Dzieje 7
7
1Wtedy arcykapłan zapytał:
— Czy to prawda?
2 # Rdz 11,31‐12,1; Rdz 15,7 Szczepan zaś odpowiedział w taki sposób:
— Mężowie izraelscy, bracia i ojcowie, posłuchajcie mnie. Bóg w swojej chwale ukazał się naszemu przodkowi Abrahamowi jeszcze w Mezopotamii, zanim osiadł on w Charanie. 3#Rdz 12,1Powiedział mu wówczas: Opuść swój kraj oraz swoich rodaków i idź do kraju, który Ja ci wskażę#Ten cytat pochodzi z nieodnotowanego w Księdze Rodzaju wezwania, jakim Bóg powołał Abrama (któremu później zmienił imię na Abraham), gdy ten jeszcze wraz z ojcem (Terachem) mieszkał w Ur Chaldejskim. Wtedy to Abram pewnego dnia wraz ze swym ojcem wyruszył w drogę do Kanaanu. Po jakimś czasie zatrzymali się w Charanie, gdzie ich pobyt mocno się przedłużył – aż do śmierci Teracha. W Charanie Bóg przynaglił Abrama, wzywając go po raz drugi do ruszenia w dalszą drogę (zob. Rdz 11,31‐12,5). W odpowiedzi na to wezwanie Abram opuścił Charan i udał się do Kanaanu. Za takim zrozumieniem historii powołania Abrama przemawiają wypowiedzi Filona Aleksandryjskiego, Józefa Flawiusza oraz wielu komentatorów żydowskich. Niektórzy współcześni badacze sugerują, że przesiedlenie się Abrama z Ur do Charanu było wyłącznie inicjatywą Teracha, ojca Abrama, oraz że Abram dopiero tam został powołany przez Boga. Nie wydaje się to jednak wiarygodną tezą, gdyż: (1) przeczy to zapisowi Dz 7,2; (2) gdyby tak było, to Terach zabrałby w tę podróż także swego drugiego syna, Nachora. Ten jednak pozostał w Ur. Tak więc w istocie to Abram zabrał ze sobą ojca i swego bratanka, Lota. Z uwagi na szacunek, jakim w kulturze semickiej darzono starszych, zostało zapisane w Rdz 11,31: „Terach wziął ze sobą (...) Abrama (...)”, jednak faktycznym inicjatorem zmiany ich miejsca zamieszkania był Bóg, który wezwał do tego Abrama, a nie Teracha.
. 4#Rdz 11,31‐12,1.5; Rdz 15,7; Hbr 11,8Odszedł więc Abram#W tym czasie Abraham nosił imię Abram. Zmiany jego imienia dokonał Bóg (por. Rdz 17,5). z kraju Chaldejczyków i osiadł w Charanie. Po śmierci ojca otrzymał od Boga ponowne wezwanie do przeniesienia się do kraju, w którym teraz mieszkamy. 5#Rdz 12,7; Rdz 13,15; Rdz 15,2.18; Rdz 16,1; Rdz 17,8; Rdz 24,7Jednak Najwyższy nie zagwarantował mu nawet skrawka tej ziemi, a tylko obiecał, iż jego potomstwo – chociaż Abraham nie miał wówczas jeszcze dziecka#Zob. Rdz 12,7; Rdz 13,15; Rdz 15,2. – otrzyma ją w dziedzictwie. 6#Rdz 15,13‐14; Wj 2,21‐25Powiedział wówczas do niego:
Twoi potomkowie będą imigrantami w obcym kraju. Tam staną się niewolnikami i będą dręczeni przez lat czterysta. 7#Rdz 15,14; Wj 3,12Lecz naród, który będzie ich ciemiężył, zostanie osądzony przeze mnie, oni zaś wyjdą stamtąd#Por. Rdz 15,13‐14. i będą mi służyć tutaj, w tej ziemi#Nawiązanie do Wj 3,12.. 8#Rdz 17,10‐14; Rdz 21,2‐4; Rdz 25,26; Rdz 35,23‐26Na znak Przymierza dał mu obrzezanie#Zob. Rdz 17,1‐14.. I rzeczywiście, Abraham zrodził Izaaka, którego również obrzezał ósmego dnia, a Izaak – Jakuba, Jakub zaś – dwunastu patriarchów#„Dwunastu patriarchów” – chodzi o synów Jakuba (któremu PAN zmienił imię na Izrael, co znaczy „Walczący z Bogiem”). Dali oni początek dwunastu głównym rodom Izraela.. 9#Rdz 37,11.28; Rdz 39,1‐21.23; Rdz 45,4; Ps 105,17Ci, zżerani zazdrością o Józefa, sprzedali go do Egiptu. Jednak Bóg był z Józefem 10#Rdz 39,21; Rdz 41,37‐45; Ps 105,21‐23i wyzwolił go ze wszystkich ucisków. Okazał mu swą łaskawość i dał mądrość, czym zwrócił na niego uwagę władcy Egiptu – faraona, który ustanowił go nie tylko zarządcą całego kraju, ale i wszystkich swych prywatnych majętności. 11#Rdz 41,54‐55; Rdz 42,5W czasie nieurodzaju i wielkiego głodu, jaki zapanował w Egipcie i Kanaanie, również naszym ojcom zabrakło jedzenia. 12#Rdz 42,1‐2Kiedy więc Jakub dowiedział się, iż Egipt dysponuje wielkimi zapasami żywności, natychmiast wysłał tam swych synów – naszych przodków. 13#Rdz 45,1‐4; Wj 1,5; Pwt 10,22Gdy ci udali się tam po raz drugi, Józef ujawnił się braciom. Wówczas także faraon dowiedział się więcej o jego pochodzeniu. 14#Rdz 45,9‐10; Rdz 46,26‐27; Pwt 10,22Wtedy Józef posłał po swego ojca Jakuba i sprowadził go ze wszystkimi krewnymi. Przybyło ich wówczas siedemdziesiąt pięć osób#Hebrajski tekst Księgi Rodzaju mówi tylko o siedemdziesięciu osobach, Septuaginta zaś wspomina o siedemdziesięciu pięciu (Rdz 46,27; zob. też Wj 1,5; Pwt 10,22). Najwyraźniej rabini, którzy tłumaczyli hebrajski tekst na grekę, inaczej zakwalifikowali niektórych członków rodziny Jakuba (np. żony, które były niewolnicami, można było liczyć w różny sposób). Z wypowiedzi Szczepana wynika zatem, iż czerpał on informacje z Septuaginty (greckiego przekładu Biblii Hebrajskiej). Septuaginta była Biblią używaną przez pierwszych chrześcijan.. 15#Rdz 46,1.5‐7; Rdz 49,33; Wj 1,6W ten sposób Jakub przybył do Egiptu. Tam zmarł, podobnie jak i wielu innych naszych przodków#Opis tych dziejów aż do śmierci Jakuba znajdujemy w Rdz 37–50., 16#Rdz 23,16‐20; Rdz 33,19; Rdz 49,29‐30; Rdz 50,13; Joz 24,32których kości zostały później przeniesione do Sychem i złożone w ziemi, którą Abraham nabył tam od synów Chamora za uzgodnioną cenę w srebrze#Niektórzy komentatorzy, szczególnie zakorzenieni w tradycji żydowskiej, lubią wiązać ten fragment z Rdz 23 oraz z Rdz 50,13. Jednak teksty te mówią o nabyciu innej ziemi (w Hebronie), w której ponoć została pochowana Sara i gdzie również zostały złożone kości Abrahama. Tymczasem Szczepan odnosi się do wydarzeń zapisanych w Rdz 33,18‐19 i Joz 24,32. Komentowany werset mówi o tym, gdzie zostały pochowane szczątki potomków Abrahama, a nie on sam.. 17#Wj 1,7‐8; Ps 105,24Tymczasem – w miarę przybliżania się czasu wypełnienia obietnicy danej przez Boga Abrahamowi – lud mocno rozrastał się w Egipcie. 18Gdy po pewnym czasie władzę w Egipcie objął nowy faraon, który nie znał Józefa#Por. Wj 1,8., 19#Wj 1,9‐11.22zaczął on knuć przeciwko naszemu narodowi. Wprowadził krzywdzące prawo, według którego nowo narodzeni hebrajscy chłopcy mieli być topieni w rzece#Por. Wj 1,9‐10; Wj 1,15‐16.22.. 20#Wj 2,2; Hbr 11,23W tym czasie urodził się Mojżesz, który był miły Bogu. Przez trzy miesiące był ukrywany i karmiony w domu swego ojca. 21#Wj 2,3‐10Kiedy jednak nie było to dalej możliwe, włożono chłopca do koszyka i pozostawiono na wodzie. Tam został znaleziony przez córkę faraona, która wzięła go do siebie i wychowała jak syna#Por. Wj 2,1‐10.. 22Dzięki temu Mojżesz otrzymał staranne wykształcenie we wszelkiej wiedzy dostępnej w Egipcie.
W końcu przyszedł czas, iż pokazał on, że jest mocny nie tylko w słowie, ale i w czynie. 23#Wj 2,11Gdy miał lat czterdzieści, zapragnął objąć przewodnictwo#Gr. episkeptomai – słowo to może oznaczać „przyjrzenie się” komuś lub czemuś, ale nie tylko. Takie same rdzenie słowne zawiera w sobie rzeczownik episkopos („nadzorca”, „zwierzchnik”, „biskup”). Chociaż tekst hebrajski w Wj 2,11 dosłownie mówi tu „wyszedł”, to jednak już jego przekład w Septuagincie używa (jak NT) słowa episkeptomai, które zawiera w sobie informację o nadzorowaniu czegoś (podobnie jak episkopos). Tekst mówi więc o bliskim przyglądaniu się, weryfikacji, zarządzaniu, a nawet karaniu. nad swymi braćmi – synami Izraela. [Opuścił więc dwór faraona]#Zdanie dodane przez redakcję w celu lepszego zrozumienia dramaturgii tamtych wydarzeń (patrz też komentarz do Dz 7,29)., 24#Wj 2,12gdyż widział, jak wielką krzywdę cierpią Hebrajczycy. A kiedy, stając w obronie jednego z nich, zabił Egipcjanina#Por. Wj 2,11nn., 25pomyślał, iż lud Izraela zrozumie, że to sam Bóg – przez niego – daje im ocalenie! Lecz oni tego nie zrozumieli! 26Następnego dnia bowiem, kiedy starał się uspokoić i pojednać tych, którzy się sprzeczali, mówiąc: Ludzie, przecież jesteście braćmi! Dlaczego krzywdzicie się wzajemnie?, 27#Wj 2,14jeden z nich odepchnął go, wykrzykując: A któż to mianował cię naszym wodzem albo sędzią?!
28 Czy zabijesz i mnie, jak to wczoraj uczyniłeś z Egipcjaninem? # Por. Wj 2,14. . 29#Wj 2,15.21‐22; Wj 18,2‐4Gdy Mojżesz usłyszał te słowa, zląkł#Władcy Egiptu, ich dwory oraz rządcy byli panami życia i śmierci swych podwładnych. Gdyby Mojżesz w tym czasie był jeszcze członkiem rodziny faraona, w ogóle nie musiałby martwić się o jego reakcję ani tym bardziej się go bać. Uwaga Hebrajczyka skłaniająca Mojżesza do ucieczki dowodzi, że ogarnął go strach. Najwyraźniej zatem już wcześniej musiał odłączyć się od dworu władcy Egiptu i zrezygnować ze swego stanowiska. Światło na motywację Mojżesza rzuca fragment Hbr 11,24‐26. się i zbiegł z Egiptu. Stał się wygnańcem w krainie Madian. Tam urodziło się mu dwóch synów.
30 # Wj 3,1‐4; Pwt 33,16 Upłynęło kolejne czterdzieści lat. Pewnego dnia PAN#Oczywistością w tradycji żydowskiej było to, że Boga nikt nigdy nie widział ani nie może Go zobaczyć, gdyż Bóg ma postać duchową (por. J 4,24). W związku z tym, gdy PAN (przed wcieleniem opisanym w NT) ukazał się Mojżeszowi w postaci ognia, hebrajski tekst oryginalny ST używa określenia „Anioł PANA” (zwiastun PANA). Szczepan, opierając się na tej tradycji, wyjaśnił Żydom ową wielką prawdę, że Osobą, którą oni nazywali „wysłannikiem PANA” lub „Aniołem PANA”, jest w istocie sam PAN (JHWH), który w historii objawiał się im w różnych postaciach (gr. morfe – w tym także jako ogień w kolczastym krzewie lub jako słup ognia prowadzący ich przez pustynię), a gdy dopełnił się ustalony czas, objawił się w ludzkiej naturze (por. Flp 2,7) w osobie Jezusa z Nazaretu. Ponieważ Jezus tytułował się PANEM i podkreślał, że stanowi jedność z Ojcem (por. J 10,30), religijni Żydzi odrzucili Go i ostatecznie doprowadzili do Jego ukrzyżowania. Tak samo potępili Szczepana. Inne potwierdzenie tej ważnej prawdy wypowiedzianej przez Szczepana znajdziemy także w wypowiedzi Apostoła Pawła w 1 Kor 10,4. Więcej o naturze, postaci i osobowości Chrystusa jako PANA w porównaniu z naturą aniołów mówi List do Hebrajczyków. objawił się Mojżeszowi na pustyni przy górze Synaj. Ukazał się mu w kolczastym krzewie, niczym ognisty zwiastun#Por. Wj 3,2.. 31#Wj 3,4.6Mojżesza poruszyło to przedziwne zjawisko. Gdy podszedł, by lepiej się przyjrzeć, usłyszał Głos PANA: 32#Wj 3,4‐10JA JESTEM Bogiem twoich ojców: Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba#Por. Wj 3,6. PAN objawiający się Mojżeszowi w krzewie wyraźnie definiuje, kim JEST.. Wówczas Mojżesz z drżeniem zakrył twarz, gdyż bał się spojrzeć na Boga. 33#Wj 3,5PAN zaś powiedział do niego:
Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest święte. 34#Wj 2,24; Wj 3,7‐8.10Przyjrzałem się nędzy mego ludu w Egipcie, gdyż dotarło do mnie ich wołanie. Zstąpiłem więc po to, aby ich ocalić. Dlatego teraz nakazuję tobie: Idź do nich#Por. Wj 3,5; Wj 3,7‐10..
35 # Wj 2,14; Wj 3,2 I chociaż oni wcześniej odepchnęli Mojżesza, mówiąc: Któż to mianował cię naszym wodzem albo wybawicielem?#Por. Wj 2,14., Bóg ponownie go do nich posłał. Jednak tym razem Mojżesz udał się do nich pod przewodnictwem Wodza i Wybawiciela. Poszedł bowiem ręka w rękę z Tym, który w krzewie objawił mu się niczym ognisty zwiastun#Prawidłowe pojęcie tego wersetu oraz kolejnych po nim następujących jest niezbędne do zrozumienia historii Izraela oraz całej historii zbawienia. Wielu tłumaczy przekłada niniejszy tekst tak, jakby tym wodzem i przewodnikiem był Mojżesz, podczas gdy tekst mówi o tym, że Wodzem i Przewodnikiem był Ten, który ukazał się Mojżeszowi w krzewie, niczym ognisty zwiastun. Był to ten sam Duchowy Byt, który przekazał Mojżeszowi Prawo i który wyprowadził Izrael z Egiptu, a później towarzyszył mu podczas wędrówki przez pustynię (por. także 1 Kor 10,4). Obraz płonącego krzewu wyraźnie przypomina płomienistego Bożego Ducha Uświęcenia z Dz 2,3‐4. W końcowej części swej przemowy (wersety 52‐53) Szczepan, podsumowując dzieje Izraela, wyraźnie komunikuje Sanhedrynowi, że tym Bytem, w którym oni widzą Boga JHWH, jest Sprawiedliwy, którego ukrzyżowali! W tym jednym wystąpieniu widzimy niezwykłą panoramę dziejów zbawienia oraz znakomity wykład teologiczny o naturze Boga JHWH, który na przestrzeni wieków objawiał się ludziom w różnych postaciach osobowych.. 36#Wj 7,3.10; Wj 12,41; Wj 14,21; Lb 14,33I to właśnie ten Przewodnik i Odkupiciel wyprowadził ich, czyniąc cuda i znaki w ziemi egipskiej, nad Morzem Czerwonym i na pustyni przez czterdzieści lat#Szczepan w swoim wystąpieniu wyraźnie wskazuje, że to sam Chrystus wyprowadził naród Izraela z ziemi egipskiej. Potwierdzenie tego znajdujemy też w 1 Kor 10,4 oraz w Hbr 4,8 (najdokładniejszy sens tego wersetu oddają Biblia Wujka oraz NPD). Oczywiście do wyprowadzenia ludu z Egiptu Chrystus użył Mojżesza, ale cała moc działania pochodziła od Chrystusa. Dlatego gdy w Meriba wzburzony Mojżesz nierozważnie przypisał sobie moc czynienia cudów, został ukarany i Najwyższy nie pozwolił mu wejść do Kanaanu (por. Lb 20,1‐13 oraz Ps 106,32‐33). Zgodnie z 1 Kor 10,11 jest to wielkie ostrzeżenie dla wszelkiej maści „proroków” i „uzdrawiaczy”, którzy w podobny sposób (niekoniecznie dosłownie) zwodzą ludzi, sugerując im posiadanie mocy i swą wyjątkowość.. 37#Pwt 18,15; Am 5,25‐26; Dz 3,22‐23To Jego przyjście zapowiadał Mojżesz, mówiąc do synów Izraela: Proroka – jak ja – wzbudzi wam Bóg spośród waszych braci#Por. Pwt 18,15 oraz Dz 3,22.. 38#Wj 19,1‐6; Wj 20,1‐17; Pwt 9,10; Pwt 32,45‐47; Dz 7,52‐53I znów objawił się On Mojżeszowi, gdy zgromadzili się na pustyni pod górą Synaj. Wtedy właśnie Ten, który ma w sobie Życie, przekazał naszym ojcom swoje Prawo#Szczepan mówi o Prawie Mojżeszowym, którego podsumowanie zebrane było w Dekalogu. W hebrajskim oryginale ST zestaw tzw. Dziesięciu Przykazań nosi nazwę Dziesięciu SŁÓW. Dekalog w swej istocie był przekazem Bożego Słowa, którego cel polegał na pokazaniu Izraelowi, jak bardzo święty jest ich Bóg oraz że tylko Bóg może dać im swoje odwieczne i nieskończone Życie. Jednak Żydzi (jako naród) nie zrozumieli tego przesłania i przez tysiące lat starali się (a wielu nadal to czyni) osiągnąć status Bożej świętości przez formalne wypełnianie uczynków Prawa Mojżeszowego, by w ten sposób osiągnąć taki poziom „sprawiedliwości”, który zagwarantuje im udział w Bożym odwiecznym Życiu, tzn. miejsce w Królestwie Boga., aby oni dalej przekazywali je nam.
39 # Lb 14,3 Jednak nasi ojcowie nie chcieli okazać PANU posłuszeństwa. Odepchnęli Go i serca swoje na powrót zwrócili ku Egiptowi. 40#Wj 32,1.23Zażądali nawet od Aarona: Sporządź nam wizerunek naszego Boga#Hebr. Elohim., za którym będziemy mogli dalej podążać, ponieważ nie wiemy, co stało się z Mojżeszem, który nas wyprowadził z ziemi egipskiej#Por. Wj 32,1 oraz Wj 32,23. Chociaż Izraelici widzieli na własne oczy wielkie Boże dzieła, to jednak – mając w sobie głęboko ugruntowaną postawę religijności zorientowanej na kult wizerunków, która dodatkowo przez 400 lat była wzmacniana i kształtowana wzorcami egipskimi – zapragnęli mieć jakiś widzialny posąg, który mogliby nazywać swoim „bogiem”.. 41#Wj 32,4.6; Am 5,25‐27I zrobili sobie cielca, by składać ofiary temu posągowi! Byli niezwykle zadowoleni z dzieła swoich rąk#Por. Wj 32,4‐6.! 42#Jr 7,18; Jr 8,2; Jr 19,13; Am 5,25 Gdy Bóg to zobaczył, zawrzał wielkim gniewem! Odwrócił się od nich i wydał ich na pastwę zastępów nieczystych, które są w Niebiosach#Zgodnie z Ef 6,12 ową armią duchów w Niebiosach były demony (por. także Iz 47,12). Nie mogli to być aniołowie Boży, gdyż oni wzbraniają się przed przyjmowaniem hołdów należnych Bogu (por. Ap 19,10; Ap 22,9). Natomiast demony (zbuntowani aniołowie) przyjmują takie hołdy z wielką chęcią. Warto tu zwrócić uwagę na to, że siły ciemności (Belzebub i jego słudzy) również mają wstęp do Niebios (por. Hi 1,6), a nawet w nich przebywają (por. Ef 6,12; Ga 1,8‐9). Dopiero po Sądzie Ostatecznym wszyscy oni zostaną wtrąceni do ognistego jeziora płonącej siarki. Jednak do tego czasu ciągle funkcjonują dość swobodnie, z wyjątkiem pewnej grupy upadłych aniołów, którzy obecnie tkwią uwięzieni w najgłębszych lochach Piekła (gr. Tartaros), oczekując tam, w Otchłani, na nadejście Dnia PANA (Sąd Ostateczny). W tym tekście postać cielca (którego stworzyli sobie Izraelici i którego nazwali bogiem), ta ich „świętość”, która miała rzekomo obrazować ich boga, w istocie była bałwochwalczym kultem składanym demonom (por. Ps 106,36‐37). W taki sposób Izraelici tamtych czasów „uzupełnili” sobie i „wzbogacili” swój kult Jedynego Boga. W historii jeszcze wielokrotnie dopuszczali się takiego bałwochwalstwa (por. 2 Krl 17,16; Jr 8,2; Jr 19,13; So 1,5).. Właśnie o tym mówił do nich przez Proroków#Prorocy – ogólna nazwa księgi zawierającej wypowiedzi proroków, w tym Amosa, z którego pochodzi ten cytat. słowami:
Cóż z tego, Izraelu, że na pustyni
przez lat czterdzieści ofiary mi składaliście?
43 # Am 5,26‐27 Czyż później nie postawiliście świątyni Molochowi # Moloch – pogańskie bóstwo Ammonitów, któremu składano ofiary z ludzi, a zwłaszcza z dzieci. W tekście hebrajskim Am 5,26 bóstwo to nazwane jest również imieniem Sikkut.
i nie składaliście hołdu symbolom Remfana # Remfan – bóstwo egipskie, które w Am 5,26 nazwane jest również imieniem Kijjun. ?
Posągom, które wykonaliście własnymi rękami,
zaczęliście składać hołdy i pokłony!
Dlatego zdecydowałem, aby was przesiedlić # Por. Am 5,25‐27.
poza wasze granice, aż do Babilonu # W hebr. wersji tekstu zdanie to brzmi: „do kraju leżącego na wschód od Damaszku”. Najwyraźniej Szczepan dokonał tu skrótu myślowego. .
44 # Wj 25,9.40; Wj 27,21; Lb 1,50; Hbr 8,5 W czasie całej wędrówki po pustyni ojcowie nasi nosili ze sobą namiot spotkania#Podczas wędrówki po pustyni Izraelici mieli przenośny przybytek spotkania z Bogiem – namiot, w którym Najwyższy rozmawiał z Mojżeszem (por. Wj 25,8‐9; por. też Wj 26).. Był on wykonany dokładnie według polecenia PANA, na wzór tego, który Mówiący#Gr. Ho Lalon – ponowne odniesienie do wczesnej epifanii Chrystusa. do Mojżesza ukazał mu w Niebiosach. 45#Rdz 17,8; Joz 3,14‐17; Joz 18,1; Joz 23,9; 2 Sm 7,2.6Kolejne pokolenia przejęły ten namiot w dziedzictwie i razem z Jozuem wnieśli go do Kanaanu, zajmując posiadłości pogan, których Bóg, idący przed nimi, usuwał swą potęgą. Namiot ten był przenoszony aż do czasów Dawida, 46#2 Sm 7,2‐16; 1 Krl 8,17‐20; Ps 132,1‐5którego Bóg obdarzył swą szczególną łaską. Jednak i Dawid, chociaż błagał Boga Jakuba, by mógł w końcu znaleźć stałe miejsce dla Bożego przybytku#Niektóre rękopisy podają „domu”., nie mógł go wybudować#Bóg, chociaż miłował Dawida, nie pozwolił mu wybudować świątyni z uwagi na ilość krwi przelanej przez niego (por. 1 Krn 22,7‐8).. 47#1 Krl 6,1‐38Dopiero Salomon wzniósł Bogu wspaniałą świątynię#Por. 1 Krl 6.. 48#Iz 57,15; Iz 66,1‐2; Dz 17,24‐25; Hbr 9,11.24; 1 P 2,5Lecz Najwyższy nie mieszka w tym, co zostało zbudowane ludzką ręką. Sam o tym powiedział przez proroka:
49 # Iz 66,1‐2 Niebiosa są moim Tronem,
a Ziemia jest podnóżkiem dla stóp moich.
Jakiż to dom możecie mi wybudować
lub jakie miejsce dla mego Odpocznienia?
50 # Ps 89,12‐13 Niebiosa i Ziemię sam wykonałem.
One są moimi! # Iz 66,1‐2. .
51 # Wj 33,3.5; Pwt 9,13; 2 Krn 30,7‐8; Iz 63,10; Jr 4,4; Mt 23,34‐35 Lecz wy nie rozumiecie tego wszystkiego, gdyż jesteście ludźmi twardego karku! Wasze serca są ciągle nieobrzezane#Por. Rz 2,28‐29; Flp 3,3; Kol 2,11. Więcej w Komentarzu NPD → Obrzezanie., a uszy niczego nie słyszą#Zwroty użyte przez Szczepana odnoszą się do uporczywego trwania tych ludzi w nieposłuszeństwie wobec Boga i niechęci do przyjęcia Bożego Słowa (por. m.in. Mt 11,15; Mt 13,15; Mk 4,9).! Zawsze stawiacie opór Duchowi Świętego Boga#Gr. TO PNEUMA TO HAGION.! Czynicie dokładnie to samo, co wasi ojcowie! 52#2 Krn 36,15‐16; Mt 23,30‐34; Dz 2,23; Dz 3,14‐15Czy był jakiś prorok, którego by oni nie prześladowali?! Niezmiennie zabijali tych, którzy zapowiadali przyjście Sprawiedliwego, którego wy zdradziliście i zamordowaliście! 53#Mt 23,27‐32; Hbr 3,7‐9I chociaż Prawo przyjęliście od tego, który Go zwiastował#Mojżesz, przez którego ręce PAN nadał Prawo Izraelowi, był zwiastunem Chrystusa – por. Dz 3,22 i Dz 7,37., to przecież w swoich sercach nigdy nie chcieliście być posłuszni jego przepisom!
54Słysząc to, zebrani wpadli w szał. Pełni wściekłości zgrzytali z gniewu zębami. 55#Mt 26,63‐64; Łk 22,69; Dz 2,33; Hbr 1,3.13Szczepan zaś, pełen Ducha Uświęcenia#Gr. PNEUMATOS HAGIU bez żadnych rodzajników., spoglądając w górę, ujrzał w Niebiosach Bożą chwałę, a w niej Jezusa pełnego Boskiej mocy#Dosł. „po prawicy Boga” – jest to klasyczna metonimia hebrajska mówiąca o posiadaniu pełni władzy i autorytetu. To samo dotyczy następnego wersetu., 56i zawołał:
— Oto widzę otwarte Niebiosa i Syna człowieczego w pełni Boskiej chwały i potęgi!
57Na to zebrani, zatykając sobie uszy, zaczęli głośno krzyczeć! Tłumnie ruszyli przeciwko Szczepanowi. 58#Kpł 24,14‐16Wywlekli go za miasto i tam kamienowali. Czyniący to złożyli swe szaty pod strażą młodzieńca imieniem Szaweł#Był to młody, świetnie zapowiadający się rabin, uczeń Gamaliela – Szaweł z Tarsu, który później – powołany przez Jezusa – stał się Apostołem Narodów. Z czasem zaczął on posługiwać się imieniem Paweł.. 59#Ps 31,5‐7; Łk 23,46Szczepan zaś tak się modlił:
— Jezu, PANIE, przyjmij mego ducha!
60 # Łk 23,34 A wydając ostatnie tchnienie#Dosł. „składając kolana” – hebr. idiom oznaczający śmierć, choć czasami jest też tłumaczony „padając na kolana”., głośno zawołał:
— PANIE, nie policz im tego grzechu!
Po tych słowach skonał#Dosł. „zasnął”. Tak biblijni chrześcijanie traktowali śmierć cielesną, rozumiejąc, że ich dusza i duch nie umierają..
Obecnie wybrane:
Dzieje 7: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
