Kapłańska 5:1-13

Ktokolwiek zgrzeszy i ściągnie na siebie winę przez to, że chociaż był czegoś świadkiem — coś widział lub o czymś wiedział — a jednak to zataił i milczał, kiedy szukano świadectwa, albo kto zgrzeszy przez to, że dotknie jakiejkolwiek nieczystej rzeczy, padliny nieczystego zwierzęcia, czy to dzikiego, czy domowego, padliny jakiegoś nieczystego gada, i choć umknęło to jego uwadze, stał się nieczysty i obciążył się przewinieniem; albo kto zgrzeszy przez to, że dotknie ludzkiej nieczystości lub jakiejkolwiek innej, która czyni nieczystym, i choć najpierw umknęło to jego uwadze, to potem uświadomił sobie, że obciążył się przewinieniem; albo kto zgrzeszy przez to, że pochopnie przysięgnie w dobrej czy złej sprawie, jak to się może zdarzyć, gdy ktoś mówi dużo i bezmyślnie, i choć najpierw umknęło to jego uwadze, to potem zrozumiał, że ciąży na nim przewinienie w jednej z wymienionych rzeczy — jeśli więc ktoś obciąży się przewinieniem w tych sprawach, to niech przyzna, że zgrzeszył, i niech za popełniony grzech przyprowadzi do PANA w ofierze za przewinienie owcę lub kozę, jako ofiarę za grzech. Wówczas kapłan dokona za niego przebłagania — i będzie oczyszczony od grzechu. Jeśli jednak nie stać go na to, aby złożyć owcę w ofierze za przewinienie, którym obciążył się grzesząc, to niech w tej ofierze przyniesie dwie synogarlice albo dwa młode gołębie, jednego ptaka na ofiarę za grzech, a drugiego na ofiarę całopalną. Niech przyniesie te ptaki do kapłana, a ten złoży najpierw tego, który ma być ofiarą za grzech. Skręci on jego głowę tuż przy szyi, lecz jej nie oddzieli, pokropi krwią ofiary za grzech ścianę ołtarza, a resztę krwi wyciśnie u podstawy ołtarza — to będzie ofiara za grzech. Z drugiego natomiast uczyni ofiarę całopalną zgodnie z przepisami. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za grzech, którego dopuścił się ofiarujący — i będzie mu przebaczone. Jeśli jednak nie stać go na dwie synogarlice albo na dwa młode gołębie, to niech w ofierze za popełniony grzech przyniesie jedną dziesiątą część efy najlepszej mąki, lecz niech jej nie polewa oliwą ani nie wkłada na nią kadzidła, gdyż jest ona ofiarą za grzech. Niech przyniesie ją do kapłana, a kapłan niech z niej weźmie pełną garść mąki jako przypomnienie i niech ją spali na ołtarzu na wdzięcznych darach dla PANA — jest to ofiara za grzech. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za grzech popełniony przez ofiarującego w jednej z wymienionych spraw — i będzie mu przebaczony. Reszta mąki należeć będzie do kapłana, jak w przypadku ofiary z pokarmów.