Werk en rustVoorbeeld

Zelfs het land heeft rust nodig

Voordat het volk Israël het land binnenging dat God hen als erfenis had toegezegd, ontvingen ze instructies hoe ze in dit land moesten gaan leven. Naast regels over sociaal gedrag en godsdienstige wetten, vinden we deze verzen over het zogenaamde Sabbatsjaar.

God had de Israëlieten verteld dat ze zes dagen per week moesten werken, en de zevende dag apart moesten zetten als een heilige rustdag. Deze wet was niet alleen van toepassing op mensen, maar ook op ossen en ezels. In een apart gebod vertelde God het volk dat ook hun velden en wijngaarden rust moesten krijgen. Zes jaar lang mochten ze zaaien en oogsten, maar het zevende jaar moest "een jaar van volkomen rust voor het land" zijn (Exodus 23:10-11).

Hoewel dit gebod een grens stelde aan de maximaal haalbare economische winst, voorkwam het dat de akkers uitgeput raakten. God zorgt niet alleen voor mensen, maar ook voor hun natuurlijke omgeving. Het is tenslotte zijn eigen schepping! Bovendien herinnerde deze wet de Israëlieten eraan dat hun land en de opbrengst daarvan uiteindelijk aan God toebehoorden, en ze was een uitdrukking van hun vertrouwen dat God voor hen zou voorzien, zelfs in de jaren dat ze niet konden zaaien en oogsten.

Hoe zouden we dit gebod kunnen toepassen op onze hedendaagse maatschappij? Hoe kunnen we beter zorg dragen voor onze natuurlijke omgeving en hoe kunnen we onszelf er regelmatig aan herinneren dat de hele wereld aan God toebehoort — en niet aan ons?