Rzymian 1
1
Powitanie
1 # Dz 9,15; Dz 13,2; Dz 26,16‐18; Ga 1,10.15; Flp 1,1 Ten list piszę do was ja, Paweł, który zostałem wezwany nie tylko do tego, by być całkowicie i bez reszty oddanym#W oryginale Paweł użył tu słowa „niewolnik” (gr. doulos). Więcej w Komentarzu NPD → Niewolnik. Chrystusowi, ale również aby jako Jego wysłannik#Dosł. „Apostoł” (gr. apostolos). rozgłosić Dobrą Wiadomość o ratunku, 2#Rz 16,25‐26; Tt 1,2który Bóg od dawna zapowiadał przez proroków w Pismach świętych. 3#2 Sm 7,8.12; Mt 1,1; Rz 9,5; 2 Tm 2,8; Ap 22,16A ratunek ten został przez Niego ustalony jedynie w Jego Synu, który po przyjściu na świat jako potomek#Por. Ps 18,51; Ps 132,17 oraz Rz 4,13. Dawida 4#Dz 13,33; Rz 8,11; Rz 9,5potwierdził swym Duchem Uświęcenia i zmartwychwstaniem, iż jest pełnym mocy Synem Bożym. 5#Dz 26,16‐18; Rz 15,18; Rz 16,26; Ga 2,7.9; Ef 3,8‐9To właśnie dzięki Niemu otrzymałem nie tylko łaskę, ale i zadanie doprowadzenia do ufnego posłuszeństwa#„Ufne posłuszeństwo” – dynamiczny równoważnik słowa „wiara”. Wiara w rozumieniu biblijnym nie jest zespołem intelektualnych przekonań, ale postawą zaufania, które wyraża się w posłuszeństwie. Bogu ludzi ze wszystkich narodów. 6Wśród nich jesteście i wy, którzy szczerze odpowiedzieliście na wezwanie Jezusa Chrystusa! 7#Lb 6,24‐26; Dz 9,131 Kor 1,2; 1 Kor 8,6; 2 Kor 1,1; Ef 1,1Niech łaska i pokój od Boga, Ojca i PANA naszego, Jezusa Chrystusa obfitują pośród tych z was mieszkających w Rzymie, którzy jesteście ludem świętym#Dosł. „jesteście świętymi”. Od najwcześniejszych lat chrześcijaństwa wierzący w Chrystusa nazywali sami siebie „świętymi”. Mieli na myśli nie tyle moralną czystość (co we współczesnym nam języku stało się pierwszym znaczeniem tego słowa), co „inność”, „odróżnianie się”, „oddzielenie od świata”, „bycie do wyłącznej dyspozycji dla Boga”. „Świętość” w odniesieniu do człowieka jest zatem postawą odcięcia się od spraw, które są obce Bogu, a więc od grzechu i sposobu myślenia wg świata. Jedynym prawdziwie Świętym (w sensie moralnym, egzystencjalnym i funkcjonalnym) jest sam Bóg. Tylko Jemu przynależny jest tytuł „Święty” (Ap 4,8), co znaczy, że tylko On jest w stanie dokonać uświęcenia, co czyni przez swojego Ducha, który jest Duchem Świętości (Uświęcenia) – hebr. Ruah Ha‐Kodesz., powołanym i umiłowanym przez Boga.
Wyjaśnienie powodu napisania listu
8 # Rz 16,19; 1 Tes 1,8 Po pierwsze, dziękuję Bogu w Jezusie Chrystusie za was wszystkich, gdyż o waszej wierze głośno mówi się już po całym świecie#„Cały świat” – pojęcie oznaczające wówczas imperium rzymskie.. 9#Ef 1,16; Flp 1,8; 1 Tes 2,5.10A Bóg, któremu służę z głębi mego ducha#W swych pismach Apostoł Paweł odróżnia ducha człowieczego od Ducha Bożego, co wprost widać w 1 Tes 5,23. To rozróżnienie podkreślono w niniejszym przekładzie przez użycie małych lub dużych liter. Szczególnie ważne jest to w 7. i 8. rozdziale tego listu., głosząc Dobrą Wiadomość o ratunku w Jego Synu, może zaświadczyć, że nieustannie wspominam o was 10#Dz 19,21; Rz 15,23.32w moich modlitwach, prosząc o sposobność odwiedzenia was, o ile taka będzie Jego wola. 11Pragnę was zobaczyć nie tylko po to, by udzielić wam duchowego obdarowania ku umocnieniu waszej wiary, 12#2 P 1,1ale także aby moja wiara doznała pokrzepienia dzięki wam. 13#J 15,16; Rz 15,22‐23Po drugie, bracia i siostry, powinniście wiedzieć, że wielokrotnie już planowałem przybyć do was, aby – podobnie jak wśród innych ludów – i u was zebrać duchowe żniwo. Niestety, nie było to możliwe z uwagi na pojawiające się co chwila przeszkody. 14#1 Kor 9,16‐17Ja jednak nie zrezygnowałem, lecz czując się cały czas dłużnikiem wszystkich – zarówno tych, którzy są na pewnym poziomie kulturalnym#Apostoł użył tu słowa Hellen. Jednak sposób, w jaki to zrobił, sugeruje, że nie odnosił go literalnie tylko do Greków jako narodu, lecz objął nim grupę ludzi wychowanych w kulturze hellenistycznej i rzymskiej, a więc tych, którzy – wg ówczesnych standardów – uważali się za nosicieli najświatlejszej w świecie kultury. Ludzie ci postrzegali inne narody jako barbarzyńskie., jak i ludzi pospolitych, uczonych oraz tych niewykształconych – 15postanowiłem do was napisać, aby i wam, mieszkańcom Rzymu, dokładniej objaśnić pewne aspekty głoszonej przeze mnie Dobrej Wiadomości o ratunku, który jest w Chrystusie#List do Rzymian nie obejmuje wszystkich aspektów Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie głoszonej przez Pawła, które znamy z innych listów tego Apostoła (szczególnie z Listu do Efezjan), a także z jego wystąpień odnotowanych w Dziejach wysłanników Chrystusa. Objaśnienia, których Paweł udziela w tym liście, związane są z konkretną sytuacją lokalnego kościoła w Rzymie..
Wskazanie tematu listu
16 # Ps 119,46; Mk 8,38; Dz 3,26; 1 Kor 1,18‐25; 1 Kor 2,1‐5; 1 Tes 2,13 Przede wszystkim musicie wiedzieć, że ja nie wstydzę się Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie, gdyż to właśnie ona jest mocą Bożą#W pojęciu Żydów Mocą Bożą był Duch Świętości (hebr. Ruah Ha‐Kodesz; gr. TO PNEUMA TO HAGION – „Duch Tego, który jest Święty”), którego w kulturze Zachodu często nazywa się Duchem Świętym. Literalne potraktowanie słowa HAGION jako formy przymiotnikowej, a nie rzeczownikowej (co bardziej oddawałoby hebrajskie znaczenie tego słowa), nie zawsze pozwala niewprawionemu czytelnikowi Bożego Słowa dostrzec wymiar istoty Bożego Ducha. Jednak dzięki tej uwadze Pawła jesteśmy w stanie lepiej rozumieć, że Bóg, który jest Świętym Duchem (por. J 4,24), koncentruje moc swego działania na przemienianiu ludzkich serc poprzez głoszenie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie (por. także 1 Kor 1,18 oraz 2 Kor 10,4). Lekceważenie tej wielkiej prawdy i poszukiwanie objawów „mocy Bożej” w czymś innym prowadzi nie tylko do niezrozumienia istoty i charakteru działania Ducha Świętego Boga, ale także do wypaczania zdrowej nauki o Chrystusie. niosącą ratunek#Greckie słowo soteria znaczy: „ratunek”, „uwolnienie”, „wyzwolenie”, „uzdrowienie”. Często podsumowuje się je terminem teologicznym „zbawienie”, lecz konieczne jest zrozumienie faktu, że w czasach gdy Apostoł Paweł pisał ten list, słowo soteria nie było tak bardzo jak teraz obciążone bagażem dyskursów teologicznych. wszystkim, którzy zaufali jej przesłaniu – najpierw Żydom, a później innym narodom#W oryginale greckim ponownie zostało użyte słowo Hellen. W tym miejscu wyraźnie opisuje ono wszystkich ludzi niebędących wyznawcami judaizmu, a więc w najszerszym znaczeniu – inne narody (tzw. pogan).. 17#Rz 3,21‐23; Ga 3,11; Hbr 10,38To w niej bowiem zostało jasno przedstawione, kiedy i na jakich zasadach Bóg uznaje ludzi za sprawiedliwych. A dokonuje tego wyłącznie na podstawie faktu, czy ktoś całą swą nadzieję i zaufanie złożył w Chrystusie, zgodnie z tym, co jest napisane w Piśmie, że tylko ten, kto wytrwa w ufności do Niego, zostanie uznany za sprawiedliwego. Taki jedynie odziedziczy odwieczne i nieskończone Życie#Por. Ha 2,4. Dosł. „będzie żyć'' (gr. dzao), co odnosi się do Boskiej rzeczywistości odwiecznego Życia (gr. Dzoe)..
Podążanie za wzorcami tego świata prowadzi do potępienia
18 # So 1,17‐182; Tes 2,11‐12 A nad tymi, którzy swą wymyślną bezbożnością i niegodziwością zaciemniają tę wielką prawdę#Paweł odnosi się do wersetów 16‐17., gromadzi się w Niebiosach Boży gniew#Por. Ap 16,1 – Ap 18,24.. 19#Dz 14,15‐17; Dz 17,24‐28To bowiem, co można poznać o Bogu, jest dla nich absolutnie jasne i zrozumiałe, gdyż Bóg uczynił te sprawy oczywistymi, 20#Hi 12,7‐10; Ps 19,2; 1 Kor 1,21; Hbr 11,3gdyż od początku świata Jego niewidzialne przymioty: wieczna moc i Boskość, możliwe są do zauważenia w Jego dziełach, tak iż nikt nie może wymówić się od winy. 21#2 Krl 17,15; Iz 40,26‐28; Ef 4,17‐18; Ap 14,7A jednak ludzie ci, chociaż mają możliwość poznania Boga, to jednak uparcie odmawiają oddania Mu należnej czci oraz dziękczynienia! Zamiast tego sami siebie ogłupiają swymi bezsensownymi rozważaniami, a ich serca, pozbawione prawdziwej mądrości, toną wprost w bezdennych ciemnościach. 22#Jr 10,14; 1 Kor 1,19‐20Ludzie ci podają się za mądrych, lecz w istocie są zwykłymi głupcami, 23#Wj 20,3‐5; Pwt 4,15‐19; Pwt 27,15; Iz 42,8; Ez 11,21; J 4,24co sami zresztą widzicie, gdyż oni nieśmiertelnego Boga zamieniają na obrazy śmiertelnych stworzeń: czy to ludzi, czy zwierząt – latających, biegających albo pełzających#Apostoł nawiązuje do Dekalogu (Wj 20,3‐6), w którym Bóg polecił, by ludzie nie oddawali czci żadnym obrazom, rzeźbom czy wizerunkom jakichkolwiek istot. Także w Ap 22,8‐9 Apostoł Jan naucza, że ludzie powinni oddawać hołd jedynie samemu Bogu (por. także Dz 10,25‐26).. Cóż za głupota! 24#Dz 14,16; Ef 4,19Z uwagi na to Bóg pozwala, by serca takich osób pogrążały się w różnorakich pożądliwościach skutkujących haniebnym sponiewieraniem ich własnych ciał. 25#J 1,1‐3; Rz 9,5; Rz 16,27; 1 Kor 10,19‐20Oni bowiem z pełnym rozmysłem zamieniają Bożą prawdę na światowe kłamstwa, w rezultacie czego swoje uwielbienia kierują ku rzeczom materialnym i służą stworzeniu zamiast jego Stwórcy, który jest godny uwielbienia na wieki. Amen.
26 # Ef 5,5‐61 Tes 4,3‐5 Z tego powodu Bóg pozostawia takich niegodziwców na pastwę ich haniebnych pożądliwości, skutkiem których kobiety w tym bezbożnym środowisku w miejsce normalnego pożycia seksualnego podejmują to, które jest przeciwne naturze. 27#Kpł 18,22; Kpł 20,13; 1 Kor 6,9Podobnie i mężczyźni – porzucając naturalne współżycie z kobietami, kierują swe namiętności ku innym mężczyznom i podejmują z nimi intymne pożycie! Cóż za obrzydliwość#Bóg w wielu miejscach swego Słowa potępia praktyki homoseksualne, uważając je za haniebną obrzydliwość (por. Kpł 18,22). Warto zwrócić uwagę na fakt, że Apostoł Paweł w Rz 1,26‐27 nie pisze o skłonnościach homoseksualnych, ale o praktykowaniu homoseksualizmu. Tekst ten nie odnosi się więc do tych osób, które – odczuwając pociąg do tej samej płci, a jednocześnie pragnąc żyć w pokoju z Bogiem – wybierają drogę wstrzemięźliwości seksualnej (poprzez życie w celibacie). Takie wyjście chroni ich przed zanurzaniem się w grzech i przed obrażaniem Boga czynami, które dla Stworzyciela są obrzydliwe. Pozostawanie w czystości (pomimo skłonności homoseksualnych) i nieobnoszenie się z tym pociągiem umożliwia takim osobom prowadzenie uświęconego życia. Grzechem bowiem nie jest odczuwanie pociągu do tej samej płci, tylko uleganie tym skłonnościom i ich praktykowanie. Z kolei afiszowanie się takimi zachowaniami jest niczym innym, jak publicznym promowaniem grzechu (por. Rz 1,32). Jezus jasno powiedział, że narzucanie innym ludziom sposobu myślenia, który jest wrogi Bogu, i prowadzenie ich w taki sposób do grzechu spotka się z Bożą karą (por. Mt 18,6; Mk 9,42; Łk 17,2). Apostoł Paweł podkreślał to również w innych swoich listach – por. 1 Kor 6,9 oraz 1 Tm 1,10.! W następstwie swego postępowania sami ściągają na siebie zapłatę, jaka należy się za tego rodzaju zejście z drogi Bożej#Gr. plane – dosł. „tułanie się z daleka od”, „błąkanie się daleko od”, „zboczenie z” (drogi Bożej).. 28A skoro nie uważają za słuszne, by poddać się woli Najwyższego i z szacunkiem oddawać cześć Jemu należną, Bóg pozostawił#Choć wielu tego nie dostrzega, to duchowy dramat człowieka o zdeprawowanym sercu objawia się wtedy, gdy Bóg przestaje go dyscyplinować lub karcić – por. Hbr 12,4‐8. Oznacza to, że człowiek taki posunął się już w swej bezbożności tak daleko i przekroczył granice zła tak mocno, iż w tej sytuacji ma znikome szanse na opamiętanie się. Jest on bardziej niż kiedykolwiek bliski ojcu zła, a odległy od Ojca Niebiańskiego. W tym procesie każde kolejne zagłębianie się w realizację swych pożądań, co świat postrzega jako wyznacznik „samorealizacji”, staje się dla człowieka jeszcze większym odstępstwem od Bożych norm. Przez pogłębianie deprawacji własnego sumienia osoba taka ogranicza sobie samej możliwości właściwego zareagowania na głos Boży i przez to zmniejsza szanse na nawrócenie. W konsekwencji to, co wg myślenia na sposób świata jest sukcesem, w duchowej rzeczywistości jest zapowiedzią Bożego gniewu. ich na pastwę pokrętnego myślenia, które ci z taką pieczołowitością pielęgnują w sobie. W konsekwencji ludzie ci coraz to głębiej i głębiej zanurzają się w swej nieprzyzwoitości, 29a ich życie obfituje we wszelkie rodzaje nikczemności: niegodziwość, zachłanność w dogadzaniu sobie i niepohamowaną żądzę bogacenia się#Cała fraza „(...) zachłanność w dogadzaniu sobie czy niepohamowana żądza bogacenia się” jest dynamicznym ekwiwalentem greckiego słowa pleoneksia, które oznacza nie tylko zwykłą chciwość i gromadzenie bogactw dla prostej satysfakcji z ich posiadania, ale wręcz nienasyconą żądzę indywidualnego bogacenia się (także cudzym kosztem), żeby to, co się zdobędzie, roztrwonić szybko na dogadzanie swoim żądzom w niekontrolowany sposób., chamstwo, zawiść, mord, spory, fałsz, złośliwość oraz intrygi#Por. Mk 7,21‐22.. 30#2 Tm 3,1‐2Ci nienawidzący Boga bluźniercy są we wszystkim zuchwali, nadęci w samouwielbieniu i bardzo pomysłowi w czynieniu zła. Rodziców nie szanują, 31#2 Tm 3,1.3‐4gdyż brak jest im rozumu! W swych działaniach są zdradzieccy i bezlitośni – bez żadnych skrupułów. 32#Rz 6,23; Ga 5,19‐21; Ap 22,15A chociaż mają świadomość tego, że zgodnie z Bożym postanowieniem wieczna Śmierć czeka wszystkich, którzy trwają w takich grzechach#Z przesłania całego Bożego Słowa wynika jasno, że pierwotnym celem Boga, z którego On nigdy nie zrezygnował, było stworzenie ludu trwającego w Jego świętości (por. Rz 2,7‐8)., nie tylko sami nurzają się w nich, lecz przyklaskują także innym, którzy idą ich śladami.
Obecnie wybrane:
Rzymian 1: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
