Geloven in crisistijdVoorbeeld

In zijn brief vertelt Bassem Melki over de eerste dagen na de rampzalige dag. Een kort citaat: ‘We kwamen erachter dat we geen idee hadden wat we moesten doen. Daarom vroegen we onze hemelse Vader om leiding. We begonnen gebedsgroepen en vroegen God ons de weg te wijzen. We gingen naar ziekenhuizen en naar de straten die getroffen waren door de ontploffing, gewoon om in het midden van de pijn te zijn. Daar baden we dat God onze harten en ons verstand in de juiste richting zou bewegen.’

Het raakte me toen ik dit las. Wat was het eerste wat ze deden in Beiroet? Op de knieën gaan. Bidden. Smeken om Gods leiding. En daar ook de tijd voor nemen. Waken en bidden. Wachten op God.

Toen in 2020 de coronacrisis uitbrak, gebeurde in Nederland voor mijn gevoel het tegenovergestelde. Ik kan me herinneren dat we massaal in de actiestand schoten. We gingen van alles en nog wat organiseren, om zo de pandemie het hoofd te bieden. Dat zit blijkbaar in ons DNA: eerst doen, daarna pas tijd nemen voor bezinning en reflectie. In Libanon draaiden ze het om: ze vormden gebedsgroepen en durfden in het midden van de pijn te zijn. Ze vroegen eerst aan God of Hij de juiste richting wilde wijzen, en gingen pas daarna over tot actie.

Natuurlijk is het belangrijk om in beweging te komen. Om de daad bij het woord te voegen. Maar als onze acties niet gedragen worden door gebed, houd je het niet heel lang vol. En bovendien loop je het risico dat je de verkeerde accenten legt in een crisissituatie. Beide dingen heb ik wel zien gebeuren in de coronatijd.

Mijn broers en zussen uit Libanon houden me een spiegel voor: durf ik kalm en rustig te blijven als de nood aan de man is? Door juist dán tijd te besteden aan gebed en reflectie? Een voorbeeld van zo’n gebed vind je in Psalm 123. Lees de psalm een paar keer door. Wordt jouw dagelijkse gebed ook gekenmerkt door omhoog kijken, wachten en verwachten?