Gods genade geneest

"Let erop dat niemand van u de genade van God aan zich voorbij laat gaan. Er mag geen verbittering onder u komen, want als dat gebeurt, zullen velen erdoor aangestoken worden en zijn de gevolgen niet te overzien" (Hebreeën 12:15, HTB).

Verbittering rooft geloof. Dat werkt zo. Als je teleurgesteld wordt, wil je dat de ander betaald zetten. Je vertrouwt niet langer op God, maar neemt zelf het heft in handen. Het is gedaan met de rust.

Genade leert ons echter dat Jezus alle schuld op zich nam, zodat we alleen nog maar kunnen vergeven. Als we desondanks verbitterd blijven, verliezen we ons geloof in Gods genade. In plaats daarvan hopen we op Gods oordeel. Hij moet het de ander betaald zetten (en anders doen we het zelf wel).

Uitspraken over Gods oordeel komen vaak voort vanuit verbittering. Je kunt teleurgesteld zijn in mensen, geworsteld hebben met hun aanwezigheid in je leven. Soms met mensen die je juist heel nabij waren, zoals je ouders, geestelijke leiders of vrienden. Mensen die je dacht te vertrouwen, die je als voorbeelden zag, maar die door de mand vielen. Dan denk je dat je boosheid gerechtvaardigd is en verwijs je maar wat graag naar Gods oordeel. Maar hoe begrijpelijk ook, je houdt op dat moment geen rekening met Gods genade en geduld.

Soms moet je eerst zelf ontdekken hoeveel genade en geduld God met jou heeft, voordat je het je kunt voorstellen dat Hij dat misschien ook wel met anderen heeft. De diepte van Gods genade reikt dieper dan de diepte van welke zonde dan ook. Wie ben jij dan om de ander te veroordelen?

Je kunt zelfs boos zijn op de hele wereld, maar is Jezus niet juist voor die hele wereld gekomen?

Tip – Ben je boos en verbitterd? Zegen de mensen waar je boos op bent.