मत्ती 27:32-66

बाटोमा जाँदाजाँदै तिनीहरूले सिमोन नाउँ गरेका एक जना कुरेनी देशको मानिसलाई भेटे। तिनीहरूले तिनलाई जबरजस्‍ती येशूको क्रूस बोक्‍न लगाए अनि तिनीहरू गलगथा भन्‍ने ठाउँमा आइपुगे। गलगथा भनेको चाहिँ ‘खप्‍परे ठाउँ’ हो। त्‍यहाँ पुगेर तिनीहरूले येशूलाई तीतो औषधी हालेको सिर्का खान दिए। चाखेपछि उहाँले पिउन मान्‍नुभएन। त्‍यसपछि तिनीहरूले येशूलाई क्रूसमा किला ठोकेर झुण्‍ड्याए। उहाँको लुगाचाहिँ तिनीहरूले आपसमा चिट्ठा हालेर बाँडे। तिनीहरू उहाँलाई कुरेर बसे। उहाँको शिरमाथि तिनीहरूले “यो येशू यहूदीहरूको राजा हो,” भनी दोष पत्र लेखेको टाँगिदिए। येशूलाई झुण्‍ड्याउँदा तिनीहरूले दुई डाकुहरूलाई पनि उहाँको दायाँ र बायाँपट्टि क्रूसमा झुण्‍ड्याए। त्‍यो बाटो भएर जाने जति सबै मानिसहरूले मुण्‍टो हल्‍लाई-हल्‍लाई येशूको गिल्‍ला गर्दै भने, “मन्‍दिर भत्‍काएर फेरि तीन दिनमा नै बनाउन सक्‍ने मानिस तैं होइनस्? यदि परमेश्‍वरकै पुत्र होस् भने लौ त आफैंलाई बचाएर क्रूसबाट ओर्लिएर आइज!” त्‍यसै गरेर मुख्‍य पूजाहारी, धर्म-गुरु र अरू अगुवाहरूले पनि येशूलाई गिल्‍ला गरे। तिनीहरूले भने, “त्‍यसले अरूलाई त बचायो, तर हेर, आफैंलाई चाहिँ बचाउन सकेन। यदि यो इस्राएलीहरूकै मुक्ति दिने राजा हो भने क्रूसबाट ओर्लिएर आओस् अनि पो हामी विश्‍वास गरौंला! यसले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्थ्‍यो र ‘म त परमेश्‍वरको पुत्र हुँ’ भनी हिँड्थ्‍यो। परमेश्‍वर यससँग खुसी हुनुभएको छ भने अब उहाँले नै यसलाई बचाऊन्।” त्‍यसै गरी उहाँकै साथमा झुण्‍ड्याइएका ती डाँकाहरूसमेतले येशूको गिल्‍ला गरे। दिउँसो बाह्र बजेदेखि तीन बजेसम्‍म देशभरि नै अँध्‍यारो भइरह्यो। तीन बजेतिर येशूले ठूलो सोर निकालेर भन्‍नुभयो, “इलोई-इलोई लामा सबखथनी?” यसको अर्थ हो, “हे मेरा परमेश्‍वर, हे मेरा परमेश्‍वर, मलाई किन त्‍याग्‍नुभयो?” येशू यसरी कराउनुभएको सुनेर त्‍यहाँ उभिनेहरूमध्‍ये कसै कसैले भने, “यो मानिसले त एलियालाई पो बोलाउँदो रहेछ!” एक जनाचाहिँ दगुर्दै गएर सिर्कामा झुम्रो चोपेर ल्‍यायो र त्‍यो झुम्रो निगालोको टुप्‍पामा अड्काएर येशूलाई पिउन दियो। तर अरूहरूले भने, “पर्ख, पर्ख, कतै एलिया आएर यसलाई बचाउँछन् कि, हेरौं!” तर त्‍यति नै बेला येशूले फेरि एकपल्‍ट ठूलो सोरले कराएर आफ्‍नो प्राण त्‍याग्‍नुभयो। तब हेर, त्‍यही समयमा मन्‍दिरभित्र टाँगिएको पर्दा माथिदेखि तलसम्‍मै दुई भाग भएर च्‍यातियो। भूइँचालो गयो, पहराहरू फुटे, चिहानहरू उघ्रिए र मरिसकेका परमेश्‍वरका धेरै जनहरू बिउँते। येशू मरेकोबाट बिउँतनुभएपछि तिनीहरू आ-आफ्‍ना चिहानबाट निस्‍केर पवित्र सहरमा पसे र धेरै मानिसहरूकहाँ देखा परे। भूइँचालो गएको र त्‍यहाँ भएका सबै थोक देखेर येशूलाई कुरेर बसेका सिपाहीहरू र तिनीहरूका कप्‍तान ज्‍यादै डराए। अनि तिनीहरूले भने, “साँच्‍चै यिनी त परमेश्‍वरकै पुत्र रहेछन्।” धेरै जना स्‍वास्‍नी मानिसहरू पनि टाढैबाट उभिएर हेरिरहेका थिए। तिनीहरूले येशूलाई गालीलदेखि पछ्याउँदै र सहायता गर्दै आएका थिए। तिनीहरूमध्‍ये मरियम मग्‍दलिनी, याकूब र योसेफकी आमा मरियम अनि जब्‍दियाका दुई छोराकी आमा थिए। साँझमा योसेफ नाउँ गरेका एक जना अरिमाथिया सहरका धनी मानिस आए। उनी पनि येशूकै चेला भएका थिए। अब उनले पिलातसकहाँ गएर येशूको लाश मागे। पिलातसले पनि उनलाई लाश लाने अनुमति दिए। योसेफले लाश लगेर एउटा नयाँ असल सुती कपडामा बेरे र त्‍यो लाशलाई भर्खरै मात्र पहरा खोपेर आफ्‍नो लागि बनाइराखेको नयाँ चिहानमा राखे अनि एउटा ठूलो ढुङ्गो गुडाएर चिहानको मुख बन्‍द गरी उनी त्‍यहाँबाट गए। मरियम मग्‍दलिनी र अर्की मरियमचाहिँ चिहानको अगाडि नै बसिरहे। भोलिपल्‍ट विश्रामको दिनमा मुख्‍य पूजाहारी र फरिसीहरू मिलेर पिलातसकहाँ गएर भने, “हजुर, हामीले सम्‍झिराखेका छौं, त्‍यस ठगले जिउँदो छँदा ‘म मरेर तेस्रो दिनमा फेरि बिउँतनेछु’ भन्‍दै हिँड्थ्‍यो। यसकारण तीन दिन नबितेसम्‍म त्‍यो चिहान राम्ररी कुर्न लगाइदिनुहोस्। कहीँ उसका चेलाहरूले आएर उसको लाश चोरेर लगी ‘उहाँ त मरेकोबाट बिउँतनुभएको छ’ भनेर मानिसहरूलाई छल्‍न नपाऊन्! नत्रता पहिलेको छलभन्दा पनि त्‍यो नराम्रो हुनेछ।” त्‍यसो हुँदा पिलातसले तिनीहरूलाई भने, “सिपाहीहरूलाई लगेर जतिसक्‍दो राम्ररी चिहानको पहरा दिन लगाउनुहोस्।” अनि उनीहरूले गएर चिहान सुरक्षित राख्‍न चिहानको मुख छोप्‍ने ढुङ्गामा छाप मारे र सिपाहीहरूलाई कुर्न लगाए।