روت 1
1
کوچ کَشی
1-2خَله ساله پیش که اسرائیلِ مملِکِت هیچ پادشاهی نِداشته، اسرائیلِ دِله قحطی و خِشکسالی بیَمو. اَتّا مردی که وِنه نوم اِلیمِلِک و وِنه تِبار اِفراته‌ای بی‌یِه، با شه زِنا نَعومی و دِ تا ریکا (مَحلون و کِلیون)، بِیت‌لِحِمِ یهودا دِله زندگی کِردِنه. و خِشکسالی وِشون ره مجبور هَکِرده تا شه خاک ره ترک هَکِنِن و غریب جا یعنی موآبِ دِله کوچ هَکِنِن. 3امّا اَت کَمِ بعد نعومیِ مردی اِلیمِلِک بَمِرده و وِنه زِنا و وِنه دِ تا ریکا موآبِ دِله مونده‌گار بَینه. 4نَعومیِ دِ تا ریکا، دِ تا موآبی کیجای جا عروسی هَکِردِنه و حِدود ده سال باهم زندگی هَکِردِنه. اَتّایِ نوم عُرپَه و اَتّایِ دیگه نوم روت بی‌یِه. امّا ده سالِ بعد، 5نَعومی شه دِ تا ریکا رِم از دست هِدا، و نَعومی بَمونِسّه با دِ تا پِسِر زن.
با وِفاییِ روت
6نَعومی تصمیم بَیته با شه پِسِر زَنون موآبِ جا بِیت‌لِحِمِ بَردِگِردِن، چونکه بِشتوسه که خِداوند شه قوم ره کُمِک هَکِرده و وِشونِ سرزمین ره بَرِکِت و فِراوونی هِدائه. 7امّا وقتی که خواسِّنه موآبِ جه راه دَکِفِن تا یهودای سرزمین بورِن، 8نَعومی پِسِر زَنون ره باته: «هر کِدومِ شِما شه مارِ سِره بورین. لازم نی‌یه مه هِمراه دِواشین، خِداوند شِما ره بَرِکِت هَده که به مِن و به مه ریکائون خوبی هَکِردِنی. 9خِداوند جا خوامّه که دِواره شِما شی بَکِنین و خِشبخت باوّین.»
بعد نَعومی شه پِسِر زَنون ره خِش هِدائه و خداحافظی هَکِرده. پِسِر زَنون بِلِند بِلِند بِرمه بَکِردِنه 10و باتِنه «اِما خوامّی ته هِمراه بی‌ییم و ته مَردِمِ جا زندگی هَکِنیم.»
11امّا نَعومی باته: «جانِ دِتِرون، چی‌شیِ وِسّه خوانِنی مه هِمراه بی‌یین؟ بَردِگرِدین، شه پی‌یِر سِره بورین. مگه مِن تومّه دِواره پِسِردار باوِّم که شِمه شی باوِّن؟ 12مِن خَله پیرِمه، مگه مِن دِواره تومّه شی بَکِنِم؟ حتی اَگه همین اَمِشو شی بَکِنِم، پِسِردار باوِّم، 13شِما دِتا وِشونِ گَت بَیینِ سه صبر کِنِنی؟ هیچکَسِ جا عروسی نَکِنِنی؟ جانِ دِتِرون، شِما دِتای سرنوشتِ سه مِن ناراحِتِمه. خِداوند اَتّا جور مِره بَزوهه که شِمه زندگی ره هِم تلخ هَکِردِمه.»
14دِواره پِسِر زَنون بِلِند بِلِند بِرمه بَکِردِنه. عُرپَه شه شی‌مارِ دستِ خِش هِدا و بورده، امّا روت وِره کَشه بَیته و وِره وِل نَکِرده. 15نَعومی روت ره باته: «بَوین دِتِر جان، ته یاری شه مَردِم و شه خدایِ پَلی بورده، تو هِم بور.»
16امّا روت شی مارِ باته: «مِره مجبور نَکِن که تِره ترک هَکِنِم و بورِم، چونکه هر جا بوری ته هِمراه اِمّه، هر جا بَمونی ته هِمراه مومّه، ته مَردِم مه مَردِم و ته خِدا مه خِدا بونّه. 17خوامّه جایی که تو مِرنی مِن بَمیرِم و ته پَلی دفن باوّم، خِداوند مه سر بَدتِرین بِلا ره بیاره اگه بجز مرگ اَتّا چیِ دیگه مِره ته جا جِدا هَکِنه.» 18نَعومی چونکه بَدیه روت شه حَرفِ سر بَمونِسّه، و اصلاً راضی نانه بوره، دیگه هیچی وِره ناته.
19نَعومی و روت با هم بِیت‌لِحِمِ طَرِف راه دَکِتِنه. وقتی بَرِسینه، اونجۀ مَردِمون خِشحال بَینه و زَنون همدیگۀ جا پِرسینه، «واقعاً وِه نَعومی هسّه؟»
20نَعومی وِشونِ باته: «مِره دیگه نَعومی، یا خِشحال وَنگ نَکِنین، مِره مارِه، یا تلخ، وَنگ هَکِنین، چونکه گَتِ خِدا مه زندگی ره تلخ هَکِرده. 21دستِ پِر بوردِمه، خِداوند مِره خالی بَردِگاردِسّه، چی‌شی وِسّه مِره نَعومی وَنگ کِنِنی؟ وقتی که خِداوند شه رو ره مه جا بَردِگاردِنیه؟ گَتِ خِدا اَن گَتی بِلا مه سر بیارده.»
22اون وقتی که نَعومی و روتِ موآبی بِیت‌لِحِمِ دِله بی‌یَم بینه جو تاشیِ شِروع بَی بی‌یِه.
Nke Ahọpụtara Ugbu A:
روت 1: Maz
Mee ka ọ bụrụ isi
Kesaa
Mapịa
Ịchọrọ ka echekwaara gị ihe ndị gasị ị mere ka ha pụta ìhè ná ngwaọrụ gị niile? Debanye aha gị ma ọ bụ mee mbanye
© Mazanmedia