रोमी 14:1-12

कमजोर विश्‍वास हुनेहरूलाई माया गरेर आफ्‍नो सङ्‌गतिमा स्‍वागत गर, तर उसको विचारलाई दोष लगाएर झगडा गर्ने कामचाहिँ नगर। कसैको विश्‍वासअनुसार सबै थोक खान हुन्‍छ तर कमजोर विश्‍वासीले सागपात मात्रै खान्‍छ। सबै थोक खानेले सागपात मात्र खानेलाई होच्‍याउनुहुँदैन। त्‍यस्‍तै नखानेले खानेलाई दोष नलगाओस् किनभने त्‍यस कमजोर विश्‍वासीलाई पनि परमेश्‍वरले नै स्‍वागत गर्नुभएको छ। अर्काको सेवकलाई दोष लगाउने तिमी को हौ? मालिकले पो सेवकले ठीक काम गरेको हो कि गलत काम गरेको हो, फैसला गर्नेछ। प्रभुले नै कमजोर सेवकहरूलाई पनि ठीक काम गर्न सहायता दिनुहुनेछ कारण प्रभुमा त्‍यसलाई सहायता गर्ने शक्ति छ। कसैले कुनै दिनलाई अरू दिनभन्दा मुख्‍य र ठूलो ठान्‍छ तर कसैले सबै दिन एकै हो भन्‍छ। हरेक मानिसले आफ्‍नो-आफ्‍नो मनमा आफूले विश्‍वास गरेको कुरा पक्‍का गर्नुपर्छ। कुनै दिन मुख्‍य ठान्‍नेले परमेश्‍वरकै आदरको निम्‍ति ठान्‍छ, खानेले परमेश्‍वरकै आदरको निम्‍ति खान्‍छ किनभने उसले परमेश्‍वरलाई धन्‍यवाद चढाएर खान्‍छ। नखानेले पनि परमेश्‍वरलाई धन्‍यवाद चढाएर उहाँकै आदरको निम्‍ति खाँदैन। हामीहरू कोही पनि आफ्‍नै लागि बाँच्‍तैनौं र आफ्‍नै लागि मर्दैनौं। हामी बाँचे पनि प्रभुकै लागि बाँच्‍तछौं र मरे पनि प्रभुकै लागि मर्दछौं। त्‍यसो हुँदा हामी मरे पनि बाँचे पनि प्रभुकै हौं। यसकारण ख्रीष्‍ट मरेका र बाँचेका सबैका प्रभु हुन मर्नुभयो र फेरि जिउनु पनि भयो। त्‍यसो भए तिमीहरू आफ्‍नो ख्रीष्‍टियान भाइलाई किन दोष लगाउँछौ त? अनि किन आफ्‍नो भाइलाई होच्‍याउँछौ? हामी सबै परमेश्‍वरको न्‍यायालयमा खडा हुनेछौं। धर्मशास्‍त्रमा लेखिएको छ, “प्रभु परमेश्‍वर भन्‍नुहुन्‍छ, ‘म जीवित भएझैँ साँच्‍चै भन्‍दछु, सबै मानिसहरू मेरो अघि झुक्‍नेछन्, सबैले मलाई परमेश्‍वर भनी मान्‍नेछन्’। त्‍यसो हुँदा हामीहरू सबैले आ-आफ्‍नो हिसाब परमेश्‍वरलाई बुझाउनुपर्छ।