Ons 'maar-wat-betekent-dit-nu'

Onze gedachten van ‘maar wat betekent dit nu’ + de handen van Jezus = genoeg voor een wonder. 

Genoeg voor een wonder dat impact heeft op duizenden mensen. Andreas vindt een jongetje met 5 broodjes en 2 visjes. Gerstebroodjes, zegt Johannes. Dat was zeg maar de euroknaller uit die tijd. Brood van de gewone, arme mensen.  Andreas krijgt dit lunchpakketje, kijkt er wat twijfelend naar en zegt: maar wat betekent dit nu voor zoveel mensen? 

Een hele logische vraag. Je ziet de nood. Je kijkt naar wat je hebt en je denkt: wat stelt dit nu eigenlijk voor? Ergens een reële vraag, maar die vraag stelt Jezus niet. Het is zo mooi, het kleine mannetje geeft zijn broodjes af! Hij loopt samen met Andreas naar Jezus. Hij ziet de twijfel wel, in de ogen van Andreas. Maar dan ziet hij de ogen van Jezus. Die zijn lunchpakketje aanneemt. Hij kijkt anders dan Andreas. Hij zegt niet: 'Daar gaan we de oorlog niet mee winnen'. Hij vraagt niet: 'Is dat alles?' Hij zegt niet: 'Nice try'. Maar: 'Let maar eens op Mij.' 

Jezus vraagt aan iedereen om te gaan zitten. Dan neemt Hij de broodjes van de jongen in zijn handen. Hij heft de broodjes omhoog; het is alsof Hij zijn Vader aankijkt. En vol vreugde dankt Hij de Vader en zegent het brood. Hij pakt het, breekt het en geeft het aan zijn discipelen. En dan blijkt zijn ‘wat stelt dit lunchpakket nou voor’ genoeg te zijn voor duizenden.  Ontroerend mooi toch? Dat Jezus aanneemt wat die jongen geeft, het vol vreugde laat zien aan de Vader, zijn dank erover uitspreekt en het zegent! Hoe vaak denk ik niet: ok, ik heb net genoeg voor mezelf, maar wat stelt het voor ten opzichte van de nood om ons heen?

Ons ‘wat stelt dit nu voor’ + de handen van Jezus = genoeg voor een wonder. Wat dit jongetje hier ziet, is een teken van wat jij in geloof mag zien. Als jij jezelf en alles wat je hebt en bent en alles waarvan jij denkt 'wat stelt dit nu voor?' in de handen van Jezus legt, dan is dat een wonder!