उपदेशक 2:17-26

यसरी मैले जीवनको केही अर्थ पाइनँ किनभने हरेक कुराले मेरो जीवनमा दु:ख मात्र ल्‍याएको थियो। सबै कुरा व्‍यर्थ थियो, मैले त हावालाई पो खेदेको रहेछु। मैले गरेको हरेक काम अनि हासिल गरेको हरेक इनामको केही अर्थ थिएन किनभने म जान्‍दथें कि मैले सबै थोक मपछि आउनेको निम्‍ति छोडेर जानुपर्नेछ। मपछि आउने बुद्धिमान् हुन सक्‍छ, मूर्ख पनि हुन सक्‍छ, कसले जान्‍दछ र? तापनि यस संसारमा मेरो मेहनतको फल, मेरो बुद्धिको कमाइ सबै उसैको हुनेछ। यो पनि सबै व्‍यर्थ छ। यसकारण त्‍यस्‍तो ठूलो परिश्रम गरेकोमा मलाई पछुतो भयो। तिमी आफ्‍ना पूरा ज्ञान, बुद्धि र सीप लाएर एउटा काम गर्छौ र सबै थोक अर्काको लागि, जसले केही मेहनत गरेको छैन, छोडेर जान्‍छौ। यो पनि व्‍यर्थ छ र ठूलो दुर्भाग्‍य हो! तिमी परिश्रम गर्छौ, जिन्‍दगीभरि चिन्‍ता गर्छौ, तर फलचाहिँ के पाउँछौ? जतिञ्‍जेल बाँचिन्‍छ, आफूले गरेको हरेक कामले दु:ख मात्र ल्‍याउँछ, टाउको मात्र दुखाउँछ। राती पनि मनले विश्राम पाउँदैन। यो सबै व्‍यर्थ छ। मानिसको निम्‍ति खानु, पिउनु र आ-आफ्‍नो काममा सन्‍तोष पाउनु नै सबैभन्दा असल हो तर मैले यो पनि बुझें कि त्‍यो पनि परमेश्‍वरबाटै पाइन्‍छ। उहाँले दिनुभएन भने कसैले खानलाई भोजन पाउँदैन वा मन-मोजी गर्न सक्‍दैन। जसलाई मनपर्छ, उसलाई परमेश्‍वरले ज्ञान, बुद्धि र सुख दिनुहुन्‍छ तर पापीहरूलाई उहाँले परिश्रम गरी कमाउनु र कमाइबाट बचाउनुहुन्‍छ र त्‍यो बचाएको कमाइ पनि उहाँले जसलाई मनपर्छ, उसलाई नै दिनुहुन्‍छ। यी सबै व्‍यर्थ हुन्। यो हावालाई खेदेजस्‍तै मात्र हो।