Geloven in crisistijdVoorbeeld

Als ergens in de wereld een ramp heeft plaatsgevonden, klinkt als snel deze vraag: ‘Waarom gebeurt dit?’ Je wil weten wat de oorzaak is van wat jou is overkomen. Hoe het eventueel voorkomen had kunnen worden. En vooral: wat de diepere zin ervan is. Zo zitten mensen in elkaar: je probeert grip te krijgen op de situatie.

Toch is in zo’n geval de waaromvraag niet de belangrijkste vraag die je kunt stellen, legt Bassem uit in zijn brief. Want tijden van crisis komen voor God nooit als een verrassing. Ook rampen gaan niet buiten zijn kennis om. Uiteindelijk moeten alle dingen – ook de donkerste dagen – meewerken aan zijn plan. God weet wat er staat te gebeuren en bereidt zijn volk erop voor.

Bassem vertelt dat in de dagen na de ontploffing de focus van het gebed in de gebedsgroepen veranderde. In plaats van te vragen ‘Waarom gebeurt dit?’ leerden ze vragen: ‘Heer, hoe hebt U ons hierop voorbereid?’ Al biddend werd dit de belangrijkste vraag voor de Libanese kerk: Hoe kunt u ons gebruiken, Heer? Op welke manier kunnen wij midden in deze rampspoed Uw licht laten schijnen? Laat ons zien hoe we mee kunnen werken aan Uw plan!

Wat de Libanese christenen leerden, hebben de Judese ballingen eeuwen daarvoor ook mogen ontdekken. Het is crisis in Jeremia 29:4-14. Jeruzalem is veroverd door de vijand, de tempel verwoest, het volk gedeporteerd. Ver weg van de heilige stad klinkt de vraag hoelang de ellende zal duren. Maar Jeremia reikt een nieuw perspectief aan. Zet je maar in voor de vrede en welvaart van deze vijandige stad. En laat het grote plan aan God over.

Wat zou er gaan gebeuren als we, net als de christenen in Libanon, leren bidden: ‘Hoe wilt u mij gebruiken, Heer?’