Vergeven wat je niet kunt vergeten: een vijfdaagse uitdagingVoorbeeld

Dag 1

Vergeving: het tweesnijdende woord

Vers: Efeziërs 4:32

Kijk je weleens naar je leven als het leven vóor en het leven ná het grote verdriet?

Die verschrikkelijke periode. Het gesprek dat jou verbijsterd heeft. De dag dat je achter een verschrikkelijke waarheid kwam. De scheiding. Het oneerlijke sterven, zo onvoorstelbaar dat je nog steeds niet kunt geloven dat ze er niet meer zijn. Het uit elkaar gaan. De dag dat je vriend je in de steek liet. Het hatelijke gesprek. De opmerking die in je ziel lijkt gebrandmerkt. De dag dat alles anders werd.

Dat gemarkeerde moment in de tijd dat een scheiding bracht tussen het leven dat je ervoor had en het leven daarna. Is het ooit mogelijk om daarvandaan verder te gaan? Is het zelfs mogelijk om opnieuw een leven op te bouwen dat mooi en waardevol is?

Ik begrijp zulke allesbepalende verwoesting op een hele persoonlijke manier.

Als je hart in stukken ligt en gevormd is tot iets dat nog niet normaal voelt, lijkt het een beetje vreemd om het woord vergeving naar voren te brengen.

Maar kan ik je iets toefluisteren wat ik aan het leren ben?

Het is mogelijk om te vergeven, maar het voelt niet altijd zo.

Het is een tweesnijdend woord, nietwaar?

Het is moeilijk om vergeving te geven. Het is verbazingwekkend heerlijk om te krijgen. Maar als we het zo vrij en overvloedig van de Heer krijgen en weigeren om het te geven, dan ontstaat er iets zwaars in onze ziel.

Het is de last van vergeving die je niet hebt doorgegeven. Bij mij kwam dat vooral omdat ik iets ontzettend diepgaands niet begrepen had over vergeving.

Vergeving is niet iets moeilijks waarbij we de keus hebben het wel of niet te doen. Vergeving is een zwaarbevochten principe waarbij we de kans hebben om mee te doen.

Als ik ten onrechte denk dat vergeving komt en gaat op basis van mijn inspanningen, ervaren volwassenheid, overwonnen weerstand en vriendelijke gevoelens die de ene keer echt voelen en de andere keer nep, zal ik nooit die authentieke vergeving kunnen geven die ik van Jezus heb gekregen.

Mijn vermogen om anderen te vergeven is mogelijk gemaakt doordat ik kan steunen op dat wat Jezus al gedaan heeft. Dat geeft ruimte aan zijn genade voor mij om vrij te stromen door mij heen (zie Efeziërs 4:7).

Vergeving is niet iets wat vanuit mijn eigen vastberadenheid komt.

Vergeving is alleen mogelijk doordat ik meewerk.

Medewerking is wat ik miste. Meewerken met wat Jezus al gedaan heeft, maakt Bijbelverzen zoals Efeziërs 4:32 (HTB) mogelijk: “Wees in plaats daarvan vriendelijke en liefdevol voor elkaar. Vergeef elkaar, zoals God uw zonden heeft vergeven om wat Christus voor u deed.”

Elkaar vergeven zoals Christus jou vergeven heeft. God wist al dat we het niet op eigen kracht konden. Daarom maakte Hij een weg die niet afhankelijk is van onze kracht. Een weg van vergeving. Een weg waarbij je de uitgestrekte armen van Jezus mag vastpakken, bebloed door de kruisiging en druipend van verlossing. Hij vergeeft datgene wij nooit goed konden maken. Hij maakt een weg voor ons zodat wij kunnen meewerken met zijn werk van vergeving… zodat wij dat kunnen ontvangen, en zodat wij dat kunnen geven.

Die persoon of die mensen — ze hebben je genoeg pijn bezorgd, en aan mij en aan de mensen om ons heen. Er is genoeg schade verricht. Jij hoeft niet gegijzeld te blijven door dat verdriet. Jij kan beslissen hoe je verder wil gaan.

Als je tot je knieën in de pijn staat en de gevoelens van weerstand begrijpt die ik ook heb gevoeld, laat me je dan verzekeren in de komende dagen: het is mogelijk om te vergeven. En het is goed.

Beantwoord:

Wat is jouw eerste directe reactie op het woord “vergeving”? Hoe bemoedigt het jou om te weten dat vergeving mogelijk is gemaakt door onze medewerking in plaats van door onze eigen vastberadenheid? Schrijf je gedachten hierover op. Vraag God om zijn licht te laten schijnen op jouw vragen en twijfels.