Drugi Koryntian 5
5
Przejściowość fizycznej ludzkiej natury
1 # Iz 38,12; 1 Kor 15,47; 2 Kor 4,7; 2 P 1,13‐14 Wiemy przecież, że kiedy namiot#Namiot jako metafora ciała został wzięty z Iz 38,12. naszego ziemskiego bytowania zostanie już zwinięty, to znaczy, kiedy śmiertelne ciało każdego z nas już obumrze, otrzymamy od Boga nowe, niebiańskie ciała – nasze prawdziwe domy, w których zamieszkamy na wieczność. A ciała te nie będą takie jak obecne, które rodzą się z woli człowieka, lecz zostaną powołane do Życia przez samego Boga. 2#Rz 8,23; 1 Kor 15,44‐54; Flp 3,20; Kol 3,3‐4; 1 Tes 4,15Dlatego im bardziej zużywają się nasze obecne ciała, z tym większym utęsknieniem oczekujemy nowych ciał, które przywdziejemy na siebie jako nasz nowy, wieczny przybytek, 3#Mt 22,2‐14; 1 Tes 5,8; Ap 7,9; Ap 19,7‐8o ile tylko – po zdjęciu tego obecnego – nie okażemy się nieprzygotowani do obleczenia w nowy#Dosł. „o ile tylko nie okażecie się nadzy”. Nagość lub brak stosownego okrycia jest w języku biblijnym symbolem słabości, niedoskonałości i haniebnego braku gotowości mimo otrzymanego wezwania. Do tego symbolu odnosi się również Ap 3,17 oraz Ap 16,15 (por. także Mt 22,8‐13).. 4#1 Kor 15,53‐54A przebywając jeszcze w tym doczesnym przybytku – to znaczy żyjąc nadal w naszym starym ciele – często z obawą odnosimy się do myśli, że przyjdzie taka chwila, iż będziemy musieli zdjąć je z siebie. Wolelibyśmy raczej od razu przywdziać obiecane nam nowe ciało, tak aby to, co śmiertelne, zostało w jakiś sposób wchłonięte przez nieśmiertelne wiekuiste Boże Życie. 5#Rz 8,16.23; 2 Kor 1,22; Ef 1,13‐14Jednak Bóg, przygotowując nas do tego nieuchronnego momentu rozstania się z obecnymi ciałami, już teraz udziela nam przedsmaku#Gr. arrabon – forma poręczenia gwarantująca, że to, czego się oczekuje, jest prawdziwe i ma obiecaną wartość. Inni tłumaczą „zadatek”. czekającego nas w przyszłości dziedzictwa. A czyni to przez swego Ducha#Por. Ef 1,14., 6#Hbr 11,13‐16; 1 P 1,1w którym nie tylko napełnia nas nadzieją, ale daje również śmiały przystęp wprost do siebie. W Nim także uświadamia nam, że hołdowanie myśleniu zakorzenionemu w doczesnej cielesności#Dosł. „w ciele” (gr. soma). jest dowodem przynależności do świata, która wyklucza prawdziwe obywatelstwo Królestwa PANA#Dosł. „będąc obywatelami w ciele, jesteśmy poza obywatelstwem pochodzącym od PANA”. Przekaz Pawła jest jasny: w dziedzinie duchowej nie ma czegoś takiego jak podwójne obywatelstwo. Albo ma się obywatelstwo Niebios, albo obywatelstwo świata, którego księciem jest szatan (por. Mt 6,24; Łk 16,13; Jk 4,4; 1 J 2,15‐17; 1 J 5,19). Inna alternatywa nie istnieje.. 7#Rz 10,17; 1 Kor 13,12; Hbr 10,38‐39; Hbr 11,1; Jk 2,14‐26Dlatego wzrastajmy w zaufaniu do tego, co mówi PAN#„(...) kierujemy się zaufaniem do tego, co powiedział PAN” – dosł. „kierujemy się wiarą”. Wiara nie jest naiwnością, zabobonem czy bezkrytycznym przyjmowaniem tego, co się słyszy lub widzi dookoła. Zmysłami bowiem można z łatwością manipulować. Doskonale wie o tym nie tylko świat współczesnych mediów, ale przede wszystkim duchowy świat ciemności. A zatem życie przez wiarę w sensie biblijnym jest poleganiem na tym, co jest absolutnie pewne i sprawdzone, a więc na Słowie Bożym. Życie przez wiarę jest okazywaniem zaufania Bogu w tym, co On POWIEDZIAŁ. Taki sposób życia przygotowuje ludzi na konfrontację ze światem, nawet aż do odrzucenia tego, co ktoś może postrzegać zmysłami – tzn. widząc na własne oczy lub słysząc na własne uszy – o ile to, co widzi lub słyszy, nie zgadza się ze Słowem Bożym. Czasami jest to dla ludzi jedyna deska ratunku przed poddaniem się manipulacji, jakich współcześnie, na naszych oczach, dokonują tendencyjne, zwodnicze media i rozliczne ośrodki wpływu. A przecież „duchowe siły zła, które nadal znajdują się w Niebiosach” (por. Ef 6,12) dysponują jeszcze mocniejszymi i bardziej przekonującymi technikami zwodzenia niż te ziemskie., a nie w tym, co postrzegamy zmysłami#Dosł. „a nie tym, co jest widzialne”.. 8#Rz 8,24; Flp 1,21‐24Starajmy się znajdować upodobanie w rezygnowaniu z tego, co wiąże nas cieleśnie z obywatelstwem tego świata, i umacniajmy się w obywatelstwie pochodzącym od PANA. 9#Ps 39,12; Kol 1,10; 1 Tes 4,1A jeśli nie do końca jeszcze rozumiecie, na czym polega sprawowanie obywatelstwa#Dosł. „czy mamy to obywatelstwo, czy go nie mamy”. Niebios, to trzymajcie się jednej zasady: ze wszystkich sił zabiegajcie nieustannie jedynie o to, by podobać się PANU! 10#Mt 16,27; Mt 25,19.31; Dz 10,42; Dz 17,31; Rz 14,10‐12Każdy z nas bowiem stanie kiedyś przed Tronem#Gr. bema – tron lub miejsce zasiadania sędziego na wzniesieniu; trybunał. Chrystusa, by odebrać to, o czym zaświadczy owoc – czy to dobry, czy zły – który wydał#Gr. epraksen. Jest to forma czasownika pratto oznaczającego czynność permanentnie powtarzalną, tzn. czynność, w której wykonywaniu ktoś aktualnie trwa, która charakteryzuje jego działanie, a więc jest „owocem”, jakim dana osoba obfituje. w swym doczesnym ciele#Gr. soma. Wyrywanie tej wypowiedzi Pawła z kontekstu doprowadziło wiele osób do fałszywych wniosków na temat zbawienia. Zdanie to – jak każdy inny werset z Biblii – należy odczytywać kontekstowo, w tym wypadku jako logiczne podsumowanie całego akapitu dotyczącego wyboru, przed którym staje człowiek – czy przylgnie on do królestwa (obywatelstwa) tego świata, czy pójdzie za Królestwem (obywatelstwem) PANA (por. Mt 6,33; Łk 12,31). Na obywatelstwo Królestwa PANA nie można sobie zapracować czy zasłużyć. Ono jest zbyt drogie, by jakikolwiek człowiek mógł je zdobyć własnymi siłami lub staraniami. Obywatelstwo to jest przyznawane ludziom w drodze łaski przez Chrystusa i tylko przez Niego, gdyż to On dokonał odkupienia. Własne czyny człowieka na nic się zdadzą, gdyż są Bogu obrzydliwe niczym zakrwawiona szmata menstruacyjna (por. Iz 64,5). Jednak w Bożych oczach znaczenie ma owoc życia (por. Mt 3,8‐10; Mt 7,16‐20; Mt 12,33; Mt 13,22; Mt 21,43; Mk 4,7; Mk 4,19‐20; Łk 3,8‐9; Łk 6,43‐44; Łk 8,14‐15; Łk 13,7‐9; J 15,2‐6; J 15,8; J 15,16; Rz 7,4‐5; Ga 5,22; Ef 5,9) tych ludzi, którzy szczerze opamiętują się na tym świecie, rezygnują z hołdowania wartościom tego świata i swój sposób myślenia przekierowują na podobanie się PANU (por. J 8,29; Rz 8,8; Rz 14,18; 2 Kor 5,9; Ef 6,6; Kol 1,10; 1 Tes 2,4; 1 Tes 4,1; Hbr 11,5‐6; Hbr 13,15; 1 P 2,19‐20; 1 J 3,22). Dla wieczności zatem ma znaczenie to, czemu człowiek jest oddany w doczesności. Kto zaufa Chrystusowi i sercem przylgnie do Niego, wydając owoc przemienionego życia (por. 1 Kor 13,4‐7; Ga 5,22‐24), tego obywatelstwo Niebios zostanie potwierdzone przed Sędziowskim Tronem Chrystusa. Kto w tym życiu nie zrezygnuje z obywatelstwa świata i sercem oraz myślami nie odetnie się od jego systemu wartości (por. Mt 6,24; Łk 6,13; Rz 12,1‐2; Jk 4,4), ten nie wejdzie do Królestwa PANA..
Nowa forma służby w miejsce starej
11 # 2 Krn 19,7; Ps 111,10; Prz 23,17; Iz 33,6; 2 Kor 4,2 Zrozumienie tego, co nastąpi, przepełnia nas bojaźnią PANA i skłania do tego, byśmy – przekonując o tym innych – sami zachowywali pełną świadomość tego, że dla Boga jesteśmy zupełnie przezroczyści. Wszystko bowiem, co mamy w sercach i w myślach, jest przed Nim całkowicie odkryte. I pragniemy również tego, aby każdy z was w swoim sumieniu mógł zobaczyć i przyznać, że motywacja naszego postępowania wobec was jest czysta i jasna. 12#2 Kor 1,13‐14; 2 Kor 3,1Piszemy wam o tym nie dlatego, by zachwalać samych siebie, lecz by dać wam okazję do poszczycenia się nami wobec tych, którzy chlubią się tym, co zewnętrzne, a nie tym, co wewnętrzne#Dosł. „tym, co na twarzy, a nie w sercu”.. 13A jeśli nawet – jak twierdzą niektórzy – tracimy rozum, to tylko z uwagi na wierność Bożym sprawom, gdyż wobec was zawsze postępujemy z największą rozwagą. 14#Rz 6,4‐11; Ga 2,20; Kol 3,3Ogarnięci ofiarną miłością Chrystusa zrozumieliśmy bowiem, że skoro On – sam Jeden – umarł za wszystkich ludzi, to znaczy, że wszyscy ludzie byli duchowo martwi#Por. Rz 3,23.. 15#Rz 6,11; Rz 7,1.4.6; Rz 14,7‐9; 1 Tm 2,5‐6A umarł za wszystkich po to, aby ci, którzy – rodząc się na nowo do Bożego Życia#Dosł. „żyjący” – słowo to zostało użyte tutaj nie w formie rzeczownikowej, tylko jako imiesłów przymiotnikowy czynny. Żyjący to ten, który właśnie żyje, czyli ma w sobie życie. Słowo to jest gramatycznie zbieżne z imiesłowem oddychający. Jeśli ktoś aktualnie nie oddycha, to jest nieoddychający, a więc – jeśli trwa to dłużej – jest już prawdopodobnie trupem (jest martwy) i nie ma znaczenia, że kiedyś był oddychający. Takie same zasady obowiązują w duchowym życiu w wierze (tzn. w zaufaniu Chrystusowi i Jego Słowu). Tekst zatem odnosi się wyłącznie do osób, które złożyły swą nadzieję w Chrystusie i W NIM TRWAJĄ. Są oni takim samym przeciwieństwem niewierzących, jak żywi (oddychający) są przeciwieństwem martwych (nieoddychających). Ludźmi martwymi w duchowym znaczeniu są nie tylko ci, którzy nigdy nie narodzili się duchowo, ale także ci, którzy po duchowym narodzeniu wrócili do postępowania wg starej natury sarks (por. 2 P 2,22). – nie żyli już więcej dla siebie, to znaczy nie kierowali się swoją dawną grzeszną, samolubną naturą, lecz żyli dla Tego, który za nich umarł, a następnie zmartwychwstał. 16#Rz 1,3; Rz 7,5; Rz 9,5; 2 Kor 10,4Z tego powodu nie postępujmy już więcej według naszej starej natury#„Dawna natura” (gr. sarks).. I chociaż to w niej poznaliśmy Chrystusa, nie wracajmy już do niej, 17#Iz 43,18‐19; Iz 65,17; Rz 8,1.10; Ga 6,15; Ap 21,5gdyż tylko ci z nas, którzy#Dosł. „jeśli ktoś”. trwają w Chrystusie, są nowym stworzeniem#Paweł kładzie wyraźny nacisk na to, że dopiero TRWANIE W CHRYSTUSIE jest dowodem nowego, duchowego narodzenia. W żadnym wypadku takim dowodem nie jest powoływanie się na jakąś dawną decyzję „przyjęcia Jezusa”, która u części osób w perspektywie czasu okazuje się jedynie emocjonalnym zrywem religijnym, a nie przemyślaną do końca decyzją woli poddania się Chrystusowi jako PANU.. Nasz dawny styl myślenia uznajmy za miniony. W jego miejsce podchodźmy do wszystkiego w nowy sposób#W zdaniu tym występują dwa ważne czasowniki użyte w różnych czasach. Pierwszy z nich „przeminęło” (gr. parerchomai) jest użyty w czasie przeszłym dokonanym, a drugi, „dokonuje się” (gr. ginomai), jest użyty w czasie teraźniejszym, który wynika z wydarzenia w przeszłości. Takie zestawienie wyraźnie wskazuje na pewien proces zachodzący w życiu każdej prawdziwie wierzącej osoby. Chodzi o proces uświęcenia, który zaczyna się w chwili duchowego narodzenia (narodzenia z Ducha Bożego) i trwa do końca ziemskiego życia (por. także Hbr 12,14).. 18#Rz 5,10Ta zmiana dokonuje się w nas#Apostoł odnosi się do ludzi wierzących, tzn. tych, którzy w sensie duchowym stali się nowym stworzeniem i trwają w Chrystusie. za sprawą samego Boga, który w Chrystusie nie tylko pojednał nas ze sobą, lecz także polecił nam przekazywanie swojego pokoju innym ludziom#Por. Mt 28,18‐20; Mk 16,15‐16; Łk 24,47‐48; J 20,23.. 19#Rz 3,22‐26; Rz 4,8; 2 Kor 5,20‐21; Kol 1,19‐20Zrozumcie w końcu, że Bóg, który objawił się w Chrystusie#Kolejne wielkie stwierdzenie Apostoła Pawła uznające Boga w Chrystusie., przyszedł na Ziemię nie po to, by upierać się przy wyliczaniu światu wszystkich jego przestępstw, ale by ten świat pojednać ze sobą#Por. J 12,47b.. Z tego powodu zlecił nam głoszenie Słowa Pojednania#Inne określenie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie.. 20#Iz 52,7; Rz 10,14‐16; Ef 6,19‐20Realizując zatem misję zleconą przez Chrystusa, jesteśmy przedstawicielami#Od gr. presbeuo – bycie przedstawicielem, posłem, ambasadorem; także bycie starszym w sensie pełnionej funkcji. Znaczenie tej funkcji odpowiadało łac. legatus. Legaci w Cesarstwie Rzymskim byli bezpośrednimi przedstawicielami cesarza, który przez nich ustalał w podbitych prowincjach warunki pokoju, granice, nowe zasady administracyjne. Odpowiadali zatem za włączenie nowo podbitej prowincji do imperium. samego Boga, który przez nas wzywa wszystkich ludzi do pojednania ze sobą! Dlatego w imieniu Chrystusa błagamy: pojednajcie się z Bogiem!#W tym dramatycznym wezwaniu uwidocznia się głębokie przeświadczenie Pawła, że Koryntianie błądzą pomimo tego, iż kiedyś zaczęli dobrze. Mieli dobry duchowy start, za którym jednak nie poszło mądre i pełne uświęcenia ugruntowanie w Chrystusie. Mimo że narodzili się duchowo, to jednak nie trwają w Chrystusie; zboczyli z drogi zbawienia i teraz muszą na nią powrócić przez szczere ponowne zanurzenie się w Chrystusowego Ducha Świętości, inaczej bowiem (jak to określa w 2 Kor 6,1) ich nawrócenie poszłoby na marne.. 21#Iz 53,5‐12; 1 Kor 1,30; Ga 3,13; Hbr 4,15; 1 P 2,22‐24On bowiem naszym grzechem obarczył sam siebie – czego dokonał w osobie Tego, który grzechu nigdy nie popełnił – abyśmy w Nim, to znaczy w Chrystusie, mogli zostać objęci Bożą sprawiedliwością#Teologia nazywa tę sytuację sprawiedliwością nabytą. Żaden człowiek sam z siebie nie jest w stanie zasłużyć sobie w Bożych oczach na tytuł sprawiedliwego (por. Rz 3,23). Może on zostać uznany za sprawiedliwego jedynie wówczas, gdy zostanie osłonięty (okryty) sprawiedliwością Chrystusa. Sprawiedliwość ta jest więc w swej istocie wartością, która w pewny sposób realizuje się wówczas, gdy dana osoba TRWA W CHRYSTUSIE, tzn. w Jego Słowie i w Jego Duchu Uświęcającym.!
Obecnie wybrane:
Drugi Koryntian 5: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.