Bijbels leiderschap: Het voorbeeld van JozuaVoorbeeld

Israëls leider sprak met God

“Zodra Mozes de tent binnenging, gebeurde het dat de wolkkolom neerdaalde en bij de ingang van de tent bleef staan en dat de HEERE met Mozes sprak. … De HEERE sprak tot Mozes van aangezicht tot aangezicht, zoals een man met zijn vriend spreekt. Daarna keerde hij terug naar het kamp, maar zijn dienaar Jozua, de zoon van Nun, een jongeman, week niet uit het midden van de tent” (Exodus 33:9-11, HSV).

Terwijl Mozes op de berg Sinaï gedetailleerde instructies kreeg van de Heere God, was het volk aan de voet van de berg bezig het zojuist gesloten verbond te verbreken. Ze vereerden een gouden kalf als god — precies zoals de Heere hun verboden had.

God hield afstand van het zondige volk, omdat zijn heiligheid hen zou vernietigen. Maar Hij keerde Zich toch niet helemaal van hen af, ondanks hun ontrouw. Mozes vormde een schakel tussen God en de mensen. Hij klom meerdere keren de berg Sinaï op om God te ontmoeten. Maar hij zette ook een tent op, een eind van het kamp vandaan, waar hij met de Heere kon spreken.

We lezen hoe Mozes naar de tent kwam om in contact te staan met de Heere, en dan weer naar het kamp ging om leiding te geven aan het volk. Maar Jozua bleef steeds bij de tent, waarschijnlijk om deze heilige plaats te bewaken en te verzorgen, zoals later de priesters zouden doen in de tabernakel en de tempel.

We lezen niet dat Jozua ook persoonlijk met God sprak. Maar hij was wel getuige van zijn aanwezigheid en van zijn gesprekken met Mozes. Jozua assisteerde Mozes ook in dit opzicht.

Leiderschap in de Bijbel houdt ook in: de communicatie tussen God en het volk openhouden. Is dat ook vandaag de dag nog zo, denk je? Hoe zou dat dan gaan in de praktijk?