Gods leven vinden voor mijn wilVoorbeeld

Gods leven voor onze wil vinden, is net als leren houden van Chipotle (Amerikaans fastfoodrestaurant). Ik wilde nooit bij Chipotle eten. Ik herinner me dat het eerste restaurant in onze stad was gebouwd, en mijn zussen wilden me altijd daar mee naar toe nemen. Het was niet omdat ik de smaak van het eten niet lekker vond. Ik wist echt niet waar het naar smaakte. Ik wilde het niet proberen — en dit is beschamend om toe te geven — omdat ik de manier waarop het woord klonk niet leuk vond. Yup. Ik was een uitspraak-snob. Om wat voor reden dan ook stoorde het me dat niemand het eens was hoe je het woord Chipotle uitsprak. Sommige mensen zetten een 'l' voor de "t". Ze zeggen: "Chip-Pole-Tey!" Andere mensen noemen het "Chi-pot-el." Ik weet dat het stom klinkt, maar ik was ervan overtuigd dat er niks lekkers in dat restaurant wachtte. Als ze het niet eens konden worden over hoe het genoemd werd, dan zouden ze ook niet de intelligentie hebben om met een geweldige smaak uit de keuken te komen. Toen ging op een dag, terwijl ik thuis was tijdens de kerstvakantie, mijn hele familie erheen na de kerk en was ik gedwongen mee te gaan. Een rivier van vreugde kwam als een golf in mijn leven.

Wat een wonderen! Wat een heerlijkheden hadden me ontgaan. Mijn smaakpapillen dansten en bezwijmden. Mijn hart was verrukt. Ik was net Bill Murray in What about Bob? Ik was in extase. Ik huilde in euforische uitbarstingen van zowel verwondering als spijt dat ik niet eerder deze goddelijke nectar van biologisch geteeld vlees en verse groenten had geproefd. Ik vind het nog steeds moeilijk te accepteren dat ik al die tijd al dat lekkere eten heb gemist omdat ik zo arrogant was dat ik dacht dat ik mijn eigen smaakpapillen kende. Chipotle, vergeef me. Ik had je al veroordeeld voordat ik je kende!

Vanaf die dag besloot ik dat mijn lunchkeuzes voor altijd zouden veranderen. Een paar dagen geleden nam ik bewust een omweg om deze fast-food ervaring opnieuw te ervaren. Is dat niet interessant? Vreemd genoeg wisten mijn lunchdromen en -verlangens niet dat ze verlangden naar dit lekkere eten totdat ik het ervaren had. 

Zo is het ook met ons leven met God. De psalmist vertelt ons in Psalmen 37:4 "Verheug u in de Here, dan zal Hij u geven wat u nodig hebt en waar u naar verlangt." (HTB) Het is schokkend hoe sommigen dit vers vervormen tot een oproep om God te dwingen tot iets. Dit is geen belofte van God dat Hij je alles maar geeft wat je wilt. Het is echter wel een belofte van God dat je wordt wat je wilt.

Merk op dat wanneer je je verheugt in God, net als wanneer je je verheugt in iets anders, die vreugde verandert waar je hart mee van wil hebben. Voordat God ons geeft wat we willen, verandert Hij wat we willen totdat Hij alles is wat we willen. Hij verandert onze smaakpapillen, geestelijk gezien. Dus voordat we Hem de verlangens van ons hart vragen, is het goed om onze harten in overeenstemming te brengen met wat Hij wil. We moeten onze dromen en verlangens eerst overgeven. Dan kunnen we erop vertrouwen dat Hij onze dromen zal veranderen wanneer we Hem onze dromen laten zien. Misschien vinden we datgene waarvan we niet eens beseften dat we daarom vroegen.

Het is belangrijk om hier te vermelden dat Hij niet alleen onze verlangens verandert, maar ons ook vrede geeft om te leven met verlangens die (nog) niet uitkomen. Ons geduld groeit. Als we God zien en proeven, worden we beter in het wachten. Wanneer we een voorproefje van Hem krijgen, krijgen we nieuwe smaakpapillen en maakt het ons op een bepaalde manier snobs, denk ik. Het is net als een gewone koffie versus een Keurig-machine. Als je eenmaal geproefd hebt van een zorgvuldig gemaakte kop koffie, dan maakt het niet meer uit hoe lang het duurt. Je moet op het beste wachten in plaats van voor het snelle gaan.