प्रेरित 23:11-35

त्‍यही रातमा प्रभुले पावलको नजिकै आएर भन्‍नुभयो, “साहसी होऊ, नडराऊ! यहाँ यरूशलेममा मेरो गवाही दिएजस्‍तै तिमीले रोममा पनि दिनुपर्छ।” भोलिपल्‍ट बिहानै यहूदीहरू भेला भएर पावललाई मार्ने सल्‍लाह गरे अनि तिनीहरूले यसो भनेर शपथ खाए, “पावललाई नमारेसम्‍म हामी केही पनि खानेछैनौं र पानी पनि पिउनेछैनौं।” यसरी मार्नेछौं भनेर शपथ खानेहरू चालीस जनाभन्दा बढी थिए। त्‍यसपछि तिनीहरूले मुख्‍य पूजाहारी र अरू धर्म-गुरुहरूकहाँ गएर भने, “हामीले पावललाई नमारेसम्‍म केही पनि खाँदैनौं भनेर निश्‍चय नै मार्ने शपथ खाएका छौं। अब हजुरहरूले सेनापतिलाई ‘महासभाको तर्फबाट पावलको अरू जानकारी लिन चाहन्‍छौं’ भनेर पावललाई किल्‍लाबाट झिकाइदिनुहोस्। तब महासभामा आउँदाआउँदै हामी उसलाई बाटोमै मार्नेछौं।” तर ती यहूदीहरूले पावललाई मार्नेछौं भनेर ढुकेको कुरा उनका भानिजले थाहा पाए। उनले किल्‍लाभित्र गएर यो कुरा पावललाई सुनाए। पावलले तुरुन्‍तै एक जना कप्‍तानलाई बोलाएर भने, “यो केटोको सेनापतिसँग भेटेर बिन्‍ती चढाउने केही कुरो छ रे, यिनलाई उहाँकहाँ पुर्‍याइदिनुहोस्।” कप्‍तानले पावलको भानिजलाई सेनापतिकहाँ पुर्‍याइदिएर भने, “हजुर, कैदी पावलले मलाई बोलाएर ‘यो केटोको बिन्‍ती चढाउने केही कुरो छ’ भनेकोले यसलाई हजुरकहाँ ल्‍याइदिएको छु।” सेनापतिले त्‍यस केटाको हात समाती अलिक पर लगेर सोधे, “के भन्‍नुछ? भनिहाल।” केटोले भन्‍यो, “भोलि यहूदीहरूले ‘पावललाई महासभामा अरू कुरा बुझ्‍न लैजान पाऊँ’ भनी हजुरकहाँ बिन्‍ती गर्ने भएका छन्। तर हजुरले तिनीहरूको कुरा नसुन्‍नुहोस्! किनभने चालीस जनाभन्दा बढी यहूदीहरूले ‘पावललाई नमारी केही पनि नखाने र पानी पनि नपिउने’ भनेर शपथ खाएका छन्। तिनीहरू अहिल्‍यै उहाँलाई मार्न ढुकिबसेका छन् र हजुरको आज्ञाको आशामा पर्खिरहेका छन्।” यस्‍तो कुरा सुनेपछि सेनापतिले केटोलाई ‘यो कुरा तिमीले मलाई भनेको हो भनी कसैलाई नसुनाउनू है’ भनेर पठाइदिए। त्‍यसपछि सेनापतिले दुई जना कप्‍तानहरूलाई बोलाएर भने, “कैसरिया जानलाई दुई सय सिपाही, सत्तरी जना घोडचढी र दुई सय भाला बोकेका सिपाहीहरू ठीक पार। उनीहरू बेलुका नौ बजे नै हिँड्‍न तयार हुनुपर्छ। पावलले चढ्‍ने घोडाहरू पनि ठीक पार्नू र उनलाई राम्रो पहरा दिएर बडा-हाकिम फेलिक्‍सकहाँ पुर्‍याउनू।” यति भनिसकेपछि ती सेनापतिले बडा-हाकिम फेलिक्‍सलाई यस्‍तो एउटा पत्र लेखे– श्रीमान् बडा-हाकिम फेलिक्‍स, म क्‍लौडियस लुसियसको अभिवादन! पावल भन्‍ने यस मानिसलाई यहूदीहरूले मार्न भनेर पक्रेछन्, तर यिनीचाहिँ रोमी नागरिक रहेछन्। यो कुरा थाहा पाएर मैले आफैं सेना लिएर गई यिनको रक्षा गर्दै त्‍यहाँबाट छुटाएर ल्‍याएँ। यिनले के बिराएका रहेछन् भनेर बुझ्‍नलाई मैले यहूदीहरूको सभामा पनि हाजिर गराएँ। तर यिनले त ज्‍यान सजाय पाउनुपर्ने वा थुनिनुपर्ने किसिमको अपराध केही पनि गरेका रहेनछन्। उनको दोषचाहिँ तिनीहरूकै व्यवस्थाको प्रश्‍नहरूबारे रहेछ। यहूदीहरू यस मानिसलाई मार्ने दाउमा छन् भन्‍ने कुरा मैले सुनेकोले यिनलाई तुरुन्‍तै हजुरकहाँ पठाउँदै छु। यिनलाई दोष लगाउने यहूदीहरूलाई पनि हजुरकहाँ नै उजुर गर्नू भनी आज्ञा दिएको छु। कप्‍तान र सिपाहीहरूले सेनापतिको आज्ञाअनुसार पावललाई लिएर हिँडे। उनीहरूले पावललाई त्‍यसै रात एन्‍टिपाट्रिस सहरसम्‍म पुर्‍याए। भोलिपल्‍ट पैदल सिपाहीहरूचाहिँ पावललाई घोडचढी सिपाहीहरूको जिम्‍मामा दिएर यरूशलेम फर्किए। घोडचढी सिपाहीहरू कैसरियामा पुगे अनि पावललाई बडा-हाकिमकहाँ सेनापतिको पत्रसहित सुम्‍पिदिए। त्‍यो पत्र पढिसकेर बडा-हाकिमले पावललाई सोधे, “तिम्रो घर कहाँ हो? कुन इलाकामा पर्छ?” पावलले भने, “किलिकियामा पर्छ, हजुर।” अनि बडा-हाकिमले भने, “त्‍यसो भए तिम्रो उजुर गर्नेहरू यहाँ आइपुगेपछि मात्र तिम्रो कुरा सुनौंला।” त्‍यसपछि बडा-हाकिमले पावललाई राम्ररी पहरा दिएर हेरोदको दरबारमा राख्‍नू भन्‍ने आज्ञा दिए।