အသိနဲ့သတိရဲ့အလွန်နမူနာ

လူတိုင်းသည် အသိခေါက်ခက်အဝင်နက် ဆိုသည့်စကားပုံအတိုင်း ဖြစ်ကြသည်ဟု ဆိုရမည်။ လူသည် စကားမပြောတတ်မီကပင်၊ မိဘထံကသော်လည်းကောင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှသော်လည်းကောင်း၊ အသိတရား မြောက်များစွာ ရရှိခဲ့ကြသည်။

မွေးကတည်းမှ ယခုအချိန်ထိတိုင်၊ နေ့စဉ်အသိတရားများ တိုးပွားနေသော်လည်း၊ သတိတရားများမှာတော့ တိုးပွားသင့်သလောက် မတိုးပွားနိုင်ကြပါ။ ကြုံဆုံရသည့် ဒုက္ခ၊ သုခများကို ရှိသည့်အသိထက် သတိဝင်ဖို့ ခဲယဉ်းကြသည်။

လူတချို့က အသိကို သတိလေးနဲ့ထိန်း၊ အဲ့လိုထိန်းတတ်ရင် ဒီဘဝမှာသာမက တမလွန်အတွက်ပါ အကူးလှသည်ဟု ဆိုကြပြန်သည်။ နေ့တိုင်းကြားရသည့် ခိုးမှု၊ သတ်မှု၊ လုယက်မှု၊ မတရားဝေဖန်တိုက်ခိုက်မှု၊ မတော်လောဘလွန်ကျူးမှုနှင့် မုဒိန်းမှုစသည့် မကောင်းမှုဒုစရိုက်အားလုံးတို့သည် မကောင်းဘူးဆိုသည့် အသိတရားရှိသော်လည်း သတိနှင့် မထိန်းနိုင်ကြလို့သာ ကျူးလွန်နေကြခြင်း မဟုတ်ပါလား။

တချို့က၊ မိမိလက်နှင့် စိတ်ကို တဒင်္ဂမျှထိန်းနိုင်သော်ငြား အမြဲတစေ၊ ထိန်းရန်မှာမူ မတတ်စွမ်းနိုင်ကြပါ။ လူတိုင်း သတိလွတ်၍ အမှုမဲ့ဖြစ်တတ်ကြသည်။ ထိုကြောင့်၊ ယခုဘဝတွင်ပင် အသိကို သတိနဲ့ ထိန်းဖို့ ခက်လျှင် နောင်တမလွန်အတွက် ပို၍ပင် ခက်လှပါသည်။

ထို့အပြင်၊ တချို့က၊ ရှိရင်းစွဲလေးပဲ ကောင်းပါတယ် ဆိုသည့် အတွေးနှင့် အတွေးသစ်၊ အမြင်သစ်၊ ပုံစံသစ်၊ နည်းလမ်းသစ်တို့နှင့် ကြည့်တတ်၊ မြင်တတ်၊ ခံယူတတ်၊ ပြောင်းလဲတတ်ဖို့ရန် တွန့်ဆုတ်တတ်ကြပြန်သည်။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်ပါစေ၊ ယခုတွင် အသိကို သတိနှင့် ထိန်းခြင်းရဲ့အလွန်ကို မြင်တတ်ပါလျှင် တမလွန်အတွက် လွယ်ကူလှပါသည်။

ထာဝရဘုရား မိန့်တော်မူသည်ကား၊ လာကြ။ တရားစီရင်ကြကုန်အံ့။ သင်တို့အပြစ်သည် နီသော်အဆင်းရှိသော်လည်း၊ မိုးပွင့်ကဲ့သို ဖြူလိမ့်မည်။ ကတ္တီပါနီနှင့်အမျှ နီသော်လည်း သိုးမွှေးကဲ့သို့ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည်။