Ընտրված. Հիշեցրեք ինքներդ ձեզ Ավետարանի մասին ամեն օրՕրինակ

Աստված սիրել սովորելու հիմնական ուղիներից մեկը Ավետարանը մեր հոգիներին քարոզելն է: Որքան շատ ձեր հոգին տեսնի Հիսուսի խաչը, այնքան ավելի շատ երախտագիտություն և երկրպագություն կհայտնվի ձեր մեջ: Մարդիկ պայմանավորված են այդ կերպ արձագանքելու զոհաբերությանը: Եվ դժվար կլիներ պատկերացնել ավելի մեծ զոհաբերություն, քան Հիսուսն արեց:

Եթե դուք ճանապարհորդել եք աշխարհով մեկ, մի արտահայտություն, որը գրեթե համընդհանուր հնչեղություն ունի՝ բոլոր տեսակի մշակույթներում, սա Սաղմոս 103։1-ի ծանոթ տողն է՝ «Օրհնիր Տիրոջը, ով իմ անձ»։

Եկեք վերլուծենք այս արտահայտությունը: Դավիթը մարզում է իր հոգին՝ քարոզելով իրեն։ Դավիթն իր հոգուն ասաց, թե ինչպես պետք է զգալ և ինչպես արձագանքել Ավետարանին՝ հոգի՛, օրհնիր Աստծուն, ուզես, թե չուզես։ Նա պարզապես գեղեցիկ տող չէր երգում. նա խոսում էր ինքն իր հետ՝ կոչ անելով իր հոգուն բարձրանալ: Սուրբ Գիրքը նկարագրում է այս սովորությունը՝ ասելով. «Դավիթն իրեն զորացրեց Տիրոջով» (Ա Թագավորաց 30։6)։

Դա իսկապես գեղեցիկ կարգապահություն է՝ քրիստոնեությունում կորած: Ձեր ներկայիս տրամադրությունից, անկայուն մշակույթից, ձեզ շրջապատող մարդկանցից կամ, առավել ողբերգական, սոցիալական ցանցերից ակնարկներ վերցնելու փոխարեն, նայեք ձեր հոգու աչքերին և ասեք, որ նայի դեպի խաչը, դեպի հարությունը: Պատվիրիր քո հոգուն խմել Քրիստոսի բարությունը, որի կապտած ու ճեղքված ուսերը կրում էին քո մեղքի ծանրությունը:

Երբեմն դուք պետք է բառացիորեն ստիպեք ձեր հոգուն նայել: Հովհաննես Մկրտիչը կանչեց տիեզերքին. «Ահա»: կամ «Դուք պետք է նայեք»: Նա ասաց. «Ահա Աստծո Գառը, որ վերցնում է աշխարհի մեղքը»: (Հովհաննես 1։29)։ Սա ամենօրյա հրաման է: Մենք պետք է նայենք. Նայեք դեպի խաչը, որտեղ Հիսուսը անհավատալիորեն տառապեց մի մեղքի համար, որը Նա երբեք չի գործել, որպեսզի դուք կարողանաք մեծապես ուրախանալ արդարությամբ, որին երբեք արժանի չէիք:

Ավետարանը դառնում է ամենօրյա սնունդ մեր հոգիների համար՝ զորացնելով մեր սրտերը: Շատ ավելի դժվար է բողոքել, խղճալ ինքներս մեզ կամ լցվել անհանգստությամբ, երբ մեր հոգիները տեսնում են, թե ինչպես է արյունը հոսում Քրիստոսի փշից խոցված դեմքով: Երախտագիտությունը բնականաբար կուտակվում է մեր սրտերում, երբ մենք դա անում ենք ամբողջ օրվա ընթացքում: