ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 15:13-17

ထိုအခါ တမန္​တစ္​ဦး​သည္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​ထံသို႔​လာ​ၿပီး “​အစၥေရး​အမ်ိဳးသား​တို႔​၏​စိတ္​သည္ အဗရွလုံ​ေနာက္သို႔ ပါသြား​ပါ​ၿပီ​”​ဟု ေလွ်ာက္တင္​၏​။ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​က​လည္း ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​ရွိ မိမိ​ထံ​ခစား​ေသာ​မင္းမႈထမ္း​အေပါင္း​တို႔​အား “​ထ​ၾက​။ ယခု ငါ​တို႔ ထြက္ေျပး​ၾက​ရ​မည္​။ မ​ဟုတ္​လွ်င္ အဗရွလုံ​လက္​မွ လြတ္​မည္​မ​ဟုတ္​။ ငါ​တို႔ အလ်င္အျမန္​ထြက္သြား​ရ​မည္​။ မ​ဟုတ္​လွ်င္ သူ​သည္ ငါ​တို႔​ကို​လိုက္​မီ​၍ အႏၲရာယ္​ျပဳ​လိမ့္မည္​။ ၿမိဳ႕သား​တို႔​ကို​လည္း ဓား​ႏွင့္​သတ္​လိမ့္မည္​”​ဟု မိန႔္ဆို​၏​။ ရွင္ဘုရင္​၏​အမႈထမ္း​တို႔​က​လည္း ရွင္ဘုရင္​အား “​ကြၽႏ္ုပ္​တို႔​၏​သခင္ အရွင္မင္းႀကီး စိတ္ပိုင္းျဖတ္​ေတာ္မူ​သည့္​အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး​တို႔ ျပဳ​ပါ​မည္​”​ဟု ျပန္ေလွ်ာက္​ၾက​ၿပီးလွ်င္ ရွင္ဘုရင္​သည္ နန္းေတာ္​ကို ေစာင့္ေရွာက္​ရန္ ေမာင္းမ​ဆယ္​ေယာက္​ကို ခ်န္ထား​ၿပီး ရွင္ဘုရင္​ႏွင့္တကြ အေႁခြအရံ​နန္းတြင္းသူ​နန္းတြင္းသား​အားလုံး နန္းေတာ္​မွ​ထြက္ခြာ​လာ​ၾက​၏​။ ဤသို႔ျဖင့္ ရွင္ဘုရင္​သည္ ေနာက္လိုက္​အေႁခြအရံ​အားလုံး​ႏွင့္တကြ ထြက္သြား​ရာ ရပ္ေဝး​သို႔​ေရာက္​လွ်င္ အိမ္​တစ္​အိမ္​၌ ရပ္နား​ၾက​၏​။