1 Królewska 15:1-24

Abijam objął władzę królewską nad Judą w osiemnastym roku panowania Jeroboama, syna Nebata. Panował on w Jerozolimie trzy lata. Jego matka miała na imię Maaka i była córką Absaloma. Popełniał on wszystkie te grzechy, których przed nim dopuszczał się jego ojciec. Jego serce nie było bez reszty oddane PANU, jego Bogu, tak jak bez reszty oddane było serce jego praojca Dawida. Lecz właśnie dlatego, że Dawid był tak szczery, PAN, jego Bóg, nie chciał zgasić lampy jego dynastii w Jerozolimie i osadził na tronie jego potomka, a Jerozolimie zapewnił ochronę. Dawid bowiem czynił to, co prawe w oczach PANA, i przez całe życie nie odstąpił od niczego, co mu przykazał, poza sprawą Uriasza Chetyty. Przez cały okres jego rządów między Abijamem a Jeroboamem trwała wojna zapoczątkowana jeszcze za czasów Rechabeama. Pozostałe sprawy Abijama, wszystko, czego dokonał, zostało opisane w zwoju Dziejów królów Judy. Między Abijamem a Jeroboamem trwała wojna. Gdy Abijam spoczął ze swoimi ojcami, pochowano go w Mieście Dawida, a władzę królewską po nim objął jego syn Asa. Asa został królem Judy w dwudziestym roku panowania Jeroboama, króla Izraela. Panował w Jerozolimie czterdzieści jeden lat. Jego babka miała na imię Maaka i była córką Absaloma. Asa czynił to, co prawe w oczach PANA, podobnie jak Dawid, jego praojciec. Wypędził z kraju kapłanów [innych bóstw] i usunął wszystkie posążki, które sporządzili jego ojcowie. Nawet Maakę, swoją babkę, pozbawił godności królowej-matki za to, że dopuściła się okropności w swoim oddaniu dla Aszery. Asa ściął tę jej okropność i spalił nad potokiem Kidron. I chociaż świątynki nie znikły z kraju, to jednak serce Asy pozostało szczerze oddane PANU aż do kresu jego dni. Sprowadził też z powrotem dary poświęcone przez swojego ojca oraz sprzęty poświęcone dla świątyni PANA, srebro, złoto i naczynia. Między Asą a Baszą, królem Izraela, przez cały czas sprawowania przez nich władzy, toczyła się wojna. Basza, król Izraela, wyruszył nawet przeciw Judzie i zaczął budować umocnienia oblężnicze przeciw Ramie, aby odciąć mieszkańców miasta od Asy, króla Judy. Wtedy Asa wziął całe srebro i złoto pozostałe w skarbcach świątyni PANA i pałacu królewskiego, powierzył je swoim sługom i posłał ich do Ben-Hadada, syna Tabrimona, syna Chezjona, króla Aramu, mieszkającego w Damaszku, z takim poselstwem: Niech będzie przymierze między mną a tobą, tak jak między moim ojcem a twoim. Oto przesyłam ci dar, srebro i złoto. Zerwij swoje przymierze z Baszą, królem Izraela, aby odstąpił ode mnie. Ben-Hadad posłuchał króla Asy i wyprawił dowódców swoich wojsk przeciw miastom Izraela. Kazał uderzyć na Ijon, Dan, Abel-Bet-Maaka oraz cały okręg Kineret, to jest obszary zajmowane przez Naftalego. Gdy Basza o tym usłyszał, zaprzestał budować fortyfikacje przeciw Ramie i powrócił do Tirsy. Król Asa natomiast zwołał wszystkich Judejczyków, bez wyjątku, i polecił przenieść spod Ramy kamienie oraz drewno, z których budował Basza, i przy ich użyciu wzmocnić Gebę Beniaminicką oraz Mispę. Wszystkie pozostałe sprawy Asy, cała jego potęga, to, czego dokonał, miasta, które rozbudował, wszystko to zostało opisane w zwoju Dziejów królów Judy. Na starość jednak Asa chorował na nogi. Gdy Asa spoczął ze swoimi ojcami, został pochowany przy nich w Mieście Dawida, swojego ojca, a władzę królewską po nim objął jego syn Jehoszafat.