Ayat-ayat Alkitab Ternama dari Луқо* 7

Berbagi

Бино бар ин, ба ту мегӯям, азбаски гуноҳҳои зиёди вай бахшида шудаанд, ӯ чунин муҳаббати зиёд дорад ва агар ба касе гуноҳи камтар бахшида шавад, муҳаббаташ низ камтар аст». Баъд ба он зан гуфт: «Гуноҳҳоят бахшида шуданд».

Вале Исо ба зан гуфт: «Туро имонат наҷот додааст. Рав ва дар амон бош!»

Вай аз пушт, назди пойҳои Исо истода мегирист ва ашкҳояш ба пойҳои Исо мечакиданд. Зан бо мӯйҳояш пойҳои Ӯро мехушконид, бо эҳтиром онҳоро мебӯсид ва ба онҳо равғани хушбӯйро мемолид.

Ба ҳамин сабаб худро муносиб надонистам, ки назди Ту биёям. Танҳо як амр деҳ ва хизматгорам шифо меёбад. Зеро ман як фармонбардор ҳастам ва дар зери итоати худ низ сарбозонро дорам. Вақте ки ба яке „рав“ мегӯям, меравад, ба дигаре „биё“ мегӯям, меояд ва агар ба хизматгорам „фалон корро бикун“ гӯям, ӯ албатта он корро иҷро мекунад». Исо инро шунида ҳайрон шуд ва ба мардуми бешуморе, ки аз паси Ӯ меомаданд, рӯ оварда гуфт: «Ба шумо мегӯям, ки ҳатто дар байни исроилиён касеро надидам, ки чунин имони қавӣ дошта бошад».

Ин ҳамон вақте буд, ки Исо мардуми зиёдеро аз бемориҳову дарду азоб шифо дода, ҷинҳоро аз одамон берун карда, чашмони бисёр кӯронро бино мекард. Ӯ ба онҳо ҷавоб дод: «Ҳар чиро, ки дидаеду шунидаед, рафта, ба Яҳё нақл кунед. Яъне бигӯед, ки чашмони кӯрон бино мешаванду лангон роҳ мегарданд, нафароне, ки гирифтори бемории пӯстанд, пок мешаванду карҳо мешунаванд, мурдагон зинда мешаванд ва ба бечорагон хушхабар эълон карда мешавад.