YouVersion လိုဂို
ရှာရန် အိုင်ကွန်

ကမ္ဘာဦးကျမ်း 42:1-38

ကမ္ဘာဦးကျမ်း 42:1-38 MSBU

အီဂျစ်​ပြည်​တွင် စားနပ်ရိက္ခာ​ရှိ​ကြောင်း ယာကုပ်​ကြားသိ​ရ​၏​။ ထိုအခါ ယာကုပ်​က သူ​၏​သား​တို့​အား “​သင်​တို့​သည် တစ်ဦး​ကို​တစ်ဦး အဘယ်ကြောင့်​ကြည့်​၍​သာ​နေ​ကြ​သနည်း​”​ဟု ဆို​၏​။ တစ်ဖန် ယာကုပ်​က “​အီဂျစ်​ပြည်​၌​စားနပ်ရိက္ခာ​ရှိ​ကြောင်း ငါ​ကြား​ရ​ပြီ​။ ငါ​တို့​သည်​မ​သေ​ဘဲ အသက်ရှင်​မည့်​အကြောင်း ထို​ပြည်​သို့​ဆင်းသွား​၍ အစားအစာ​ကို ဝယ်ယူ​ကြ​လော့​”​ဟု ဆို​၏​။ ထိုအခါ ယောသပ်​၏​အစ်ကို​ဆယ်​ယောက်​တို့​သည် ဂျုံစပါး​ဝယ်ယူ​ရန် အီဂျစ်​ပြည်​သို့​ဆင်းသွား​ကြ​၏​။ ယောသပ်​၏​ညီ​ဗင်္ယာမိန်​ကို​ကား “​ဗင်္ယာမိန်​အပေါ် အန္တရာယ်​ကျရောက်​ကောင်း​ကျရောက်​လိမ့်မည်​”​ဟု စိုးရိမ်​သဖြင့် ယာကုပ်​သည် သူ့​ကို အစ်ကို​တို့​နှင့်အတူ​မ​လွှတ်​ပေ​။ ခါနာန်​ပြည်​၌​လည်း ငတ်မွတ်ခေါင်းပါး​ခြင်း​ဘေး​ကျရောက်​သဖြင့် အစ္စရေး​၏​သား​တို့​သည် အခြားသူ​များ​နှင့်အတူ အစားအစာ​ဝယ်ယူ​ရန် သွား​ကြ​၏​။ ထို​အချိန်​၌ ယောသပ်​သည် တိုင်းပြည်​ကို​အုပ်စိုး​သော​ဘုရင်ခံ​ဖြစ်​ပြီး ပြည်သူပြည်သား​အပေါင်း​တို့​အား အစားအစာ​ရောင်းချ​ပေး​သော​သူ​ဖြစ်​၏​။ ယောသပ်​၏​အစ်ကို​တို့​သည်​ရောက်လာ​၍ သူ့​ရှေ့​၌ မြေ​မှာ​ပျပ်ဝပ်​ကြ​၏​။ ယောသပ်​သည် မိမိ​၏​အစ်ကို​တို့​ကို​မြင်​သောအခါ သူ​တို့​ကို မှတ်မိ​သော်လည်း မသိဟန်ဆောင်​လျက် ကြမ်းတမ်း​စွာ​ပြောဆို​၏​။ ယောသပ်​က သူ​တို့​အား “​သင်​တို့ အဘယ်​က​လာ​ကြ​သနည်း​”​ဟု မေး​လျှင် သူ​တို့​က “​အစားအစာ​ဝယ်ယူ​ရန် ခါနာန်​ပြည်​မှ​လာ​ကြ​ပါ​၏​”​ဟု ပြန်လျှောက်​ကြ​၏​။ ယောသပ်​သည် အစ်ကို​တို့​ကို​မှတ်မိ​သော်လည်း သူ​တို့​က ယောသပ်​ကို​မ​မှတ်မိ​ကြ​။ ယောသပ်​သည် သူ​တို့​နှင့်​ပတ်သက်၍ မြင်မက်​ခဲ့​သော​အိပ်မက်​ကို သတိရ​သဖြင့် သူ​တို့​အား “​သင်​တို့​သည် ဤ​ပြည်​၏​အားနည်းချက်​ကို စူးစမ်း​ရန်​လာ​သော​သူလျှို​များ ဖြစ်​ကြ​၏​”​ဟု ဆို​၏​။ သူ​တို့​က​လည်း “​ထိုသို့​မ​ဟုတ်​ပါ​၊ သခင်​၊ သခင့်​အစေအပါး​တို့​သည် အစားအစာ​ဝယ်ယူ​ရန်​သာ ရောက်လာ​ကြ​ခြင်း​ဖြစ်​ပါ​၏​။ အကျွန်ုပ်​တို့​အားလုံး​သည် ဖခင်​တစ်ဦးတည်း​၏​သား​များ​ဖြစ်​ကြ​ပါ​၏​။ အကျွန်ုပ်​တို့​သည် ရိုးသား​သော​သူ​များ​ဖြစ်​ကြ​ပါ​၏​။ သခင့်​အစေအပါး​အကျွန်ုပ်​တို့​သည် သူလျှို​မ​ဟုတ်​ပါ​”​ဟု ယောသပ်​အား​လျှောက်​ကြ​၏​။ သို့သော် ယောသပ်​က သူ​တို့​အား “​မ​ဟုတ်​ပါ​။ သင်​တို့​သည် ဤ​ပြည်​၏​အားနည်းချက်​ကို​စူးစမ်း​ရန် ရောက်လာ​ကြ​ခြင်း​ဖြစ်​၏​”​ဟု ဆို​၏​။ ထိုအခါ သူ​တို့​က “​သခင့်​အစေအပါး​ဖြစ်​သော​အကျွန်ုပ်​တို့​သည် ခါနာန်​ပြည်​က ဖခင်​တစ်ဦးတည်း​၏​သား​များ​ဖြစ်​ကြ​၍ ညီအစ်ကို​တစ်ဆယ့်​နှစ်​ယောက်​ရှိ​ပါ​၏​။ အငယ်ဆုံး​သည် ယခု အကျွန်ုပ်​တို့​ဖခင်​နှင့်အတူ​နေ​ခဲ့​ပါ​၏​။ ကျန်​တစ်​ယောက်​ကား မ​ရှိ​တော့​ပါ​”​ဟု လျှောက်​ကြ​၏​။ သို့သော် ယောသပ်​က “​သင်​တို့​ကို​ငါ​ပြော​ခဲ့​သည့်​အတိုင်း သင်​တို့​သည် သူလျှို​များ​ဖြစ်​ကြ​၏​။ သင်​တို့​သည် ဤသို့​စစ်ဆေး​ခြင်း​ခံရ​မည်​။ ဖာရော​မင်းကြီး​အသက်ရှင်​သည်​နှင့်အညီ သင်​တို့​၏​အငယ်ဆုံး​ညီ​သည် ဤ​အရပ်​သို့​မ​ရောက်လာ​လျှင် သင်​တို့​သည် ဤ​အရပ်​မှ​မ​ထွက်သွား​ရ​။ သင်​တို့​၏​စကား​မှန်​သည်​၊ မမှန်​သည်​ကို​စစ်ဆေး​ရန် သင်​တို့​သည် အကျဉ်းချ​ခံရ​မည်​။ သို့သော် သင်​တို့​ထဲမှ တစ်​ယောက်​ကို​စေလွှတ်​၍ သူ​သည် သင်​တို့​၏​ညီ​ကို​ခေါ်ဆောင်​လာ​ပါစေ​။ သို့မဟုတ်လျှင် သင်​တို့​သည် သူလျှို​များ​ဖြစ်​ကြ​သည်​ဟု ဖာရော​မင်းကြီး​အသက်ရှင်​သည်​နှင့်အညီ ငါ​ပြော​သည်​”​ဟု သူ​တို့​အား ဆို​ပြီးလျှင် ယောသပ်​သည် သူ​တို့​ကို​သုံး​ရက် အကျဉ်း​ချ​ထား​လေ​၏​။ သုံး​ရက်​မြောက်​သော​နေ့​၌ ယောသပ်​က သူ​တို့​အား “​ငါ​သည် ဘုရားသခင်​ကို​ကြောက်ရွံ့​သော​သူ​ဖြစ်​၏​။ သင်​တို့​သည် အသက်ချမ်းသာ​ရာ​ရ​မည့်​အကြောင်း ဤသို့​ပြု​ကြ​လော့​။ သင်​တို့​သည် ရိုးသား​သော​သူ​များ​ဖြစ်လျှင် သင်​တို့​ထဲမှ​ညီအစ်ကို​တစ်​ယောက်​ကို အကျဉ်းထောင်​ထဲ၌ အကျဉ်းချ​ခံ​စေ​။ ကျန်သောသူ​တို့​မူကား ပြန်သွား​ကြ​လော့​။ အစာခေါင်းပါး​သောကြောင့် သင်​တို့​၏​အိမ်သူအိမ်သား​တို့​အတွက် စားနပ်ရိက္ခာ​ကို​ယူသွား​ကြ​လော့​။ သင်​တို့​၏​အငယ်ဆုံး​ညီ​ကို ငါ့​ထံသို့​ခေါ်ဆောင်​ခဲ့​ရ​မည်​။ သို့ပြုလျှင် သင်​တို့​၏​စကား​မှန်ကန်​ကြောင်း​အတည်ပြု​မည်​။ သင်​တို့ သေ​ရ​မည်​မ​ဟုတ်​”​ဟု ဆို​၏​။ သူ​တို့​သည်​လည်း ထိုအတိုင်း​ပြု​ကြ​၏​။ ထိုအခါ သူ​တို့​က “​အကယ်စင်စစ် ငါ​တို့​သည် ငါ​တို့​ညီ​အပေါ်​ပြု​ခဲ့​သော​အမှု​အတွက် အပြစ်ရှိ​သော​သူ​များ​ဖြစ်​ကြ​၏​။ သူ​သည် ငါ​တို့​ကို​အသနားခံ​သောအခါ သူ​စိတ်ဒုက္ခရောက်​နေ​သည်​ကို​ငါ​တို့​မြင်​ရ​သော်လည်း ငါ​တို့​နား​မ​ထောင်​ခဲ့​ကြ​ချေ​။ ထို့ကြောင့် ထို​ဒုက္ခ​သည် ငါ​တို့​အပေါ်​သို့​ရောက်​လေ​ပြီ​”​ဟု အချင်းချင်း​ပြောဆို​ကြ​၏​။ ရုဗင်​က သူ​တို့​အား “ ‘​သူငယ်​ကို မ​ပြစ်မှား​ပါ​နှင့်​’​ဟု သင်​တို့​ကို​ငါ​ပြော​ခဲ့​သည်​မ​ဟုတ်​လော​။ သို့သော် သင်​တို့​နား​မ​ထောင်​ကြ​။ ငါ​တို့​သည် ယခု သူ​၏​သွေးကြွေး​အတောင်း​ခံရ​လေ​ပြီ​”​ဟု ပြန်ပြော​၏​။ ယောသပ်​သည် သူ​တို့​ကို စကားပြန်​နှင့်​ပြော​သောကြောင့် သူ​တို့​စကား​ကို ယောသပ်​နားလည်​ကြောင်း သူ​တို့​မ​သိ​ကြ​။ ယောသပ်​သည် သူ​တို့​ထံမှ​လှည့်ထွက်​သွား​၍ ငိုကြွေး​၏​။ တစ်ဖန် သူ​တို့​ထံသို့​ပြန်လာ​၍ သူ​တို့​နှင့်​စကားပြော​ပြီးလျှင် သူ​တို့​ထဲမှ ရှိမောင်​ကို​ခေါ်ထုတ်​၍ သူ​တို့​ရှေ့​၌ ချည်နှောင်​စေ​၏​။ ထို့နောက် သူ​တို့​၏​အိတ်​များ​ထဲ၌ ဂျုံစပါး​အပြည့်ဖြည့်​၍ သူ​တို့​၏​ငွေ​များ​ကို​လည်း သူ​တို့​၏​အိတ်​အသီးသီး​၌ ပြန်ထည့်ပေး​ရန်​နှင့် သူ​တို့​အား လမ်းခရီး​အတွက်​စားနပ်ရိက္ခာ​ထည့်ပေး​ရန် ယောသပ်​အမိန့်ပေး​သည့်​အတိုင်း သူ​တို့​အတွက် ပြု​ပေး​လေ​၏​။ သူ​တို့​သည် စားနပ်ရိက္ခာ​များ​ကို မိမိ​တို့​၏​မြည်း​များ​ပေါ်​တင်​ပြီး ထို​အရပ်​မှ​ထွက်ခွာ​သွား​ကြ​၏​။ စခန်းချ​ရာ​နေရာ​၌ တစ်​ယောက်​သည် မိမိ​၏​မြည်း​ကို​အစာ​ကျွေး​ရန် မိမိ​၏​အိတ်​ကို​ဖွင့်​သောအခါ အိတ်​ဝ​၌ မိမိ​၏​ငွေ​ကို​တွေ့​၏​။ ထိုအခါ သူ​က မိမိ​၏​ညီအစ်ကို​တို့​အား “​အကျွန်ုပ်​၏​ငွေ​ကို ပြန်ထည့်​ထား​ပါ​ပြီ​။ ကြည့်​ပါ​။ အကျွန်ုပ်​၏​အိတ်​ထဲ၌​ရှိ​ပါ​၏​”​ဟု ဆို​၏​။ သူ​တို့​သည် စိတ်​အားလျော့​လျက် ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်​ကာ “​ငါ​တို့​၌ ဘုရားသခင်​ပြု​တော်မူ​သော​ဤ​အမှု​ကား မည်သို့​နည်း​”​ဟု ညီအစ်ကို​အချင်းချင်း​ပြောဆို​ကြ​၏​။ သူ​တို့​သည် ခါနာန်​ပြည်​ရှိ မိမိ​တို့​ဖခင်​ယာကုပ်​ထံသို့​ရောက်​သောအခါ မိမိ​တို့​၌​ဖြစ်ပျက်​ခဲ့​သမျှ​တို့​ကို ဖခင်​အား​ပြောပြ​ကြ​၏​။ သူ​တို့​က “​ထို​ပြည်​၏​အရှင်သခင်​သည် အကျွန်ုပ်​တို့​အား ကြမ်းတမ်း​စွာ​ပြောဆို​လျက် ထို​ပြည်​ကို စူးစမ်း​ရန်​လာ​သော​သူလျှို​များ​ဟု ထင်မှတ်​ပါ​၏​။ သို့သော်လည်း အကျွန်ုပ်​တို့​က သူ့​အား ‘​အကျွန်ုပ်​တို့​သည် ရိုးသား​သော​သူ​များ​ဖြစ်​ကြ​ပါ​၏​။ သူလျှို​မ​ဟုတ်​ပါ​။ အကျွန်ုပ်​တို့​သည် ဖခင်​တစ်ဦးတည်း​မှ​ပေါက်ဖွား​သော​သား​များ​ဖြစ်​ကြ​၍ ညီအစ်ကို​တစ်ဆယ့်​နှစ်​ယောက်​ရှိ​ပါ​၏​။ တစ်​ယောက်​ကား မ​ရှိ​တော့​ပါ​။ အငယ်ဆုံး​ကား ယခု အကျွန်ုပ်​တို့​ဖခင်​နှင့်အတူ ခါနာန်​ပြည်​၌ နေ​ခဲ့​ပါ​သည်​’​ဟု လျှောက်​ကြ​ပါ​၏​။ ထို​ပြည်​၏​အရှင်သခင်​က​လည်း အကျွန်ုပ်​တို့​အား ‘​သင်​တို့​သည် ရိုးသား​သော​သူ​များ​ဖြစ်ကြောင်း​ကို ဤသို့ဖြင့် ငါ​သိ​ရ​လိမ့်မည်​။ သင်​တို့​ထဲမှ​ညီအစ်ကို​တစ်​ယောက်​ကို ငါ့​ထံ၌​ထားခဲ့​လော့​။ အစာခေါင်းပါး​သောကြောင့် သင်​တို့​၏​အိမ်သူအိမ်သား​တို့​အတွက် စားနပ်ရိက္ခာ​ကို​ယူ​၍ ပြန်သွား​ကြ​လော့​။ သို့သော် သင်​တို့​၏​အငယ်ဆုံး​ညီ​ကို ငါ့​ထံသို့​ခေါ်ဆောင်​ခဲ့​ကြ​လော့​။ ဤသို့ဖြင့် သင်​တို့​သည် သူလျှို​များ​မ​ဟုတ်​ဘဲ ရိုးသား​သော​သူ​များ​ဖြစ်ကြောင်း ငါ​သိ​ရ​လိမ့်မည်​။ ထိုအခါ သင်​တို့​၏​ညီအစ်ကို​ကို သင်​တို့​ထံ ငါ​ပြန်အပ်​၍ သင်​တို့​သည် ဤ​ပြည်​၌ ရောင်းဝယ်ဖောက်ကား​ခွင့်​ရ​လိမ့်မည်​’​ဟူ၍ မိန့်ဆို​ပါ​သည်​”​ဟု ဆို​ကြ​၏​။ ထို့နောက် သူ​တို့​သည် မိမိ​တို့​အိတ်​များ​ကို​သွန်ချ​သောအခါ မိမိ​နှင့်ဆိုင်သော​ငွေ​ထုပ်​အသီးသီး​သည် မိမိ​၏​အိတ်​ထဲ၌​ရှိ​၏​။ သူ​တို့​နှင့်​သူ​တို့​၏​ဖခင်​သည် ထို​ငွေ​ထုပ်​များ​ကို​မြင်​သောအခါ ကြောက်လန့်​ကြ​၏​။ သူ​တို့​၏​ဖခင်​ယာကုပ်​က သူ​တို့​အား “​သင်​တို့​သည် ငါ့​ကို သားဆုံးရှုံး​အောင်​ပြု​ကြ​ပြီ​။ ယောသပ်​လည်း​မ​ရှိ​တော့​ပြီ​။ ရှိမောင်​လည်း​မ​ရှိ​တော့​ပြီ​။ ဗင်္ယာမိန်​ကို​လည်း သင်​တို့​ယူသွား​လို​ကြ​၏​။ ဤ​အမှု​အားလုံး​သည် ငါ​၌ ဖြစ်လာ​ကြ​ပါ​ပြီ​တကား​”​ဟု ဆို​လေ​၏​။ ထိုအခါ ရုဗင်​က ဖခင်​အား “​အကျွန်ုပ်​သည် ဗင်္ယာမိန်​ကို အဖေ့​ထံသို့​ပြန်​မ​ခေါ်လာ​ခဲ့​လျှင် အကျွန်ုပ်​၏​သား​နှစ်​ယောက်​ကို​သတ်​ပါ​လော့​။ ဗင်္ယာမိန်​ကို အကျွန်ုပ်​လက်​၌​အပ်​ပါ​။ အကျွန်ုပ်​သည် သူ့​ကို အဖေ့​ထံသို့ ပြန်ခေါ်ဆောင်​လာ​ပါ​မည်​”​ဟု ဆို​၏​။ သို့သော် ယာကုပ်​က “​ငါ့​သား​သည် သင်​တို့​နှင့်အတူ​မ​သွား​ရ​။ အကြောင်းမူကား သူ​၏​အစ်ကို​သေ​ပြီ​။ သူ​တစ်ယောက်တည်း​ကျန်​၏​။ အကယ်၍ သင်​တို့​သွား​မည့်​လမ်းခရီး​၌ သူ့​အပေါ်​အန္တရာယ်​ကျရောက်​မည်​ဆို​လျှင် သင်​တို့​သည် ဆံပင်ဖြူသူ​ငါ့​ကို ဝမ်းနည်း​စွာ​ဖြင့်​မရဏာနိုင်ငံ​သို့ ဆင်းသွား​စေ​ရာ​ရောက်​လိမ့်မည်​”​ဟု ဆို​လေ​၏​။