Deze marathon die 'leven' heet

Ik houd van hardlopen maar ik ben niet echt een serieuze hardloper. Mijn idee van hardlopen is 8 kilometer langzaam joggen. En wanneer ik 'langzaam' zeg, dan bedoel ik dat moeders achter kinderwagens me kunnen inhalen. M'n vriendin Dawn, degene met wie ik door de bergen wandel, is de echte hardloper. Ze loopt vaak een marathon en heeft het fysieke en mentale uithoudingsvermogen opgebouwd dat voor zulke afstanden nodig is. Ze heeft genoeg gerend om te weten wat het is om tegen een muur op te lopen tijdens het hardlopen, iets wat ik nog nooit heb meegemaakt omdat ik blijkbaar nooit lang genoeg hardloop!

Tegen een muur oplopen is een plek die hardlopers alleen kunnen overwinnen met hun verstand. Het is meer mentaal dan fysiek, zelfs als de fysieke kant ontzettend veel pijn doet. Dawn legde me het ooit uit door te vertellen wat er gebeurde tijdens haar eerste marathon. Ze had al 37 kilometer gelopen toen ze tegen de beruchte muur opliep. Ze had nog 36 minuten om de overige 5 kilometer te rennen. Dat zou geen probleem zijn als ze al niet kilometers had gelopen en ontzettende pijn had in haar linkerheup. Ze vertelde dat de linkerkant van haar hersenen (de rationele kant) zei dat ze kon stoppen en de rest van de marathon kon wandelen. Gedachten zoals: Maak je niet druk over het behalen van je doel. Mensen zullen het begrijpen wanneer ze zich realiseren hoe heet het is en hoeveel pijn ik heb. Maar net zo luid schreeuwde de rechterkant van haar hersenen terug: Er is nog hoop! De wedstrijd is nog niet over! Je kan nog steeds je doel halen! Stop niet met rennen!

Heb je zelf ooit zo'n mentale strijd meegemaakt? Wanneer je gedachten tegen je schreeuwen? In een wedstrijd gebeurt dat wanneer je tegen die muur oploopt, wanneer je niets meer kan geven, wanneer je elk brokje energie hebt opgebruikt en alles binnenin je ermee wil stoppen. En toch is er diep vanbinnen, net als Dawn had ervaren, een flikkering van een doel of droom die smeekt om niet uitgeblust te worden.

Ik ben op zo'n plek geweest, toen ik geestelijk, mentaal, en emotioneel gezien tegen een muur was opgelopen. Maar op datzelfde moment had ik Gods Woord in mijn hart en gedachten. Gods beloften weerklonken in mij terwijl mijn gedachten tegen me schreeuwden dat ik ermee moest stoppen. En vanwege zijn beloften, die flikkering van hoop, kon ik mijn gedachten blijven richten op God en zijn Woord. Ongeacht hoe vaak mijn gedachten me wilden laten stoppen, bleef ik ze richten op de waarheid van Gods Woord in plaats van wat mijn eigen gedachten eigenlijk wilden denken.

Misschien ben jij nu op zo'n plek. Wat schreeuwen je gedachten tegen jou? Dat het onmogelijk is? Dat het te laat is? Dat je het niet kan? Niet slim genoeg bent? Jong genoeg? Oud genoeg? Niet genoeg bent opgeleid? Je kan de strijd in je gedachten winnen door die te vernieuwen met Gods woorden. Je kan het volhouden door Gods stem luider te maken dan welke andere stem in je hoofd dan ook.

Gebed

Hemelse Vader, dank U voor uw Woord. Help me om meer te leren over wat het zegt, zodat ik kan worden veranderd door de vernieuwing van mijn gedachten, en zodat ik door elke muur heen kan. In Jezus' Naam, amen.