Проповедник 5:10-19
Проповедник 5:10-19 Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (66 книги) (MK2006)
Се зголемува ли имотот – се зголемуваат и корисниците негови; и каква корист за сопственикот негов: зар само да гледа со очите свои? Сладок е сонот за оној, кој се труди, – па јадел тој малку или многу; но прејадувањето не му дава на богатиот да заспие. Има едно тешко зло, што сум го видел на земјата: богатство, што се чува за зло на оној, кој го поседува. А тоа богатство може да се изгуби во несреќно време: му се роди син и не остане ништо во рацете негови. Како што излегол гол од мајчината утроба, така и си заминува, каков што дошол; ништо нема да земе од трудот свој, што би можел в рака да понесе. И тоа е големо зло: каков што дошол, таков си заминува. Каква е, тогаш, ползата за него, кога се трудел залудо? А целиот живот бил мрачен од многу грижи, маки и страдања. Еве уште што најдов за добро и пријатно: да се јаде и да се пие и да се насладува од доброто на сите свои трудови, со кои некој се труди на земјата преку сите дни од животот свој, што му ги дал Бог; зашто тоа е негов дел. И, ако на некој човек Бог му дал богатство, и имот и му дал да се ползува од нив, да го зема својот дел и да се насладува од трудовите свои, – тоа е Божји дар. Нема долго време да ги помни тој дните на животот свој; затоа Бог и го наградува со радоста на срцето негово.
Проповедник 5:10-19 Библија: Стариот и Новиот Завет, Константинов (MKB)
Каде се умножува богатството, се умножуваат и тие кои го јадат; па каква полза му е од тоа на господарот, освен да го гледа со очите? Сладок е сонот на трудољубивиот, дали јал малку или многу, додека богатството не го остава богатиот да заспие. И видов тешко зло под сонцето: собрано богатство што му е на пропаст на својот сопственик. Зашто при лоша незгода пропаѓа таквото богатство, па не му останува ништо на синот што му се родил. Гол излезе од утробата на својата мајка и така гол и ќе си отиде каков што дојде; ништо нема да понесе од сиот свој труд. И тоа е тешко зло зашто си заминува така како што и дошол; па каква му е ползата од тоа што се измачувал за ветер. Сите свои денови ги јаде во темнина, во неволја, во грижа, во болест и во гнев. Затоа го заклучувам ова: права среќа за човекот е да јаде и да пие и да биде задоволен со сиот свој труд, со кој се измачува под сонцето за време на краткиот век што му го дал Бог, зашто таква судбина му е дадена во дел. Па ако Бог му дал на човекот богатство и имот за да ги ужива и за да биде задоволен со своето дело - и тоа е дар од Бога. Зашто тогаш барем не мисли многу на деновите на својот живот, кога Бог му дава да му се весели срцето.