ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 16:5-13

ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​သည္ ဗာဟုရိမ္​ၿမိဳ႕​သို႔​ေရာက္​ေသာအခါ ေရွာလု​မင္းႀကီး​၏​ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း​ထဲမွ လူ​တစ္​ေယာက္​ထြက္လာ​၏​။ ထို​သူ​သည္ ေဂရ​၏​သား​ျဖစ္၍ ရွိမိ အမည္​ရွိ​၏​။ သူ​သည္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​ကို က်ိန္ဆဲ​ရင္း​ႏွင့္ ထြက္လာ​ျခင္း​ျဖစ္​၏​။ သူ​သည္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​ကို​သာမက ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​၏​အမႈထမ္း​မ်ား​၊ လူ​မ်ား​ႏွင့္ မင္းႀကီး​၏​ဝဲ​ဘက္​ယာ​ဘက္​မွ​စစ္သူရဲ​မ်ား​ကို ေက်ာက္ခဲ​ႏွင့္ ေပါက္​ရင္း “​လူသတ္သမား​၊ လူယုတ္မာ​၊ ထြက္သြား ထြက္သြား​၊ ေရွာလု​မင္းႀကီး​၏​အ႐ိုက္အရာ​ကို လုယူ​၍​နန္းစံ​ၿပီး ေရွာလု​မင္းႀကီး​၏​အိမ္သူအိမ္သား​အား သတ္​ေသာ​အျပစ္​ကို ထာဝရဘုရား​သည္ သင့္​အား ျပန္ေပးဆပ္​ေစ​ၿပီ​။ ႏိုင္ငံ​ေတာ္​ကို​လည္း သင့္​သား​အဗရွလုံ​လက္​သို႔ ထာဝရဘုရား​အပ္​ေတာ္မူ​ၿပီ​။ သင္​သည္ လူသတ္သမား​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ သင္​ျပဳ​ေသာ​မေကာင္းမႈ​ကို သင္​ျပန္ခံ​ရ​ေတာ့​မည္​”​ဟု က်ိန္ဆဲ​ေလ​၏​။ ထိုအခါ ေဇ႐ုယာ​၏​သား အဘိရွဲ​က ရွင္ဘုရင္​အား “​ဤ​ေခြးေသေကာင္​သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အကြၽႏ္ုပ္​၏​သခင္ အရွင္မင္းႀကီး​ကို က်ိန္ဆဲ​ရ​သနည္း​။ ယခု အကြၽႏ္ုပ္​သြား​၍ သူ႔​ေခါင္း​ကို ျဖတ္ပစ္​ပါရေစ​”​ဟု ေလွ်ာက္​၏​။ သို႔ေသာ္ ရွင္ဘုရင္​က “​ေဇ႐ုယာ​သား​တို႔​၊ သင္​တို႔​ႏွင့္ အဘယ္သို႔​ဆိုင္​သနည္း​။ ထာဝရဘုရား​က သူ႔​အား ‘​ဒါဝိဒ္​ကို က်ိန္ဆဲ​ေလာ့​’​ဟု အခြင့္ျပဳ​လွ်င္ သူ​က်ိန္ဆဲ​သည္​ကို ‘​သင္ အဘယ္ေၾကာင့္ က်ိန္ဆဲ​သနည္း​’​ဟု သူ႔​ကို မည္သူ​ေျပာ​ခြင့္​ရွိ​မည္နည္း​”​ဟု မိန႔္ဆို​၏​။ ထို႔ေနာက္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​က အဘိရွဲ​အပါအဝင္ မင္းမႈထမ္း​အေပါင္း​တို႔​အား “​ၾကည့္​ပါ​။ ငါ့​ေသြးသားရင္း​ျဖစ္​ေသာ ငါ့​သား​ပင္လွ်င္ ငါ့​ကို သတ္​ဖို႔​ရွာႀကံ​၏​။ ဤ​ဗယၤာမိန္​အမ်ိဳး​ကား ထိုထက္မက ျပဳ​ခြင့္​ရွိ​၏​။ ထာဝရဘုရား​သည္ သူ႔​ကို အခြင့္ေပး​ထား​ၿပီ​ျဖစ္၍ သူ​က်ိန္ဆဲ​ပါေစ​။ သူ႔​ကို မ​ဆီးတား​ၾက​ႏွင့္​။ ထာဝရဘုရား​သည္ ငါ​ခံရ​ေသာ​ဒုကၡဆင္းရဲ​ကို ျမင္​ေတာ္မူ​၍ ယေန႔​ခံရ​ေသာ​က်ိန္ဆဲ​ျခင္း​အစား ေကာင္း​ေသာ​အရာ​ကို ငါ့​အား ထာဝရဘုရား​ျပန္ေပး​ေကာင္း​ေပး​ေတာ္မူ​လိမ့္မည္​”​ဟု မိန႔္ဆို​၏​။ ထို႔ေနာက္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​သည္ မိမိ​လူ​တို႔​ႏွင့္အတူ ခရီးဆက္​စဥ္ ရွိမိ​သည္​လည္း တစ္ဖက္​ေတာင္ေစာင္း​တစ္ေလွ်ာက္​မွ လိုက္လာ​ရင္း ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​ကို က်ိန္ဆဲ​၏​၊ ခဲ​ႏွင့္ ေပါက္​၏​၊ ေျမမႈန႔္​ႏွင့္​လည္း ပက္​၏​။