef 3,11; 2 Tm 1,9; Jk 1,12Dlatego wy, którzy całym sercem miłujecie Boga, powinniście być absolutnie pewni, że nic, co się wam przydarza, nie jest dziełem przypadku. Każda trudna sytuacja i każde doświadczenie są bowiem daną wam od Boga okazją do czynienia dobra#Niektóre starożytne manuskrypty zamiast: „wszystko współdziała ku dobremu”, podają: „(...) Bóg współdziała ku dobremu”. To dobro ma dwojaki charakter: (1) najpierw to, co najważniejsze – ugruntowanie dobra w uczniach PANA, a więc ukształtowanie w nich charakteru Jezusa (co potwierdza kontekst wersetów 29‐30), by następnie: (2) uzdolnić ich do pełnienia dobra, czyli woli Boga (por. Ef 2,10).. Oczywiście, mam tu na uwadze tylko tych z was, którzy, słysząc Boże wezwanie#„(...) ci, którzy, słysząc Boże wezwanie” – gr. kletoi. Słowo to często jest tłumaczone jako „powołani”, ale Mt 24,14 wyjaśnia różnice pomiędzy kletoi („ci, którzy słyszą wezwanie do nich skierowane”), a eklektoi („ci, którzy odpowiadają na Boże wezwanie”)., odpowiedzieli na nie zgodnie z odwiecznym zamysłem Najwyższego#Boży plan jest jednoznaczny (o czym świadczy cały NT). Najwyższy wzywa wszystkich, aby złożyli swoją nadzieję i ufność w Chrystusie i z Nim związali swe doczesne życie (gr. bios). Każdy, kto to uczyni – choć formalnie na to nie zasługuje – otrzyma odwieczne i nieskończone Boże Życie (gr. Dzoe) jako łaskawy dar od Boga.. 29#Dz 13,48; Ef 1,4‐5; Kol 1,18; 2 Tm 2,19Bóg bowiem – według powziętego z góry planu – kształtuje charaktery ludzkie na wzór swego Syna, którego uczynił pierwszym#Jezus był też pierwszym, który w ciele ludzkim narodził się z Boga (za przyczyną Bożego Ducha). Na Jego wzór w procesie duchowego narodzenia (narodzenia na nowo) każdy, kto w Nim składa nadzieję, rodzi się z Boga (z Bożego Ducha) do nowego Życia (por. także Ps 89,28). z wielu braci. 30W tym właśnie celu Najwyższy, realizując swoje zamiary#Inni tłumaczą: „których wcześniej poznał i przeznaczył”. Mamy tu do czynienia z greckimi słowami proginosko („wcześniejsze poznanie”) i prooridzo („wcześniejsze zaplanowanie”). Słowa te wcale nie odnoszą się tylko do intelektualnego „poznania”. Samo słowo „poznanie” w języku biblijnym oznacza bliskie, intymne „obcowanie” – nawet rozumiane w sposób fizyczny, jak to jest w Rdz 4,1. W tym sensie proginosko może oznaczać albo (1) wcześniejszą bliską relację (raczej niemożliwą z uwagi na grzech), albo (2) wcześniej założony przez Boga plan bycia w bliskiej relacji z ludźmi. Tekst ten wyraźnie sugeruje, że Apostołowi chodzi o Boży odwieczny mądry plan i Boże zamiary. Wielką pomyłką, która niestety w czasach reformacji zdobyła wielu zwolenników, było sformułowanie przez Teodora Bezę (ucznia Kalwina) fałszywej doktryny, w myśl której Bóg przeznaczył pewną grupę ludzi do zbawienia. Wyboru tego nawet oni sami nie są w stanie odrzucić (zgodnie z głoszoną przez niego koncepcją nieodpartej łaski). Nie dość, że nauczanie to przeczy pojęciu wolnej woli człowieka (koniecznej dla zaistnienia prawdziwie wolnego wyboru w przyjęciu postawy miłości wobec Boga i do ludzi), to również przeciwstawia się Słowu Bożemu z 1 Tm 2,3‐4. Postrzeganie woli Bożej w sensie deterministycznym legło u źródeł zwodniczej teologii zwanej predestynacją. Jej wyznawcy często nie zdają sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo w swym myśleniu zbliżają się do muzułmańskiego fatalizmu wyrażającego się postawą insz Allah („będzie, jak da Allah”). Zamiast więc mówić o predestynacji „wybranych” osób (co jest niezgodne z Bożym Słowem), lepiej jest już mówić o predestynacji wybranego przez Boga planu zbawienia., każdego, kto z ufnością odpowiada na Jego wezwanie#W oryginale greckim użyta jest tu jedna z form czasownika kaleo – „wołać” (także po imieniu), „powoływać, „wzywać”. Od tego czasownika wywodzi się również jeden z pochodnych rzeczowników: ekklesia (często tłumaczony jako „kościół”), a oznaczający zgromadzenie ludu, który odpowiedział na Boże wołanie (wezwanie). Inni przekładają tę frazę: „kto został powołany”, jednak dynamicznym ekwiwalentem tego określenia, w kontekście prawdy podanej w 1 Tm 2,3‐4, jest właśnie fraza: „kto z ufnością odpowiada na Jego wezwanie”. w Chrystusie, otacza sprawiedliwością#Por. przypis do Rz 4,3. Niektórzy tłumacze używają tu terminu „usprawiedliwił”. Nie jest to najzręczniejsze, gdyż ten teologiczny termin we współczesnym rozumieniu niesie myśl o próbie szukania jakiegoś wytłumaczenia dla grzechu człowieka. Boże usprawiedliwienie ma natomiast zupełnie inny wymiar. Ono oznacza osłonięcie kogoś sprawiedliwością Chrystusa. Może też oznaczać nadanie (mocą łaski Bożej) tytułu „sprawiedliwy dzięki Chrystusowi” osobie, która jednak na taki tytuł absolutnie nie zasługuje. Jest w tym pewne podobieństwo do królewskiego gestu nadania oraczowi godności rycerskiej, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku Bożej decyzji uznanie kogoś za sprawiedliwego nie jest nagrodą przyznaną w uznaniu zasług danej osoby, ale wyłącznie zasługą Chrystusa. Po stronie człowieka leżą jedynie konieczność okazania Bogu pełnego zaufania i opamiętanie się (tzn. przemiana myślenia). Nadanie tytułu „sprawiedliwy w Chrystusie” jest konsekwencją tego, co w innych miejscach NT nazywane jest „nowym narodzeniem”, „narodzeniem z Ducha”, „nawróceniem” lub „złożeniem nadziei w Chrystusie”. Niezależnie od używanego określenia chodzi zawsze o jedno: o szczere podporządkowanie się Bogu na wzór Chrystusa i poddanie się Mu jako PANU, po to aby to On dalej kierował życiem człowieka. Szczerość takiej decyzji jest weryfikowana dalszym stylem życia, a trwanie w Chrystusie jest tego ostatecznym testem. i chwałą Jezusa#Bazując na przekładach dosłownych fragmentu Rz 8,29‐30, niektórzy wyciągają pochopne wnioski prowadzące do fałszywego, deterministycznego zrozumienia „wyboru Bożego” jako tzw. teorii predestynacji. Wiemy jednak, że Bóg pragnie, a więc w swoisty sposób przygotowuje (predestynuje) ludzi do tego, aby wszyscy oni (oczywiście, jeśli istotnie sami tego chcą) doszli do poznania prawdy i dostąpili zbawienia (por. 1 Tm 2,4). Dlatego mocą Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie (por. Rz 1,16) Bóg daje każdemu człowiekowi szansę na to, aby – podejmując osobistą, wolną decyzję pójścia za Jezusem – znalazł się w Bożej strefie łaski. Wymaga to oczywiście decyzji porzucenia grzechu (śmierci dla grzechu) i dalszego życia wg wzoru Jezusa, a więc trwania w Chrystusie. Status sprawiedliwego, który otrzymuje człowiek prawdziwie ufający Chrystusowi, oznacza, że został on otoczony sprawiedliwością Chrystusa (sprawiedliwość nadana). Tytuł sprawiedliwego należy się bowiem wyłącznie Jezusowi, a człowiek otrzymuje ten status jedynie w sytuacji zanurzenia się w Chrystusa (w Jego Słowo i Ducha) na podstawie zaufania (wiary), które okazuje Bogu, a nie przez realizowanie własnego planu zdobycia Bożej sprawiedliwości. Z punktu widzenia człowieka jest to więc status warunkowy, ściśle związany z trwaniem w Chrystusie..
31 # Ps 118,6; Iz 50,7‐9; Mt 1,23 Czyż nie jest to wspaniała i prawdziwie Dobra Wiadomość?! Czy teraz, gdy Bóg stanął po naszej stronie, ktokolwiek ośmieli się wystąpić przeciwko nam? 32#J 3,16; Rz 4,25; Rz 5,6‐11; 2 Kor 5,14‐21; 1 J 4,10A skoro On nie powstrzymał się#Gr. feidomai. Słowo często przekładane jest jako „oszczędzić” w znaczeniu takim, że Bóg nie oszczędził swego Syna. Jednak słowo to ma również znaczenie „powstrzymać się”. Jest to o tyle ważne, że Bóg sam przyszedł na ten świat, aby odkupić swoje stworzenie. Co sam wyraźnie podkreślił, Jego śmierć za nasze grzechy była Jego całkowicie wolnym wyborem (por. J 10,18)., by w osobie Syna wydać swe ludzkie ciało na śmierć za nas wszystkich, jakże by wraz z Nim nie miał nam ofiarować wszystkiego, co jest Jego wiecznym dziedzictwem? 33#Iz 50,8; Za 3,1Kto śmiałby teraz oskarżać tych, których Bóg przygarnął i uznał za sprawiedliwych? 34#Ps 110,1; Iz 50,8; Dz 2,23; Hbr 7,251 J 2,1Kto miałby wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który przecież nie tylko poniósł za nas śmierć, ale i zmartwychwstał?! On przecież, zasiadając teraz w pełni Bożej mocy i chwały#Dosł. „po prawicy Boga”. Określenie to jest semickim idiomem opisującym posiadanie pełni władzy i chwały., opowiedział się#Gr. entynchano. Słowo to złożone jest z przedrostka en‐ („w”) i tynchano („trafiać w cel”, „osiągać coś”). Po zestawieniu może w relacji osobowej oznaczać także: „spotkanie i rozmawianie z kimś”, „bycie w relacji z kimś”. po naszej stronie! 35#1 Kor 4,11; 2 Kor 11,26‐27Czy w takiej sytuacji istnieje coś, co byłoby w stanie odłączyć nas od ofiarnej miłości Chrystusa? Udręki, ucisk lub prześladowania? Głód, nagość, niebezpieczeństwa lub groźby? 36#2 Kor 4,11; 1 Tes 3,4; 2 Tm 3,12To prawda, że Pismo słowami:
Przecież nas mordują z Twojego powodu, traktują jak owce na rzeź przeznaczone # Por. Ps 44,23. ,
zapowiada nadejście prześladowań. 37#J 16,33; 1 Kor 15,57; 1 J 5,4Bądźmy jednak spokojni, gdyż trwając w Tym, który nas umiłował, zwycięsko#Por. Ap 2,7; Ap 2,11; Ap 2,17; Ap 2,26; Ap 3,5; Ap 3,12; Ap 3,21 oraz Ap 21,7. przejdziemy przez te doświadczenia. 38#J 10,28; Ef 1,21; Kol 3,3Jestem bowiem pewny, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani jakiekolwiek potęgi, czy to obecne, czy też przyszłe, ani też żadne moce 39#Rz 5,3‐8– niezależnie od tego, czy pochodzą z Niebios#Wbrew obiegowym pojęciom, w myśl których wszystko, co pochodzi lub objawia się z Niebios, musi być dobre, Słowo Boże stwierdza, że z Niebios (z nieba, tzn. z duchowej rzeczywistości) przybywają do nas także siły zła i ciemności (por. 2 Kor 11,14; Ga 1,8; Ef 6,12). Im zaś zależy przede wszystkim na tym, aby tych, którzy zbliżają się do Chrystusa, otumanić, zwieść, osaczyć i odłączyć od Niego., czy z Otchłani – ani jakiekolwiek inne stworzenie nie są w stanie odłączyć nas od ofiarnej miłości Boga okazanej nam w Chrystusie Jezusie, PANU naszym#Paweł stwierdza, że żadna moc nie jest w stanie odłączyć człowieka od Bożej miłości, która jest złożona W CHRYSTUSIE. Jedynie człowiek sam, z własnej woli, może się od niej odwrócić i odejść (por. Hbr 3,12). Najwyższy bowiem nie ogranicza niczyjej wolności. On nie chce relacji z bezwolną kukłą czy robotem, lecz pragnie szczerego związku wynikającego z osobistego, wolnego wyboru człowieka. Biblia oznajmia, że Boga raduje to, gdy człowiek, korzystając ze swej wolności, okazuje Mu miłość i posłuszeństwo. Kiedy jednak człowiek, wybierając grzech, odtrąca Jego miłość (jak to się działo wielokrotnie w historii narodu żydowskiego), Bóg słusznie zaczyna płonąć gniewem. W kolejnych trzech rozdziałach Paweł omówi tę sytuację w odniesieniu do Izraela, dowodząc, że skoro żadnego człowieka (tak Żyda, jak i nie‐Żyda) nie można oderwać od Bożej miłości w Chrystusie, to także proces zbawiania Izraela (który dokona się przez pomnożenie liczby tych Żydów, którzy w Chrystusie okażą Bogu swoje osobiste zaufanie i posłuszeństwo) zostanie kiedyś doprowadzony do końca (por. Rz 11,1). W tej części listu Apostoł chce pokazać, że wierzący w Chrystusa powinni przestać dzielić się na tych, którzy są „z Żydów”, i tych, którzy „nie są z Żydów”, a skupić się na wspólnym wielbieniu Boga i dziękowaniu Mu za zbawienie, które On przygotował w Chrystusie dla wszystkich narodów (por. Rdz 17,3). Chrystus bowiem zburzył mur wrogości oddzielający jednych od drugich (tzn. Żydów od nie‐Żydów – por. Ef 2,14). Z nauczania Pawła wynika jasno, że granica oddzielająca siły ciemności od sił światłości nie przebiega już według granic naturalnych (pochodzenia narodowego, granic terytorialnych, organizacyjnych bądź politycznych), lecz według postawy serca i tego, czy dana osoba złożyła swoją nadzieję i zaufanie w Chrystusie (por. Ga 3,28), czy nie. Sam Jezus w Mt 7,21‐23 wyraźnie stwierdził, że w społeczności ludzi wierzących pojawią się i tacy, przez ręce których będą dokonywać się wielkie znaki i cuda, jednak oni sami nie będą realizatorami woli Ojca z Niebios. Ludzie ci będą prorokować, czynić cuda i nawet wyrzucać demony, jednak całość ich działania z punktu widzenia Chrystusa będzie bezprawna. W bezpośrednim kontekście Mt 7,15‐20 Jezus nakazuje swoim uczniom sprawdzanie, jaki jest duchowy owoc działania takich ludzi..
Obecnie wybrane:
Rzymian 8: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
