LEVEN ZONDER DIE ENE...Voorbeeld

Zinloosheid in de Bijbel

In de afgelopen jaren is een groot deel van mijn voorgeslacht naar zijn eeuwig Thuis gegaan. In de tijd na het vroegtijdig overlijden van mijn ouders kon ik echt wel genieten van Gods zegeningen. Maar vaak bekroop mij een gevoel van zinloosheid. De tribune was stil gevallen. Ze zijn er niet meer: de mensen die voor mijn eerste stapjes applaudisseerden en mij bij elke volgende letterlijke of figuurlijke stap toejuichten. Naast verdriet bracht dat een proces op gang van het zoeken naar identiteit, los van degenen die zo’n groot deel van mijn identiteit gevormd hebben. Ik had de zin van mijn leven in God gevonden. Toch leek het leven behoorlijk zinloos, als ik na mooie momenten steeds weer terugviel in het verlammende gevoel van verdriet en de daarbij horende somberheid. 

Waarschijnlijk heb jij zelf iemand verloren, van wie je veel hield. Iemand die belangrijk voor je was, maar door dood of andere verdrietige dingen uit je leven verdwenen is. Dat brengt vroeg of laat een proces van rouwen op gang. Soms op de achtergrond, soms schrijnend aanwezig. 

Hoe mooi kan het dan zijn, om een keer niet te lezen dat het tijd is om God te loven. Om niet opgeroepen te worden in actie te komen of bemoedigd te moeten worden door Wie God voor jou is. De woorden van Prediker geven precies weer hoe het kan voelen als rouwen rauw is, herinneringen vragen om een nieuwe plek en de zin van de dagelijkse sleur gevoelsmatig ver te zoeken is.