Sant Matiéu 14
14
CHAPITRE QUATOURGEN
Mort de Jan-Batisto. — Jèsu nourris cinq milo ome emé cinq pan e dous pèis. — Camino à flour d'aigo sus la mar emé Sant Pèire. — Vertu miraclouso dóu vièsti de Jèsu.
1En aquéu tèms, Erode lou tetrarco#14.1 Erode Antipas, un di fiéu d'Erode lou Grand. aprenguè lou brut que menavon à l'entour de Jèsu;
2E diguè à sis óuficié: Acò 's Jan-Batisto, qu' a ressuscita d'entre li mort; vaqui coume vai que fai tant de miracle.
3Erode, vous dirai, aguènt arresta Jan, l'avié fa 'ncadena e metre en presoun, amor d'Eroudiado, la mouié de soun fraire.
4Dóumaci Jan ié disié; Vous es pas permés d'avé 'quelo femo.
5Avié 'nvejo de lou faire mouri; mai aguè pòu dóu pople que tenié Jan pèr un proufèto.
6Or, lou jour de la neissènço d'Erode, la chato d'Eroudiado dansè davans li counvida, que faguè gau à-n-Erode.
7Bèn tant qu' aquest ié proumeteguè pèr sarramen de ié douna tout ço qu'elo ié demandarié.
8Mai aquesto, que sa maire i'avié fa la leiçoun: Dounas-me, diguè, aro-aro dins un plat la tèsto de Jan Batisto.
9N'en fuguè tout tristas, lou rèi; mai raport au sarramen, e raport à si taulejaire, éu coumandè que ié baièsson.
10E mandè coupa la tèsto de Jan dins la presoun.
11Em' acò l'aduguèron, sa tèsto, dins un plat e la dounèron à la pichoto que la pourtè à sa maire.
12Pamens si disciple, estènt vengu, empourtèron soun cors e l'enseveliguèron; pièi l'anèron dire à Jèsu.
13En aprenènt acò, Jèsu partiguè d'aqui en barco pèr un endré desert, à l'escart. Tre lou saupre, i'aguè 'n mouloun de mounde que lou seguiguèron d'à pèd, de diferènti vilo.
14En sourtènt de la barco, veguè aquéu mouloun de gènt; aguè pieta d'éli e ié gariguè si malaut.
15Or, sus lou sero, s'aprouchèron d'éu si disciple, disènt: Es desert aquest rode, e lou tèms s'esquiho. Enmandas lou mounde e que vagon i vilage se croumpa de viéure.
16Mai Jèsu ié diguè: Pas necite que ié vagon; fasès-lèi manja, vous-autre.
17Ié respoundeguèron: N'avèn eici que cinq pan e dous pèis.
18Éu ié venguè: Adusès-me-lèi eici.
19E quand aguè coumanda, que lou mounde s'entaulèssou sus l'erbo, éu prenguè li cinq pan e li dous pèis e, alucant vers lou cèu, li benesiguè; pecè pièi li pan, li dounè à si disciple, e li disciple au pople.
20N'en mangèron tóuti e fuguèron assadoula; e s'empourtè li soubro: douge gourbin plen de moussèu.
21Or lou noumbre di goustaire èro de de cinq milo ome, sènso coumta li femo e li pichot.
22Tout-d'un-tèms Jèsu coumandè à si disciple de remounta 'n barco, e de ié passa davans, vers l'autro ribo, qu'éu entanterin enmandarié lou pople.
23Quand aguè, pièi, enmanda lou pople, mountè soulet sus uno mountagno pèr prega. Erian au sero, e se dévinavo aqui soulet.
24Pamens la barco, au mitan de la mar, anavo bacelado dis erso, que lou vènt venié pèr contro.
25Mai, à la quatrenco vèio de la niue,#14.25 Encò di Judiéu, la niue se despartissié en quatre vèio o vihado. La proumiero coumençavo, lou sero, à sièis ouro. (Fillion, Les Saints Evangiles.) Jèsu li venguè trouva en caminant sus la mar.
26De lou vèire sus la mar que caminavo, n'aguèron l'escaufèstre; se disien: Es un trevant. E de l'esfrai se boutèron à crida.
27Quatecant Jèsu ié parlè, disènt: Rasseguras-vous; es iéu, n'agués pas pòu.
28Pèire ié respoundeguè: Segnour, s'es vous, coumandas-me de vous veni au rescontre sus lis aigo.
29Éu ié faguè: Vène. E Pèire, davalant de la barco, caminavo sus l'aigo pèr ana vers Jèsu.
30Mai, vesènt lou ventoulas que fasié, prenguè pòu; e coumençavo d'enfounsa, quouro cridè: Segnour, sauvas-me!
31Subran Jèsu ié pourgènt la man, l'agantè, e ié diguè: Ome de pau de fe, coume vai qu'as douta?
32E quand fuguèron mounta dins la barco, lou vènt s'abauquè.
33Alor aquéli qu'èron dins la barco, venguèron e l'adourèron, en disènt: De tout segur sias lou Fiéu de Diéu!
34Aguènt passa lou lau, venguèron dins lou terraire de Genesar.
35Lis ome dóu païs, tre lou recounèisse, mandèron saupre dins touto l'encountrado, e ié presentèron tóuti li malaut;
36E lou pregavon que ié leissèsse touca tant soulamen la frangeto de soun vièsti#14.36 La Lèi coumandavo is Israelito d'estaca 'no franjo i quatre caire de soun mantèu, d'aquéu mantèu que li Judiéu de Prouvènço apellon fimbre o tanlè. Dins la pensado de Mouïse, aquéli frangeto devien èstre un memouriau di coumandamen de Diéu, e amor d'acò, li regardavon coume sacrado. D'aqui vèn que li malaut, e au chap. IX, 20, l'Emourrouïsso avien tant d'afecioun pèr li touca. (Vèire Vigouroux. Op. cit., mot Frange.). E tóuti aquéli que la touquèron fuguèron gari.
Sélection en cours:
Sant Matiéu 14: PROV
Surbrillance
Partager
Copier
Tu souhaites voir tes moments forts enregistrés sur tous tes appareils? Inscris-toi ou connecte-toi
Historical text printed in 1903, maintained by the British and Foreign Bible Society.
