ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 15:13-31
ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 15:13-31 MSBZ
ထိုအခါ တမန္တစ္ဦးသည္ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးထံသို႔လာၿပီး “အစၥေရးအမ်ိဳးသားတို႔၏စိတ္သည္ အဗရွလုံေနာက္သို႔ ပါသြားပါၿပီ”ဟု ေလွ်ာက္တင္၏။ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးကလည္း ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕ရွိ မိမိထံခစားေသာမင္းမႈထမ္းအေပါင္းတို႔အား “ထၾက။ ယခု ငါတို႔ ထြက္ေျပးၾကရမည္။ မဟုတ္လွ်င္ အဗရွလုံလက္မွ လြတ္မည္မဟုတ္။ ငါတို႔ အလ်င္အျမန္ထြက္သြားရမည္။ မဟုတ္လွ်င္ သူသည္ ငါတို႔ကိုလိုက္မီ၍ အႏၲရာယ္ျပဳလိမ့္မည္။ ၿမိဳ႕သားတို႔ကိုလည္း ဓားႏွင့္သတ္လိမ့္မည္”ဟု မိန႔္ဆို၏။ ရွင္ဘုရင္၏အမႈထမ္းတို႔ကလည္း ရွင္ဘုရင္အား “ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏သခင္ အရွင္မင္းႀကီး စိတ္ပိုင္းျဖတ္ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ျပဳပါမည္”ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ၾကၿပီးလွ်င္ ရွင္ဘုရင္သည္ နန္းေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ေမာင္းမဆယ္ေယာက္ကို ခ်န္ထားၿပီး ရွင္ဘုရင္ႏွင့္တကြ အေႁခြအရံနန္းတြင္းသူနန္းတြင္းသားအားလုံး နန္းေတာ္မွထြက္ခြာလာၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ရွင္ဘုရင္သည္ ေနာက္လိုက္အေႁခြအရံအားလုံးႏွင့္တကြ ထြက္သြားရာ ရပ္ေဝးသို႔ေရာက္လွ်င္ အိမ္တစ္အိမ္၌ ရပ္နားၾက၏။ အထံေတာ္ပါး၌ခစားရေသာမင္းမႈထမ္းအားလုံးတို႔သည္ ဘုရင့္ေရွ႕ေတာ္၌ ခ်ီသြားၾက၏။ ေခရသိလူမ်ိဳးအားလုံး၊ ေပလသိလူမ်ိဳးအားလုံးႏွင့္ ဂါသၿမိဳ႕မွလိုက္လာေသာ ဂိတၱိလူမ်ိဳးအားလုံး လူအေယာက္ေျခာက္ရာတို႔သည္လည္း ဘုရင့္ေရွ႕ေတာ္၌ ခ်ီသြားၾက၏။ ရွင္ဘုရင္က ဂိတၱိလူမ်ိဳး အိတၱဲအား “အဘယ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္လာသနည္း။ ျပန္သြားၿပီး ဘုရင္ႏွင့္အတူ ေနေလာ့။ သင္သည္ ေနရင္းျပည္မွ ဖမ္းေခၚလာျခင္းခံရေသာတစ္ပါးအမ်ိဳးသားျဖစ္၏။ သင္သည္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ေရာက္လာေသာသူျဖစ္၍ ယခု ငါတို႔ႏွင့္အတူ လွည့္လည္ေစရမည္ေလာ။ ငါသည္ ဘယ္ေနရာသြားရမည္ကိုမသိေသးပါ။ သင့္အမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔ကို ေခၚၿပီး ျပန္သြားေလာ့။ က႐ုဏာေတာ္ႏွင့္ သစၥာေတာ္သည္ သင္တို႔ႏွင့္အတူ ရွိပါေစေသာ”ဟု မိန႔္ဆို၏။ ထိုအခါ အိတၱဲက ရွင္ဘုရင္အား “ထာဝရဘုရား အသက္ရွင္ေတာ္မူသည္ႏွင့္အညီ၊ အကြၽႏ္ုပ္၏သခင္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း အသက္ရွင္ေတာ္မူသည္ႏွင့္အညီ ေသသည္ျဖစ္ေစ၊ ရွင္သည္ျဖစ္ေစ အကြၽႏ္ုပ္၏သခင္ အရွင္မင္းႀကီးရွိေတာ္မူရာအရပ္၌ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ရွိပါမည္”ဟု ျပန္ေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးက အိတၱဲအား “သို႔ျဖစ္လွ်င္လည္း သြား၍ျဖတ္ကူးေလာ့”ဟု မိန႔္ဆိုလွ်င္ ဂိတၱိလူမ်ိဳး အိတၱဲမွစ၍ သူႏွင့္အတူပါလာေသာ လူအႀကီးအငယ္အားလုံးလည္း ျဖတ္ကူးေလ၏။ လူအေပါင္းတို႔ ျဖတ္ကူးသြားၾကေသာအခါ ျပည္သူျပည္သားအေပါင္းတို႔သည္ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးၾက၏။ ရွင္ဘုရင္သည္ ေကျဒဳန္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးသျဖင့္ လူအေပါင္းတို႔သည္လည္း ျဖတ္ကူး၍ ကႏၲာရလမ္းအတိုင္း သြားၾက၏။ ဇာဒုတ္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ပဋိညာဥ္ေသတၱာေတာ္ကို ထမ္းရေသာေလဝိအမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔သည္လည္း သူႏွင့္အတူလိုက္ပါလာၾက၏။ သူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ေသတၱာေတာ္ကို ခ်ထားၾက၏။ အဗ်ာသာသည္လည္း လူအေပါင္းတို႔ ၿမိဳ႕ထဲမွထြက္ခြာသြားၿပီးခ်ိန္ထိ ယဇ္ပူေဇာ္လ်က္ေန၏။ ရွင္ဘုရင္က ဇာဒုတ္အား “ဘုရားသခင္၏ေသတၱာေတာ္ကို ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ျပန္ပို႔ေလာ့။ ထာဝရဘုရားသည္ ငါ့ကိုမ်က္ႏွာသာေပး၍ ငါျပန္လာရလွ်င္ ေသတၱာေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကိန္းဝပ္ေတာ္မူရာအရပ္ကိုလည္းေကာင္း ဖူးျမင္ခြင့္ရပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတာ္က ‘သင့္ကို ငါအလိုမရွိ’ဟု မိန႔္ဆိုလွ်င္လည္း ငါအသင့္ရွိပါသည္။ အလိုေတာ္အတိုင္းသာ ငါ့ကို ျပဳေတာ္မူပါေစေသာ”ဟု မိန႔္ဆို၏။ ထို႔ျပင္ ရွင္ဘုရင္က ယဇ္ပုေရာဟိတ္ဇာဒုတ္အား “သင္သည္ စိတ္အာ႐ုံျမင္ရသူ မဟုတ္ေလာ။ သင္တို႔ႏွင့္အတူရွိေနေသာ သင့္သား အဟိမတ္ႏွင့္ အဗ်ာသာ၏သား ေယာနသန္တို႔ႏွစ္ဦးကိုေခၚၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျပန္သြားေလာ့။ သင္တို႔ထံမွ သတင္းမရမခ်င္း ငါသည္ ေတာကႏၲာရလြင္ျပင္တြင္ ေစာင့္ေနမည္”ဟု မိန႔္ဆိုလွ်င္ ဇာဒုတ္ႏွင့္ အဗ်ာသာတို႔လည္း ဘုရားသခင္၏ေသတၱာေတာ္ကို ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ယူေဆာင္လာၿပီး ထိုၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ၾက၏။ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးသည္ သံလြင္ေတာင္တက္လမ္းအတိုင္း ငိုေႂကြးလ်က္၊ ဦးေခါင္းကိုလည္းၿခဳံလ်က္ ေျခနင္းေတာ္မပါဘဲ တက္သြား၏။ သူႏွင့္ပါလာေသာလူအေပါင္းတို႔သည္လည္း အသီးသီးဦးေခါင္းကိုၿခဳံထားလ်က္၊ ငိုေႂကြးလ်က္ လိုက္တက္သြားၾက၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးအား “အဗရွလုံႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းႀကံစည္သူတို႔ထဲတြင္ အဟိေသာေဖလလည္း ပါသည္”ဟု ၾကားေျပာ၏။ ထိုအခါ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးက “အို ထာဝရဘုရား၊ အဟိေသာေဖလ၏အႀကံကို မိုက္မဲေသာအႀကံျဖစ္ေစေတာ္မူပါ”ဟု ဆုေတာင္းေလ၏။
သမၼာက်မ္းစာအက္ပ္
ကေလးမ်ားအတြက္ သမၼာက်မ္းစာအက္ပ္
