တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 27:1-38
တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 27:1-38 MSBZ
ငါတို႔သည္ အီတလီျပည္သို႔႐ြက္လႊင့္ရမည္ဟု သူတို႔ဆုံးျဖတ္ၾကေသာအခါ သူတို႔သည္ ေပါလုႏွင့္အျခားအက်ဥ္းသားအခ်ိဳ႕တို႔ကို ဧကရာဇ္မင္း၏တပ္ဖြဲ႕မွ ယုလိအမည္ရွိေသာတပ္မႉးထံ အပ္ၾက၏။ ငါတို႔သည္ အာရွျပည္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ဆိပ္ကမ္းမ်ားသို႔႐ြက္လႊင့္သြားမည့္ အျဒာမုတၱိသေဘၤာကိုစီးလ်က္ ႐ြက္လႊင့္ၾက၏။ မာေကေဒါနိျပည္၊ သက္သာေလာနိတ္ၿမိဳ႕သား အာရိတၱာခုသည္လည္း ငါတို႔ႏွင့္အတူပါလာ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ငါတို႔သည္ ဆီဒုန္ၿမိဳ႕သို႔ဆိုက္ကပ္ၾက၏။ ယုလိသည္ ေပါလုကိုၾကင္နာစြာဆက္ဆံလ်က္ မိတ္ေဆြမ်ားထံသြား၍ လုပ္ေကြၽးျပဳစုျခင္းခံယူခြင့္ကို ေပးေလ၏။ ထိုၿမိဳ႕မွ႐ြက္လႊင့္ၾကေသာအခါ ေလဆန္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဆိုက္ပရပ္ကြၽန္း၏ေလကြယ္ရာဘက္မွ ႐ြက္လႊင့္သြားၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ဆီလီဆီးယားျပည္ႏွင့္ပံဖုလိျပည္၏ပင္လယ္ျပင္ကို ႐ြက္လႊင့္ၿပီး လုကိျပည္၊ မုရၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ၾက၏။ ထိုၿမိဳ႕တြင္ တပ္မႉးသည္ အီတလီျပည္သို႔႐ြက္လႊင့္မည့္ အလက္ဇျႏၵိယသေဘၤာကိုေတြ႕၍ ငါတို႔အား ထိုသေဘၤာေပၚသို႔တက္ေစ၏။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာတစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕႐ြက္လႊင့္ၾကၿပီးေနာက္ ကနိဒ္ၿမိဳ႕နားသို႔ ခက္ခဲစြာျဖင့္ေရာက္ရွိၾက၏။ ငါတို႔သည္ ေလေၾကာင့္ ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သာလမုန္အငူနားမွျဖတ္၍ ကေရေတကြၽန္း၏ေလကြယ္ရာဘက္မွ ႐ြက္လႊင့္သြားၾက၏။ ကမ္း႐ိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ခက္ခဲစြာ႐ြက္လႊင့္သြားၿပီးေနာက္ လာသဲၿမိဳ႕အနီးရွိ ဆိပ္ကမ္းသာဟုေခၚေသာအရပ္သို႔ေရာက္ၾက၏။ အခ်ိန္မ်ားစြာၾကာလာ၍ အစာေရွာင္ရာေန႔သည္လည္း လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္ခရီးသည္ ေဘးအႏၲရာယ္ရွိလာသျဖင့္ ေပါလုသည္ သူတို႔အား သတိေပးကာ “မိတ္ေဆြတို႔၊ ဤပင္လယ္ခရီးတြင္ သေဘၤာႏွင့္ကုန္ပစၥည္းသာမက အကြၽႏ္ုပ္တို႔၏အသက္အေပၚ၌ပင္ ေဘးအႏၲရာယ္ႏွင့္မ်ားစြာေသာဆုံးရႈံးမႈ က်ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု အကြၽႏ္ုပ္ေတြ႕ျမင္ရသည္”ဟူ၍ ဆိုေလ၏။ သို႔ေသာ္ တပ္မႉးသည္ ေပါလုေျပာဆိုေသာစကားထက္ ေရယာဥ္မႉးႏွင့္သေဘၤာပိုင္ရွင္တို႔ကို ပို၍ယုံ၏။ ထိုဆိပ္ကမ္းသည္လည္း ေဆာင္းခိုရန္မသင့္ေလ်ာ္ေသာဆိပ္ကမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမ်ားစုက ထိုဆိပ္ကမ္းမွ႐ြက္လႊင့္ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အေနာက္ေတာင္ႏွင့္ အေနာက္ေျမာက္သို႔မ်က္ႏွာမူသည့္ ကေရေတကြၽန္း၏ဖိနိတ္ဆိပ္ကမ္းသို႔ တစ္နည္းနည္းျဖင့္သြား၍ ေဆာင္းခိုမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၾက၏။ ေတာင္ေလျဖည္းညင္းစြာတိုက္ခတ္လာေသာအခါ သူတို႔သည္ အႀကံအစည္ေအာင္ျမင္ၿပီဟုထင္မွတ္လ်က္ ေက်ာက္ဆူးကိုႏုတ္ၿပီးလွ်င္ ကေရေတကြၽန္း၏ကမ္းေျခကိုကပ္၍ ႐ြက္လႊင့္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ မၾကာမီအတြင္း ဥ႐ုကလုဒုန္ဟုေခၚသည့္ ေလမုန္တိုင္းသည္ ကုန္းတြင္းပိုင္းမွ တိုက္ခတ္လာေလ၏။ သေဘၤာသည္ ေလမုန္တိုင္းမိသျဖင့္ ေလကိုဆန္၍မသြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ငါတို႔သည္ လက္ေလွ်ာ့၍ ေလတိုက္ရာသို႔ ေမ်ာပါသြားၾက၏။ ကေလာေဒဟုေခၚေသာ ကြၽန္းငယ္တစ္ကြၽန္း၏ေလကြယ္ရာသို႔ ေရာက္ၾကေသာအခါ အသက္ကယ္ေလွကို ခက္ခဲစြာျဖင့္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ၾက၏။ သူတို႔သည္ ထိုေလွကို သေဘၤာေပၚတင္ၿပီးလွ်င္ သေဘၤာကိုခိုင္ခံ့ေစရန္ ႀကိဳးျဖင့္ပတ္စည္းၾက၏။ ဆိတစ္သဲေသာင္ေပၚ၌ ေသာင္တင္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ႐ြက္ကိုေလွ်ာခ်လ်က္ ေလတိုက္ရာသို႔ ေမ်ာပါသြားၾက၏။ ငါတို႔သည္ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ကို ျပင္းစြာခံရသျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လူတို႔သည္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို သေဘၤာေပၚမွ ပစ္ခ်ၾက၏။ သုံးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ သေဘၤာ၏ကုန္တင္ကုန္ခ်ပစၥည္းမ်ားကိုပင္ မိမိတို႔လက္ျဖင့္ယူ၍ ပစ္ခ်ၾက၏။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနႏွင့္ၾကယ္မ်ားကိုမေတြ႕ရေခ်။ မုန္တိုင္းသည္လည္း အရွိန္မေလ်ာ့ဘဲ တိုက္ခတ္လ်က္ရွိသျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ငါတို႔လြတ္ေျမာက္မည္ဟူေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိသမွ်သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလ၏။ လူတို႔သည္ ၾကာျမင့္စြာအစာမစားဘဲေနၾကေသာအခါ ေပါလုသည္ သူတို႔အလယ္၌ရပ္လ်က္ “အို မိတ္ေဆြတို႔၊ သင္တို႔သည္ အကြၽႏ္ုပ္၏စကားကိုနားေထာင္၍ ကေရေတကြၽန္းမွမထြက္ခြာဘဲ ေနသင့္ေပသည္။ သို႔ျပဳလွ်င္ ဤေဘးအႏၲရာယ္ႏွင့္ဆုံးရႈံးမႈတို႔မွ ကင္းလြတ္ခဲ့ရၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အားမငယ္ၾကရန္ သင္တို႔အား အကြၽႏ္ုပ္တိုက္တြန္းပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား သင္တို႔ထဲမွ တစ္စုံတစ္ဦးမွ် အသက္ဆုံးရႈံးရမည္မဟုတ္။ သေဘၤာကိုသာ ဆုံးရႈံးရလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အကြၽႏ္ုပ္ကိုပိုင္သေတာ္မူသည့္ အကြၽႏ္ုပ္ဝတ္ျပဳေသာဘုရားသခင္၏ေကာင္းကင္တမန္သည္ လြန္ခဲ့ေသာညက အကြၽႏ္ုပ္အနီး၌ရပ္လ်က္ ‘ေပါလု၊ မစိုးရိမ္ႏွင့္။ သင္သည္ ဆီဇာဧကရာဇ္ေရွ႕သို႔ေရာက္ရမည္။ ဘုရားသခင္သည္ သင္ႏွင့္အတူ႐ြက္လႊင့္ေနသူအေပါင္းတို႔ကိုလည္း သင့္အား ေပးအပ္ေတာ္မူၿပီ’ဟု ႁမြက္ဆိုခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိတ္ေဆြတို႔၊ အားမငယ္ၾကႏွင့္။ အေၾကာင္းမူကား အကြၽႏ္ုပ္အားမိန႔္ေတာ္မူသည့္အတိုင္းပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဘုရားသခင္ကိုအမွီျပဳ၍ အကြၽႏ္ုပ္ယုံၾကည္ပါသည္။ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ကြၽန္းတစ္ခုတြင္ ေသာင္တင္ရလိမ့္မည္”ဟု ဆိုေလ၏။ တစ္ဆယ့္ေလးရက္ေျမာက္ညေရာက္ေသာအခါ ငါတို႔သည္ အာၿဒိပင္လယ္ထဲတြင္ေမ်ာပါေနၾကစဥ္ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ခန႔္တြင္ သေဘၤာသားတို႔သည္ ကမ္းတစ္ခုခုႏွင့္နီးလာသည္ဟုထင္မွတ္၍ ေရကိုတိုင္းၾကည့္ရာ အလံႏွစ္ဆယ္နက္ေၾကာင္းေတြ႕ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ အနည္းငယ္ဆက္သြား၍ ျပန္တိုင္းၾကည့္ရာ တစ္ဆယ့္ငါးလံနက္သည္ကိုေတြ႕ၾက၏။ သူတို႔သည္ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္တိုက္မိမည္ကိုစိုးရိမ္သျဖင့္ သေဘၤာပဲ့ပိုင္းမွ ေက်ာက္ဆူးေလးခုကိုခ်ၿပီး မိုးလင္းပါေစဟုဆုေတာင္းၾက၏။ သေဘၤာသားမ်ားသည္ သေဘၤာမွထြက္ေျပးရန္ႀကိဳးစား၍ သေဘၤာဦးပိုင္းတြင္ ေက်ာက္ဆူးခ်မည့္ဟန္ျပဳလ်က္ အသက္ကယ္ေလွကို ေရထဲသို႔ေလွ်ာခ်ေနၾက၏။ ေပါလုက တပ္မႉးႏွင့္စစ္သားတို႔အား “သေဘၤာေပၚတြင္ ဤသူတို႔သာမရွိလွ်င္ သင္တို႔လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္”ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ စစ္သားတို႔သည္ အသက္ကယ္ေလွ၏ႀကိဳးမ်ားကိုခုတ္ျဖတ္၍ ၎တို႔ကို ေအာက္သို႔ခ်လိုက္ၾက၏။ မိုးလင္းလုနီးေသာအခါ ေပါလုသည္ အားလုံးတို႔အား အစာစားၾကရန္ တိုက္တြန္းလ်က္ “သင္တို႔သည္ အစာမစားဘဲ ဆက္တိုက္အေျခအေနကိုေစာင့္ၾကည့္ကာ မည္သည့္အရာကိုမွ်မစားခဲ့သည္မွာ ယေန႔ တစ္ဆယ့္ေလးရက္ရွိပါၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစာစားၾကရန္ သင္တို႔အား အကြၽႏ္ုပ္တိုက္တြန္းပါသည္။ ဤသည္ကား သင္တို႔၏လြတ္ေျမာက္ျခင္းအတြက္ ျဖစ္၏။ သင္တို႔၏ဦးေခါင္းမွ ဆံပင္တစ္ပင္မွ် ပ်က္စီးမည္မဟုတ္”ဟု ဆိုေလ၏။ ဤသို႔ဆိုၿပီးေနာက္ ေပါလုသည္ မုန႔္ကိုယူ၍ အားလုံး၏ေရွ႕တြင္ ဘုရားသခင္အားေက်းဇူးတင္လ်က္ မုန႔္ကိုဖဲ့၍စားေလ၏။ ထိုအခါ သူတို႔အားလုံးသည္လည္း အားတက္လာ၍ အစာစားၾက၏။ သေဘၤာေပၚတြင္ လူေပါင္းႏွစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္ရွိ၏။ အစာကိုဝလင္စြာစားၾကၿပီးေနာက္ သေဘၤာေပါ့သြားေစရန္ ဂ်ဳံဆန္ကို ပင္လယ္ထဲသို႔ပစ္ခ်ၾက၏။
သမၼာက်မ္းစာအက္ပ္
ကေလးမ်ားအတြက္ သမၼာက်မ္းစာအက္ပ္
